De heer Bart Caron: 
Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister-president, dames en heren ministers, door het droevige incident in het Centraal Station wordt in het bijzonder de aandacht getrokken op een fenomeen dat op zich, helaas, niet nieuw is. Het aantal MOF’ers en POF’ers dat de afgelopen jaren langs de jeugdbeschermingscomit

---

De kunstcollectie-Janssen en de regeling van de successierechten

Ingediend op maart 29th, 2006 door bartcaron

Actuele vraag van de heer Bart Caron tot de heer Dirk Van Mechelen, Vlaams minister van Financiën en Begroting en Ruimtelijke Ordening, over het behoud van de kunstcollectie-Janssen in België en de regeling van de successierechten

De heer Bart Caron:
Mijnheer de voorzitter, de minister van Begroting heeft bij andere gelegenheden, onder meer tijdens besprekingen in de commissie, al herhaaldelijk verklaard dat hij een historicus is. Hij heeft zijn liefde voor de oudheid en voor monumenten nooit verborgen. Ik kan me dan ook indenken dat de afweging tussen artistieke, kunsthistorische belangen en financiële, technische belangen het hem soms moeilijk moet maken. Over deze moeilijkheid gaat mijn actuele vraag.

De minister moet beslissen of hij de pre-Columbiaanse collectie van mevrouw Janssen, die hiermee de rechten op de erfenis van haar man wil betalen, al dan niet aanvaardt. Hij zou, als ik het even oneerbiedig mag formuleren, vanuit een veeleer boekhoudkundige reflex kunnen beslissen dat hij liever geld ontvangt. Mevrouw Janssen zou de pre-Columbiaanse collectie van haar echtgenoot kunnen aanwenden om de successierechten op de erfenis te betalen. De successierechten bedragen 7,7 miljoen euro. De collectie is ongeveer 15 miljoen euro waard. De minister moet kiezen tussen cash en kunst.

Zoals mevrouw Dillen daarnet heeft verklaard, moeten we rekening houden met het feit dat het hier een unieke collectie in Vlaanderen betreft. Deze collectie is een van de meest waardevolle pre-Columbiaanse collecties in de wereld. Dit geldt vooral voor de ensembles die er deel van uitmaken. Vanuit een kunsthistorisch oogpunt zou het jammer zijn deze collectie uit Vlaanderen of, bij extensie, uit België te zien verdwijnen.

Ik heb natuurlijk begrip voor de bekommernissen van de minister. De minister wil een begrotingsoverschot tot stand brengen. Dat is een onderdeel van zijn taak. De minister weet dat de collectie misschien naar het buitenland zal verdwijnen. Indien de overheid de collectie niet aanvaardt, zal de familie Janssen ze ongetwijfeld verkopen. Indien de collectie wordt verkocht en naar het buitenland verdwijnt, zal het begrotingsoverschot van de Vlaamse overheid 7,7 miljoen euro groter zijn. Als ik het goed heb begrepen, heeft de minister een voorstel uitgewerkt. Ik ga ervan uit dat hij dit voorstel straks zelf zal preciseren. Hij wil het bedrag van 7,7 miljoen euro uit het begrotingsoverschot weglaten en toch een oplossing voor de collectie vinden.

Deze kwestie is een goede illustratie van ons staatsbestel. De federale wetgeving stelt dat successierechten met kunstwerken mogen worden betaald. De Vlaamse regelgeving laat de keuze in het midden. Mevrouw Janssen zou de kunstwerken liefst in het Koninklijk Museum voor Kunst en Geschiedenis zien belanden. Dit is een in Brussel gelegen federaal museum. Indien de kunstwerken op die plaats worden tentoongesteld, is Vlaanderen eigenlijk alles kwijt. Dit is een merkwaardig gevolg van de federale wetgeving. De successierechten worden door middel van een schenking betaald. De schenking komt in een federaal museum terecht. De Vlaamse overheid moet dit aanvaarden en derft daardoor 7,7 miljoen euro aan inkomsten uit successierechten. Ik begrijp dat de minister hiermee rekening wil houden.

