Vraag om uitleg van de heer Bart Caron tot mevrouw Inge Vervotte, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over het uitbreidingsbeleid kinderopvang en de band met het Beter Bestuurlijk Beleid (BBB)

De heer Bart Caron: Mijnheer de voorzitter, ik heb gemerkt dat u in een gulle bui bent de laatste tijd, en ik ben daar heel gelukkig om. Er staat namelijk een vraag van mij geagendeerd– die ik eigenlijk had moeten herwerken omdat ze door de actuele vraag van mevrouw Van der Borght ‘voorbijgereden’ is. Ik had mijn vraag dan omgezet in een schriftelijke vraag. Ik erken ook dat een aantal elementen eigenlijk al beantwoord zijn. Ik merk echter dat u ook graag eens de schuiven leegmaakt.

Ik ben blij dat mijn vraag op de agenda is gekomen en ik zal me beperken tot de kern van de zaak. Er is heel veel commotie geweest over die toekenning van die gesubsidieerde plaatsen in de kinderopvang. Mevrouw Van der Borght heeft daar al een vraag over gesteld vanuit het standpunt van het gemeenschapsonderwijs. Ze zal daar dadelijk op terugkomen, ik laat haar dat terrein.

Wat is de essentie van mijn vraag? In het verleden besliste de minister na gemotiveerd advies van de raad van bestuur van de voorloper van het agentschap – de VOI in dit geval – die daarover ging, Kind en Gezin. Tot op dossierniveau werd er door Kind en Gezin advies gegeven over mogelijke uitbreiding. Daaraan vooraf gingen discussies over criteria of politieke prioriteitstelling die door de verantwoordelijke minister gebeurde. Dat was de werkwijze. Vandaag kennen we een totaal nieuwe situatie met BBB, beter bestuurlijk beleid: agentschappen hebben een zekere graad van zelfstandigheid in hun operationele taken, wat overigens ook nodig is. De raden van bestuur zijn bij IVA’s zonder rechtspersoon vervangen door raadgevende comit

Begeleiding van nietbegeleide buitenlandse minderjarigen

Ingediend op juni 9th, 2006 door bartcaron

Vraag om uitleg van de heer Bart Caron tot mevrouw Inge Vervotte, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over de opvang en begeleiding van nietbegeleide buitenlandse minderjarigen

Vraag om uitleg van de heer Sven Gatz tot mevrouw Inge Vervotte, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over de opvang van niet-begeleide minderjarigen

De heer Sven Gatz: Mevrouw de minister, ik vermoed dat er vandaag toevallig vier vragen over hetzelfde onderwerp zijn, al zal de aanleiding ervan wel uw dienstnota geweest zijn over de opvang van niet-begeleide buitenlandse minderjarigen. Die dienstnota werd uitgevaardigd op 21 maart 2006 en heeft voor wenkbrauwgefrons en tandengeknars gezorgd in de sector.
Uit de nota blijkt immers dat de hulpverlening voor buitenlandse niet-begeleide minderjarigen wordt beperkt tot de categoriale initiatieven die specifiek instaan voor de opvang van de doelgroep, namelijk Het Huis in Aalst, Minor Ndako in Brussel, Begeleid Zelfstandig Wonen Joba en Joba De Hand.

Ik wil eerst een bedenking van morele aard maken. Ik vraag me af waarom deze jongeren anders moeten worden behandeld dan andere jongeren die op basis van een problematische opvoedingssituatie wel toegang krijgen tot het volledige aanbod van de bijzondere jeugdbijstand. Waarom moet er een opdeling worden gemaakt op basis van het verblijfstatuut van jongeren? De expertencommissie die op vraag van uw kabinet werd opgericht binnen de Interdepartementale Commissie Etnisch Culturele Minderheden, heeft uitdrukkelijk gevraagd om dit onderscheid op te heffen. Naast de morele bezwaren is het overigens maar de vraag of dit onderscheid wel rechtmatig is.

