Een staking voor meer rechtvaardigheid?

Ingediend op januari 29th, 2012 door bartcaron

Is de staking van maandag terecht? Waarom zo snel en zo hard? Er zijn binnenkort sociale verkiezingen. Dat wakkert natuurlijk de animositeit stevig aan. De vakbonden bieden tegen elkaar op in straffe taal. Dat scherpt hun gevoeligheid aan, en dat leidt alras tot acties zoals een staking. De context is stakingsgevoelig. Zeker als er ministers als Q of Steven Vanackere olie op het vuur komen gieten. De eerste met zijn brutale bek over de pensioenen en de pensioenleeftijd en de tweede met zijn voorstel om een index over te slaan ten gunste van het bedrijfsleven. Dat is toch een faux pas voor een ACW-er.
Het regeerprogramma van Di Rupo I kan je moeilijk sociaal noemen. Misschien maar best dat er socialisten in zitten, anders was het nog veel erger geweest. De regering van het minste kwaad? Goed dat Groen via dat soort maatregelen niet uit de portefeuilles van de mensen steelt. Immers, vooral de middenklasse, en vooral de lagere middenklasse, mag de extra-lasten torsen. De rijken ontsnappen veel makkelijker, weer eens. Met dank aan de vrienden uit de liberale en rechtervleugelende CD&V.  Dat alleen rechtvaardigt de staking van morgen.
Maar ja, aan de pensioenen moet worden gesleuteld, vooral aan de duur van een loopbaan. Er zijn nog steeds veel stelsels waar mensen te vroeg op pensioen kunnen gaan. Dat drukt door de snelle vergrijzing op het budget van de sociale zekerheid. Iets langer werken moet dus wel. a kan je niet vragen van de mensen om én langer te werken, én tegelijk tijdskredieten inkorten. Sommige jobs kan je nu eenmaal niet gegarandeerd tot je 65ste doen. Dakdekker, wegenwerker, leraar … Willen we dat deze mensen langer werken, dan moeten werkgevers alternatieve jobs ontwikkelen voor deze mensen. Maar dat gebeurt niet.
De pensioenen verlagen, zoals bij sommige beroepsgroepen dreigt, dat is absoluut onaanvaardbaar. Terecht dat de spoormannen boos zijn. We hebben al van de laagste pensioenen in Europa.
Er moet dus wel werk gemaakt worden van een vernieuwing en harmonisering van de vele pensioenstelsels. Het is duidelijk dat alleen een rechtvaardige verdeling van (pensioen)lasten en -lusten de conflicten (o.a. tussen generaties) in de toekomst kan vermijden. Daar zijn we nog ver van af. Eenvoudig is het niet, ons rechtvaardigheidsgevoel is moeilijk te vertalen in regelingen. Moeten we streven naar een systeem van een vast pensioen voor iedereen? Iedereen die 45 jaar werkte hetzelfde pensioen? Ik wil er toch over nadenken. Ja, maar zonder risico’s is het niet: het levert voor grootverdieners de ruimte om tijdens hun carrière een mooie spaarpot voor een eigen aanvullend pensioen aan de kant te leggen. En dat is iets wat mensen met een gewoon inkomen niet in die mate zullen kunnen doen. Versterken we daardoor niet de ongelijkheid? De huidige fiscale aftrek van het pensioensparen is er een voorbeeld van. Wie veel belastingen betaalt heeft meer profijt dan wie er minder betaalt. Aan welk rechtvaardigheidsgevoel beantwoordt dat? Dat verschil mogen we echt niet verder uitdiepen.

En er is nog veel meer in het geding: de toekomst voor de zachte sectoren zoals gezondheidszorg, welzijn, onderwijs en cultuur zijn in het geding, energieprijzen, de gevolgen van de klimaatverandering, het uitblijven van een groene economie enz… Alle begrip dus voor de stakers.

En toch is die staking misschien iets te voorbarig, te snel, te onhandig … Ze stoot ook veel gewone mensen tegen de borst, mensen die hard werken en best wel een rechtvaardig hart hebben. De vakbonden moeten deze regering kritisch bekijken en volgen, maar misschien niet meteen beginnen met het strafste wapen, een staking, eigenlijk al de tweede in een goede maand tijd. En we moeten de economische realiteit ook wel onder ogen zien, evenals de noodzaak om langer te werken en ook de pensioenleeftijd eerlijk te bepalen. Laat ons beginnen met de carrière van de parlementariërs, wijzelf dus. Na 20 jaar dienst een volledig parlementair pensioen? Het is niet rechtvaardig.