Het moet echter mogelijk zijn een oplossing voor dit probleem te vinden. Vanuit kunsthistorisch perspectief moeten we vooral belang hechten aan de intrinsieke kwaliteit van de collectie en aan het museum waar de collectie uiteindelijk zou terechtkomen. Ik heb begrepen dat het Etnografisch Museum Antwerpen een potentiële ontvanger van de kunstcollectie is. Het gaat hier om een kluwen van belangen. Ik heb zelfs gehoord dat het weer eens nodig is om de Nationale Loterij in te schakelen.

Het is mijn bezorgdheid dat deze belangrijke collectie in Vlaanderen kan blijven en de culturele overweging het haalt van de financiële. Mijnheer de minister, welke inspanning wilt u daarvoor leveren?
Ik wil dit dossier aangrijpen om de thematiek in een breder kader te plaatsen. De administratie Cultuur is al een tijdje bezig met het verzamelen van informatie en het maken van een internationale vergelijking over de betaling van successierechten met kunst. Ik hoop dat we ook in Vlaanderen een beleid kunnen ontwikkelen waarbij dit een algemene beleidslijn wordt.

Meer dan 20 jaar geleden werd al toegestaan om successierechten met kunst te betalen, maar we willen een algemene regeling met goede criteria, zodat waardevolle stukken in Vlaanderen kunnen blijven, de collecties van onze musea kunnen verrijken en voor het publiek ontsloten kunnen worden. (

Minister Dirk Van Mechelen:
Mijnheer de voorzitter, collega’s, ik wil in de eerste plaats zeggen dat het overlijden van een dierbare emotioneel altijd een zware beproeving is. Als dat overlijden wordt gevolgd door een aanslagbiljet voor het betalen van successierechten wordt het niet minder pijnlijk. Mijnheer Caron, het is nu eenmaal de opdracht van de minister van Financiën om, in het belang van alle Vlamingen, correct de rechten te innen waarop Vlaanderen recht meent te hebben.

Het spreekt voor zich dat we de voorbije jaren geprobeerd hebben om heel de problematiek van de successierechten te humaniseren. Onlangs heeft de Vlaamse Regering ook aanvaard om voor de gezinswoning de langstlevende echtgenoot vrij te stellen van successierechten. Ik denk dat dat een stap in de goede richting is.
Samen met mijn federale collega ben ik verantwoordelijk voor het innen van ongeveer 804 miljoen euro successierechten op jaarbasis.

Ik wil eerst de regeling schetsen en daarna ingaan op de nalatenschap van baron Paul Janssen, met de inspanningen die we vanuit Vlaanderen hebben geleverd.

De regelgeving is van kracht sinds 1985 en kwam tot stand na het verlaten van het land van een kunstwerk van James Ensor – ‘De blijde intrede van Christus in Brussel’ -, dat aan Amerika werd verkocht. In 1985 werd beslist dat kunstwerken aangeboden kunnen worden ter betaling en de federale regering kan beslissen om de werken te aanvaarden als betaling. Het was dus zeer duidelijk de bedoeling om onze eigen topstukken van Bruegel, Ensor, Rubens, Magritte en Permeke in ons land te houden.

Op 11 juli 2005 heeft de federale wetgever beslist, met de artikelen 83 en 84 van de Programmawet, om de regelgeving te wijzigen. Van 1985 tot 2005 konden de federale regering en de federale administratie beslissen om de kunstwerken te aanvaarden. De federale overheid werd eigenaar van de kunstwerken, maar Vlaanderen kreeg de successierechten doorgestort. In de Programmawet van juli 2005 staat dat voortaan de Vlaamse, de Waalse of de Brusselse regering in een commissie, die zich daarover buigt en uitspreekt, kan beslissen om de betaling in natura te aanvaarden, waardoor het gewest ook eigenaar wordt van de collectie.

De heer Paul Janssen is overleden op 11 november 2003. Normaal gebeurt de aangifte van de nalatenschap binnen 5 tot 7 maanden, met een betaling binnen de 2 maanden.
Dit dossier had dus al lang afgewerkt moeten worden door de federale administratie, wat niet is gebeurd.