Even belangrijk zijn ook de inhoudelijke en praktische gevolgen van de dienstnota. Op het ogenblik dat de jeugdhulpverlening naar een meer integrale benadering evolueert, wordt hier wel een bijzonder ongelukkig signaal gegeven. Het is uiteraard niet verkeerd om de instroom van jongeren en dus ook van buitenlandse niet-begeleide minderjarige jongeren, via het categoriaal aanbod te laten verlopen, maar er moet een doorstroom mogelijk zijn naar de erkende niet-categoriale initiatieven. Deze doorstroom of vervolgopvang is nodig omdat noch de werkwijze, noch de infrastructuur van de eerste categoriale opvang geschikt is voor een langdurig verblijf. Bovendien bestaat bij de werkingen van de erkende niet-categoriale initiatieven de bereidheid om ook deze jongeren de gepaste hulp en begeleiding te bieden.

Indien de dienstnota niet wordt herzien, zal dat bovendien tot gevolg hebben dat de plaatsen binnen de categoriale opvang langer bezet blijven door jongeren die nergens anders heen kunnen. Dat zal dan weer gevolgen hebben op de instroom van nieuwe jongeren. Ik besef wel dat dat een algemene problematiek is binnen welzijnsinitiatieven, maar op deze manier komt er toch een scherper kantje aan. Het lijkt me duidelijk dat de dienstnota ingaat tegen het gezond verstand en de opvattingen en de werkwijze die in de bijzondere jeugdbijstand gangbaar zijn.

– Waarom hebt u beslist om niet-begeleide minderjarige jongeren te onderscheiden van andere jongeren op basis van hun verblijfsstatuut, in tegenstelling met de aanbevelingen van de expertencommissie?
– Wat wilt u daarmee bereiken? Denkt u dat het verblijfsstatuut een rechtmatig criterium is om buitenlandse niet-begeleide minderjarige jongeren de toegang tot de erkende niet-categoriale initiatieven van de Bijzondere Jeugdzorg te ontzeggen? Ik weet wel dat u met uitzonderingen werkt, maar de vraag blijft om hoeveel gevallen onder de algemene regel vallen.
– Hebt u met de sector overlegd vooraleer de dienstnota is uitgevaardigd? Als dat niet het geval is, is dat dan nadien gebeurd, eventueel na een reactie van de sector zelf? De hamvraag is: houdt u vast aan uw beslissing om niet-begeleide buitenlandse minderjarige jongeren anders te behandelen dan andere jongeren die zich op ons grondgebied bevinden? Het zal duidelijk zijn dat ik het met die beslissing moeilijk heb.

De heer Bart Caron: Ik zal de uiteenzetting van de heer Gatz niet herhalen. De dienstnota roept vragen op. Ik begrijp de bekommernis dat in de Bijzondere Jeugdzorg de voorzieningen niet mogen dichtslibben.

Toch wil ik hier even tussenkomen, me inspirerend op wat kinderrechtencommissaris Vandekerckhove in een brief aan de commissieleden schreef: ‘De toeleiding van niet-begeleide minderjarigen in de bijzondere jeugdbijstand gebeurt voortaan uitsluitend binnen het categoriale hulpaanbod. De vervolghulpverlening binnen de Bijzondere Jeugdbijstand kan enkel in uitzonderlijke omstandigheden’. Het gaat dan over de herindicatiestelling. Ze is verbaasd over deze beslissing. Ze schrijft: ‘Tot mijn verbazing lees ik ook dat het niet-begeleid minderjarig zijn op zich geen problematische opvoedingssituatie hoeft te zijn.’ Mevrouw Vandekerckhove besluit dat deze beleidsbeslissing ervoor zorgt dat het reguliere aanbod van de Bijzondere Jeugdbijstand voor de niet-begeleide minderjarigen wordt beperkt.

Ik leg u mijn vragen voor:
1° Is het de bedoeling om het reguliere aanbod van de Bijzondere Jeugdbijstand voor de niet-begeleide buitenlandse minderjarigen te beperken?
Zo ja, op basis van welke criteria gebeurt dat?
Zo neen, welke inspanningen worden er dan geleverd?

2° Waarom legt u het advies van de experts naast u neer? De commissie bepleit een inclusief beleid, met een categoriale aanpak waar nodig, maar toch zo veel mogelijk het gebruik van de reguliere hulpverlening.

3° Is er geen groot risico van het dichtslibben van zowel de instroom als de uitstroom van het categoriale aanbod? Welke standpunt verdedigt u in de onderhandelingen met de federale overheid voor de afsluiting van een samenwerkingsakkoord over deze materie?