In juli 2005 komt dan de programmawet. De nalatenschap is nog steeds niet geregeld. De vraag stelt zich of de programmawet van toepassing is op deze nalatenschap en of de bepalingen van de programmawet rechtsgeldig zijn. Deze programmawet weigert immers de bijzondere financieringswet van 1989, namelijk de financiering van gewesten en gemeenschappen, toe te passen en is aangenomen met een gewone meerderheid en niet met een bijzondere meerderheid. Mevrouw Dillen, u zult het met me eens zijn dat de Vlaamse Regering terecht een annulatieverzoek heeft gericht aan het Arbitragehof met betrekking tot deze bepalingen van de bijzondere wet. We zullen ons vanzelfsprekend neerleggen bij de wijsheid van het Arbitragehof.

De eerste berichten zijn in de kranten verschenen over moeilijkheden met de nalatenschap waarvan de Vlaamse Re
gering, het Vlaamse Gewest en de Vlaamse administratie geen gebenedijd woord wisten. Deze dossiers worden door de federale administratie behandeld. Nadat die berichten vorige zomer zijn verschenen, heb ik op 18 juli en 8 september 2005 de kabinetschef van de federale minister van Financiën bij mij geroepen voor meer uitleg. Buiten het bericht dat het geding hangende was, heb ik daar nooit

---

De eventuele afschaffing van de 5-minutenregel

Ingediend op maart 15th, 2006 door bartcaron

Met redenen omklede motie van de heren Carl Decaluwe, Dany Vandenbossche, Bart Caron, Kris Van Dijck en mevrouw Margriet Hermans tot besluit van de op 15 maart 2006 door de heer Jos Stassen gehouden actuele interpellatie tot de heer Geert Bourgeois, Vlaams minister van Bestuurszaken, Buitenlands Beleid, Media en Toerisme, over het voorstel van de minister betreffende de eventuele afschaffing van de vijfminutenregel inzake kinderreclame op televisie

Het Vlaams Parlement,

– gehoord de interpellatie van de heer Jos Stassen;

– gehoord het antwoord van minister Geert Bourgeois;

– gelet op het feit dat door het bestaan van de vijfminutenregel Vlaamse omroepen geen reclame mogen uitzenden in de onmiddellijke omgeving van een kinderprogramma. Met onmiddellijke omgeving wordt bedoeld vijf minuten voor

---

Gemeenschapsinstellingen

Ingediend op februari 22nd, 2006 door bartcaron

Actuele vraag van de heer Bart Caron tot mevrouw Inge Vervotte, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over de acties in de gemeenschapsinstellingen tegen zogenaamde oneigenlijke plaatsingen van jongeren

De heer Bart Caron:
Mijnheer de voorzitter, mevrouw de minister, collega’s, ik wil twee citaten voorlezen over dit probleem uit De Morgen van vandaag. Professor forensische psychiatrie Vermeiren stelt het scherp: ‘Zelfmoordgedrag is ontzettend hoog bij zulke meisjes. 70 percent van hen heeft seksueel misbruik ondergaan. Hier moet dringend een ernstig debat over worden gevoerd, opdat gepaste hulp kan worden geboden.

Het tweede citaat gaat zo: ‘Het risico op zelfmoord lag bij meisjes in Beernem drie tot zeven keer hoger dan bij de algemene bevolking. Ook al komt delinquentie zelf minder voor bij meisjes dan bij jongens, bij meisjes die vanwege gedragsproblemen of delinquentie in zulke instellingen terechtkomen, heb je een grote kans dat ze ook ernstige geestelijke problemen hebben. Een groot deel van hen heeft ernstige traumatische gebeurtenissen meegemaakt. 70 percent was het slachtoffer van seksueel misbruik, bij de helft van hen waren er tekenen van posttraumatisch stresssyndroom.’
Het probleem is dus niet klein. Al gaat het misschien niet over grote aantallen jonge mensen, het is wel een belangrijk probleem. Mevrouw de minister, ik begrijp niet dat u zegt dat er enerzijds nog 15 extra bedden beschikbaar zijn voor mensen met psychiatrische problemen of met een dubbele diagnose van psychiatrisch probleem en verslaving, en anderzijds dat er geen kandidaat-initiatiefnemers zijn. U verwijst ook naar het samenwerkingsakkoord met de federale ministers Onkelinx en Demotte, dat in voorbereiding is, maar nog niet ondertekend.

Mevrouw de minister, bent u bereid om de medewerkers van de gesloten instelling De Zande in Beernem en Ruiselede te ontvangen en naar hun problemen te luisteren? Ze hebben daar hard op aangedrongen. Waarom zijn de 15 plaatsen in de kinderpsychiatrie niet ingevuld? Als ze niet worden ingevuld, moet Vlaanderen dan niet zelf een initiatief nemen? Er is ook een openbaar psychiatrisch ziekenhuis in Geel. Misschien moet er een bemiddeling komen voor andere ziekenhuizen. Waarom wordt het samenwerkingsakkoord met de federale overheid niet getekend? Wat is het probleem en wie is daarvoor verantwoordelijk? 

Minister Inge Vervotte:
Ik wil eerst even stilstaan bij het probleem in het algemeen en daarna inzoomen op dit specifieke dossier. Iedereen erkent dat het probleem van de jongeren in de gemeenschapsinstellingen en met psychiatrische problemen heel complex is.
Er is een eerste groep jongeren met psychiatrische problemen, en een tweede groep jongeren bij wie die diagnose nog niet is gesteld. Het is al een hele uitdaging om zo’n diagnose te stellen. Die twee groepen worden verschillend aangepakt. Bij de eerste groep neemt de jeugdrechter contact op met de forensische of de gewone psychiatrie, afhankelijk van de ernst van een mogelijk delict. De forensische psychiatrie is de gesloten psychiatrie. Daarin komen mensen met zwaardere problemen terecht.

Alles wat te maken heeft met forensische en gewone jeugdpsychiatrie is een federale materie. Vlaanderen is bevoegd voor de gemeenschappen. 
Vandaag de dag zal de jeugdrechter contact opnemen met, bijvoorbeeld, een forensische afdeling voor jeugdpsychiatrie. Daar heerst geen opnameplicht. Wel moet ze een diagnose stellen. Indien er om therapeutische of medische redenen wordt beslist dat de jongere niet thuishoort in de afdeling zelf, dan wordt hij opnieuw doorverwezen. Op dat moment kan de jeugdrechter oordelen de jongere niet vrij te laten of niet in een niet-gesloten setting op te nemen. Indien hij beslist om hem te laten opnemen in een gesloten setting, dan komen de gemeenschapsinstellingen in het vizier. Die instellingen hebben immers wel een opnameplicht. 

De vraag is dan natuurlijk of er voldoende capaciteit is in de psychiatrie, en meer bepaald in de jeugdpsychiatrie en, nog specifieker, in de forensische psychiatrie. De praktijkervaring toont aan dat een uitbreiding van deze plaatsen aangewezen zou kunnen zijn. Zo worden we inderdaad meer en meer geconfronteerd met ‘multi problems’ en dus ook psychiatrische en andere stoornissen. We moeten die vraag ook stellen aan de federale overheid om te weten of de bereidheid bestaat om de plaatsen van de forensische psychiatrie – de meest essentiële – uit te breiden.

Vertrekkende vanuit de praktijk en de vaststelling dat de jeugdrechter contact opneemt met, bijvoorbeeld, de forensische psychiatrie, waar geen opnameplicht geldt, hebben we met verschillende kabinetten een vergadering belegd om na te gaan of we niet meer sturend kunnen optreden. Van daaruit is ook de idee van een samenwerkingsovereenkomst ontstaan. In de tekst trachten we een engagementsverklaring te bekomen van de initiatiefnemer die wordt gecontacteerd door de forensische psychiatrie. Als hij of zij vaststelt dat de persoon niet thuishoort in de afdeling, zou hij zich ertoe moeten verbinden om actief mee te zoeken naar andere oplossingen. Vandaag is dat niet het geval. De kans is groot dat de jeugdrechter zal doorverwijzen naar de gemeenschapsinstellingen, hoewel de jongere daar niet thuishoort. 