Minister Inge Vervotte:
Ik zal eerst even kort mijn visie schetsen, opdat die niet verloren gaat in de antwoorden op de vele vragen. Ten eerste willen we ons niet beperken tot het categoriale aanbod. Ten tweede hebben we wel willen benadrukken dat het bijzondere het bijzondere moet blijven, zonder te discrimineren. Het is namelijk zo dat bijzondere jeugdzorg ook bijzonder is voor onze eigen jongeren, dus niet alleen voor de niet-begeleide minderjarigen. Er is dus een gelijke behandeling wat dat betreft. Ten derde zijn we ook vragende partij om geen onderscheid meer te maken op basis van het statuut, zoals de commissie vraagt. We stellen echter wel vast dat we ons moeten houden aan de laatste afspraken die er zijn gemaakt met de federale overheid, namelijk de samenwerkingsovereenkomst.

Tot nog toe is er nog geen nieuwe samenwerkingsovereenkomst, maar Vlaanderen is alleszins ook vragende partij om niet meer op basis van het statuut maar wel op basis van de hulpvraag uit te maken waar de opvang moet worden gerealiseerd.
Nu ik mijn visie duidelijk uit de doeken heb gedaan, wil ik alle vragen systematisch overlopen en beantwoorden.

Er werden inderdaad een aantal eenzijdige beslissingen genomen door de federale regering. Eerst werd op 21 maart 2004 door de federale ministerraad een nota goedgekeurd waarin eigenlijk wordt voorzien in een model voor de opvang van niet-begeleide minderjarigen in twee fases, zonder een onderscheid te maken op basis van het administratieve statuut. Dat besluit werd genomen zonder enig overleg met de gemeenschappen en zonder afspraken te maken inzake organisatie of financiering van de opvang. Die beslissing werd dan ook niet vertaald naar het nog geldende principeakkoord tussen de federale overheid en de gemeenschappen. Het akkoord inzake de opvang van nietbegeleide minderjarige vreemdelingen op basis van hun statuut dateert van 31 maart 2003.

We moeten ons nog steeds houden aan deze overeenkomst bij gebrek aan een andere overeenkomst, hoewel we daarvoor wel vragend
e partij zijn. In feite is dit in strijd met de beslissing die de federale regering zelf heeft genomen om afstand te nemen van het administratieve statuut, die echter niet werd omgezet in een nieuwe samenwerkingsovereenkomst en die werd genomen zonder overleg met de gemeenschappen. Verder is er natuurlijk ook nog de omzendbrief van de toenmalige minister van Cultuur, Gezin en Welzijn, de heer Martens, waarnaar ook werd verwezen in de dienstnota die we hebben verzonden. Die omzendbrief was uiteraard ook opgesteld op basis van de afspraken die we opnieuw hadden gemaakt met de federale overheid. Die omzendbrief stelde dat de POS het criterium is waarnaar comit

PAB voor pati

Ingediend op mei 16th, 2006 door bartcaron

Vraag om uitleg van de heer Bart Caron tot mevrouw Inge Vervotte, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over een prioriteitenregel voor het toekennen van een persoonlijk assistentiebudget (PAB) aan mensen met een snel degeneratieve aandoening

De heer Bart Caron:
Voor mensen met een snel degeneratieve aandoening (SDA) is hun aandoening een grote lijdensweg. Onder degeneratieve aandoening vallen aandoeningen als een progressieve vorm van multiple sclerose en Amyotrofische Laterale Sclerose (ALS) of een degeneratieve aandoening van het zenuwstelsel die leidt tot progressieve krachtvermindering in de spieren. Patiënten met dergelijke ziekte gaan snel achteruit. Uiteindelijk wordt de patiënt rolstoel- en bedgebonden. De gemiddelde ziekteduur is ongeveer drie jaar.De ziekte brengt met zich mee dat man heel snel afhankelijk wordt van derden. Als assistentie te lang uitblijft wordt hun situatie onleefbaar. Door de lange wachtlijsten bij de zorginstellingen, de specificiteit aan zorg die zij nodig hebben, en het feit dat de zorginstellingen vaak niet over de nodige voorzieningen, apparatuur en expertise beschikken om dergelijke mensen te helpen vinden deze mensen haast geen onderkomen in de instellingen.

Komt bij dat veel ALS-patiënten als de ziekte in een ver gevorderd stadium komt deze patiënten kunstmatig beademd moeten worden. Eens in die fase zijn zij aangewezen op permanente assistentie. Door het in het leven roepen van een spoedprocedure voor het toekennen van een PAB aan mensen met deze aandoening zou voor een hele groep mensen deze permanente assistentie wel mogelijk maken. Door het kunnen genieten van een PAB zou hun levenskwaliteit aanzienlijk verbeteren.
Verschillende ALS-patiënten, of hun entourage, richtten reeds een schrijven aan uw adres meet de vraag een prioriteitenregel in te lassen bij het toekennen van een PAB. Bij veel mensen met een SDA is de kans reëel dat zij, op het ogenblik dat zij in aanmerking komen voor het toekennen van een PAB, reeds overleden zijn indien geen voorrang wordt gegeven aan dergelijke aandoeningen. U antwoordde deze mensen dat u dit aan het onderzoeken was.

Ik heb gisteren het nieuwe centrale registratiesysteem voor zorgvragen op internet bekeken. Ik had helaas niet voldoende tijd om alles grondig door te nemen. Uit mijn diagonale lezing heb ik enkel kunnen afleiden dat er geen verband met de vragen van mevrouw Hermans is. Ik heb enkel wat cijfergegevens over het persoonlijk assistentiebudget gevonden.
Aangezien ik bezorgd ben om de inzet van de PAB-middelen, wil ik de vraag om uitleg van mevrouw Hermans onderschrijven. Het gaat slechts om een kleine groep mensen. Voor hen is het uitstellen van de invoering van een prioriteitsregel bijzonder lastig. Het gaat hier immers om snel degeneratieve aandoeningen. Om louter humane redenen moeten we overwegen om snel een beslissing te nemen. We moeten de beschikbare middelen snel inzetten om deze mensen te helpen.

Mevrouw de minister, een aantal mensen hebben u persoonlijk aangeschreven. Ik vraag me af hoe u daar als beleidsverantwoordelijke mee omgaat. Mij lijkt het alvast een lastige aangelegenheid en wil je dan ook volgende vragen stellen:

1° Hoe ver staat het onderzoek?

2° Is de relatie tussen snel degeneratieve ziektes en gehandicaptenzorg en hulpverlening in het verleden al onderzocht? Deze thematiek heeft natuurlijk een plaats in het geheel van de gezondheidszorg.

3° Is deze relatie al onderzocht?

4° Kunnen patiënten in dergelijke situaties, bijvoorbeeld, in de residentiële zorg worden opgevangen?

Minister Inge Vervotte: Mijnheer de voorzitter, iedereen weet dat ik me bijzonder betrokken voel bij deze problematiek. Ik heb deze bezorgdheid in mijn beleidsnota opgenomen. We moeten steeds zoeken op welke manier we de budgetten kunnen toekennen waar de noden het hoogst zijn. Dit is trouwens wat we in onze oefeningen constant proberen. We kennen de PAB’s dus niet enkel en alleen toe op basis van de chronologie, we zoeken ook naar een aantal criteria om de hoogste noden zo goed mogelijk te lenigen. Dan komt natuurlijk alles wat te maken heeft met degeneratieve ziekten heel duidelijk in beeld.
We onderzoeken inderdaad de mogelijkheid van het instellen van een spoedprocedure voor het toekennen van een PAB aan personen met een snel degeneratieve aandoening. Samen met de artsen van het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap hebben we een mogelijke afbakening gemaakt van de groep van personen met een snel degeneratieve aandoening. Dit voorstel wordt momenteel getoetst met de Vlaamse Vereniging voor Neurologie. Met de Vlaamse neurologen wil ik twee zaken bespreken: enerzijds een nauwkeurige afbakening, maar ook een formalisering van de doelgroep, anderzijds de attestering en het bepalen van procedures voor de snelprocedure.