De samenwerkingsovereenkomst heeft eigenlijk als doel om enerzijds de uitstroom te bevorderen wanneer de jongere die in de gemeenschapsinstelling zit in plaats van in de – volgens ons aangewezen – psychiatrische afdeling, en anderzijds om de instroom te beperken via de engagementsverklaring van de initiatiefnemers. Het doel is te trachten meer te sturen. Op 3 maart 2005 hebben we een voorstel van samenwerkingsovereenkomst ter ondertekening overgemaakt aan minister Onkelinx en minister Demotte. Vlaanderen is daar immers vragende partij voor. Op 24 april hebben we een herinneringsbrief gestuurd. Op 10 januari 2006 hebben we opnieuw overleg gevoerd. In maart zal de discussie worden verder gezet. De federale overheid heeft op dit moment het voorstel echter nog niet ondertekend. 
Als er geen diagnose is, is er het probleem van de verdere opvolging. Wat dat betreft, zijn de outreachingprojecten belangrijk. In Mol wordt er samengewerkt met psychiatrische ziekenhuizen. Dat moet ook verder worden uitgewerkt in Beernem en Ruiselede. Momenteel is die outreaching er niet aanwezig. 

In het globaal plan is er ook een hoofdstuk over behandelingunits. Die units dienen niet om psychiatrische afdelingen in de instellingen op te richten. Dat zou verkeerd zijn. We stellen echter vast dat we veel specifieker rekening moeten houden met de heterogeniteit van de doelgroep. Vandaag zitten mensen met emotionele problemen, drang tot zelfverminking, zelfdoding enzovoort allemaal bij elkaar. Volgens ons is het beter om bepaalde doelgroepen samen te zetten en er meer mee te werken. Dat maakt dan ook het voorwerp uit van de verdere discussies over de uitvoering van het globaal plan.
Wat betreft de instellingen in Beernem en Ruiselede hebben we nog steeds vijftien bedden gewone psychiatrie in portefeuille. De normering van het aantal bedden is een federale bevoegdheid, terwijl Vlaanderen de bedden kan erkennen en toewijzen. Een andere federale bevoegdheid stelt dat wanneer een initiatief wordt genomen voor gewone psychiatrische bedden, er minimum twintig bedden nodig zijn. Aangezien we er nog maar vijftien in portefeuille hebben, betekent dit dat bestaande afdelingen wel kunnen uitbreiden, maar dat er geen nieuw initiatief kan worden genomen, en dat is een probleem.

Volgens mij kunnen de vijftien bedden in de gewone psychiatrie de huidige problemen niet oplossen. Ik zal de federale regering vragen om zeven van de vijftien bedden gewone psychiatrie om te bouwen naar forensische psychiatrie. Ik moet daartoe de toestemming krijgen van minister Demotte en moet daarvoor ook extra middelen krijgen, want de forensische psychiatrie brengt extra kosten
mee. De overige acht bedden zou ik heel specifiek willen inzetten. De ervaring leert dat een aantal jongeren zo’n complexe problemen heeft – vaak zijn het verslavingsproblemen gekoppeld aan psychiatrische problemen – dat ze niet terechtkunnen in de gewone psychiatrie en ook niet noodzakelijk thuishoren in de forensische psychiatrie. Ik heb dan ook de idee gelanceerd om een dubbeldiagnosecentrum dat erkend is voor volwassenen in Vlaanderen, te vragen of het met de expertise en knowhow dat het heeft opgebouwd, bereid is om een afdeling te openen met acht bedden voor jongeren. Voor deze doelgroep is immers momenteel nog geen gepast aanbod. 

Waarom zijn er vandaag geen initiatiefnemers? Dat komt omdat federale normen bepalen dat wanneer we een K-bed willen openen of inzetten, er een T-bed of A-bed moet worden gesloten. Een A-bed is voor acute psychiatrie en een T-bed voor chronische psychiatrie. Het blijkt dat de initiatiefnemers eerder geïnteresseerd zijn in A- en T- bedden dan in K-bedden. Ik zal de initiatiefnemer met wie ik onderhandel, vragen of die bereid is om een afdeling te openen voor jongeren. Ik weet niet of ze nog voldoende A-bedden of T-bedden hebben die ze kunnen reconverteren of afschrijven. Indien dat niet zo is, zal ik opnieuw met minister Demotte moeten onderhandelen over de mogelijkheid om de bedden niet verder af te bouwen. 
Het is dus de bedoeling om verder overleg te plegen met onze federale collega’s om op korte termijn de samenwerkingsovereenkomst eindelijk te kunnen tekenen. Ik zal tegelijkertijd vragen om zeven bedden om te zetten in forensische jeugdpsychiatriebedden. Ik ga ook onderhandelen met de initiatiefnemer van het dubbeldiagnosecentrum. Op langere termijn moeten we met de federale overheid onderhandelen over de uitbouw van de jongerenpsychiatrie want die kampt met een structureel tekort. 