Tot nu toe kon geen enkel statistisch onderzoek plaatsvinden op basis van ons voorstel. Het gaat dus niet over definitieve cijfers. De prioriteit van de PAB-aanvragers wordt bepaald door rekening te houden met de beperking in zelfredzaamheid, op basis van de toekenning van een integratietegemoetkoming. Op basis hiervan blijkt uit een eerste onderzoek dat slechts een minderheid van de geraamde vijftig personen met een snel degeneratieve aandoening op de PAB-wachtlijst in aanmerking zou kunnen komen voor een PAB-snelprocedure. Ik wil dit echter meteen nuanceren: het snel degeneratieve karakter van deze aandoening maakt natuurlijk dat, al bij de inschaling bij de sociale zekerheid, de weergave van de werkelijke beperkingen van deze personen gedateerd zal zijn. In dat opzicht kunnen we dat dus niet correct inschatten.

Ervan uitgaand dat deze personen toch een zware zorgbehoefte hebben, en dus ook een grote nood aan assistentie, denken we dus dat meestal het hoogst mogelijke budget zal moeten worden toegekend. Indien alle vijftig PAB-aanvragers met een dergelijke aandoening een budget krijgen, dan komt dit neer op een kostprijs van 1,6 miljoen euro. In welke mate de snelle toekenning van een PAB voor deze doelgroep haalbaar is, zal afhangen van drie factoren: de mogelijkheid om de doelgroep strikt af te bakenen, in verband waarmee nu een voorstel voorligt bij de neurologen, het uittekenen van een snelle en kwaliteitsvolle procedure, en de budgetten die dit mogelijk moeten maken. Die drie elementen worden momenteel onderzocht.

Registratie als zorgkundige

Ingediend op mei 16th, 2006 door bartcaron

Vraag om uitleg van de heer Bart Caron tot mevrouw Inge Vervotte, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over de plaats van de opleiding tot polyvalent verzorgende in het KB tot vaststelling van de nadere regels om geregistreerd te worden als zorgkundige

De heer Bart Caron: Mijnheer de voorzitter, mevrouw de minister, de opleiding polyvalent verzorgende kwam in de tweede helft van de jaren negentig, als belangrijke aanvulling in het volwassenenonderwijs bij de toen net gefuseerde opleidingen kinderverzorging en gezins- en sanitaire hulp derde graad BSO, tot stand. Die fusie leidde tot verzorging derde graad BSO, waarin een basisopleiding werd gegeven die niettemin al toegang verschafte tot het beroep van verzorgende in onder meer de intramurale bejaardenzorg. Wie nog een jaartje extra wilde studeren, kon ofwel kinderzorg BSO kiezen, ofwel thuis- en bejaardenzorg BSO, wat behalve het diploma secundair onderwijs ook competenties opleverde in de meer complexe zorgsettings en in de thuiszorg, waar zelfstandig werken belangrijk is.

In een op 12 januari 2006 goedgekeurd KB, tot vaststelling van de nadere regels om geregistreerd te worden als zorgkundige, wordt bepaald dat het gaat om mensen die het tweede leerjaar van de derde graad secundair onderwijs – studiegebied personenzorg, in TSO of BSO – met succes hebben gevolgd en daarbovenop geslaagd zijn voor een opleiding tot zorgkundige, gelijkwaardig aan

GRUP Chartreuse

Ingediend op april 20th, 2006 door bartcaron

Vraag om uitleg van Vlaams volksvertegenwoordiger Bart Caron aan de heer Dirk Van Mechelen, Vlaams minister van Financiën en Begroting en Ruimtelijke Ordening over de goedkeuring van het Gewestelijk Ruimtelijk Uitvoeringsplan Chartreuse

Op vrijdag 31 maart 2006 keurde de Vlaamse Regering, na advies van de Raad van State, het gewestelijk ruimtelijk uitvoeringsplan (Grup) Chartreuse definitief goed. Het plan bepaalt de invulling van een dertig hectare groot gebied op de grens van Brugge en Zedelgem, waar kantoren zullen komen. Het stadsbestuur is daar vragende partij voor. Het wil op die manier werk verschaffen aan hoger geschoolden in de stad.

Volgens de officiële persmededeling gaat het om bijkomende bedrijventerreinen die weloverwogen en in functie van reële noden in Vlaanderen worden ingeplant. Tevens zegt u dat het een evenwichtig plan is, dat ruimte laat voor hoogwaardige kantoorgebouwen en waar maatschappelijke functies als wonen, economie, werkgelegenheid, sociale zorg, natuur