De heer Bart Caron:
Ik bedank de minister voor de vele inspanningen, en voor de interessante les staatshuishouding. Ik vraag wel om het schrijnende probleem van de jongeren en de gemeenschapsinstellingen ernstig te nemen. Dat is niet de schuld van de minister. Ik roep op om op korte termijn voor de jongeren en de begeleiders een voorlopige oplossing uit te werken. Ik heb immers de indruk dat we nog een tijdje met het probleem zullen worstelen. Dit probleem is toch wel het mooiste bewijs dat we de staat op een efficiëntere manier zouden kunnen structureren.

 

---

Lancering digitale televisie

Ingediend op januari 19th, 2006 door bartcaron

Voorstel van resolutie van mevrouw Patricia Ceysens en de heren Dany Vandenbossche, Carl Decaluwe, Bart Caron en Kris Van Dijck betreffende de lancering van digitale televisie

Het Vlaams Parlement,

– gelet op het Vlaamse regeerakkoord, waarin het volgende staat: “We houden een pluriform medialandschap in stand met gewaarborgde toegang tot een divers en kwaliteitsvol aanbod, waarin technologische innovaties en nieuwe mediatoepassingen worden geïntegreerd zonder verhoging van de kostprijs van de basisdienstverlening voor de gebruiker.” (punt 1 van A.3. Mediabeleid);

– gelet op het Vlaamse regeerakkoord, waarin het volgende staat: “De VRT kan slechts overgaan tot de ontdubbeling van haar TV- of radionetten (zowel analoog als digitaal) voor zover hiertoe voorafgaandelijk de beheersovereenkomst wordt aangepast.” (punt 4 van A.3 Mediabeleid);

– gelet op het Vlaamse regeerakkoord, waarin het volgende staat: “We geven particuliere initiatieven op audiovisueel vlak, zonder discriminatie, voluit kansen.” (punt 8 van A.3 Mediabeleid);

– gelet op de beleidsnota Media 2004-2009 van minister Bourgeois en de met redenen omklede motie inzake de beleidsnota Media 2004-2009

– gelet op de beleidsbrief Media 2005-2006 van minister Bourgeois;

– gelet op de huidige beheersovereenkomst van de Vlaamse Gemeenschap met de VRT, waarin het volgende staat: “De VRT heeft een belangrijke rol te vervullen bij het optimaal inspelen van Vlaanderen op de opportuniteiten van de informatiemaatschappij (…). Conform artikel 8, §5, van de gecoördineerde mediadecreten dient de VRT de ontwikkelingen met betrekking tot de nieuwe media van nabij te volgen en de nieuwste mediatoepassingen aan de kijker en de luisteraar aan te bieden”;

– vraagt de Vlaamse Regering:

1° om in afwachting van een eventueel thematisch aanbod, de VRT te vragen zich prioritair te concentreren op de andere mogelijkheden die digitale televisie te bieden heeft: programma’s op aanvraag, verrijkte inhoud, interactiviteit en ontsluiten van het digitaal archief;

2° om erover te waken dat programma’s gefinancierd met algemene middelen bij een eerste uitzending geen meerkost voor de kijker mogen betekenen en niet marktverstorend mogen werken;

3° om klaarheid te scheppen in de toekomstige beheersovereenkomst over:

a) het aanbod van de VRT in het kader van haar publieke opdracht in het digitale tijdperk versus commerciële initiatieven;
b) de ruimte die aan alle spelers op de markt wordt geboden voor het uitbouwen van een aanbod inzake digitale televisie;
c) de meerkost en financieringswijze van het digitale televisie-aanbod van de VRT (themakanalen en andere diensten) op korte en op lange termijn;
d) de verhouding themakanalen/bestaande generalistische netten.

Patricia Ceysens, Dany Vandenbossche, Carl Decaluwe, Bart Caron, Kris Van Dijck

---