Dag Joke Schauvliege,

Ingediend op september 3rd, 2013 door bartcaron

Op de vooravond van het nieuwe Kunstendecreet wil ik je graag nog een briefje schrijven. Ja, mrogen presenteren we samen, ook samen met andere collega’s uit het Vlaams parlement, de tekst van het nieuwe decreet aan de pers en aan het kunstenveld. Wij samen? Wie had dat ooit gedacht? Merci voor de invitatie om mee te werken, merci voor de openheid en de ruimte om dit decreet vorm te geven en mijn ideeën in te brengen. Onze beide conceptnota’s hadden veel punten van gemeenschappelijkheid. Je kan dan beter samenwerken, over partijgrenzen heen, zelfs over de muur tussen meerderheid en oppositie. Dat betekent echter niet dat ik nu plots een bewonderaar word van het cultuurbeleid van deze Vlaamse regering, net zo men, denk ik toch, als jij sympathie voor onze Groen(e) ideeën krijgt. Maar als er dan toch een terrein is met vele raakvlakken, kunnen we samenwerken. Dat is fijn.

Kunst en cultuur, waar doen we het anders voor? After all, that’s what we are fighting for.. Dat zei Winston Churchill toen hij tijdens WO II werd gevraagd te bezuinigen op de kunst vanwege de huizenhoge oorlogsuitgaven. Maar waar vechten wij dan nog voor?’

Dat motto laat me niet los. Als politicus, maar ook als kunstliefhebber.  We blijven ervoor vechten toch, straks met dat nieuwe Kunstendecreet. Ik beleef elke dag, elke week wat kunstenaars maken. Het doet goed aan mijn hart, mijn geest, prikkelt mijn mijn emoties; Ik laat me graag meevoeren naar de onbekende bestemmingen waar kunstenaars me naartoe leiden. Verwondering, verrassing …
Dat beleefde ik ook vorige zomer. Mijn culturele zomer was bijzonder boeiend. En aangenaam. Ik ben veel gaan bekijken en ik heb veel mooie dingen gezien. Meer dan anders, en dat stemt me tevreden. Ik heb een rijtje boeken gelezen, en ook hier was de oogst rijk. Mijn honger was niet te stillen.

Ik heb genoten. Onder meer van het concert van Robin Verheyen en zijn Amerikaans kwartet, op Jazz Middelheim. Met aan de contrabas een oude knar, Gary Peacock, nog steeds een meest. Intrigerend was ook Kristien De Proost / Tristero op het theaterfestival. Ze speelde ‘Toestand’ waarin ze zichzelf figuurlijk en letterlijk bloot geeft. Prachtige tekst, in de verrassende setting die een loopband is.
Op mijn vakantie in Spaans Baskenland heb ik obligaat een bezoek gebracht aan het Guggenheim in Bilbao. De anderhalf uur lange wachtrij was de moeite waard. Het gebouw blijft intrigerend, de tentoonstellingen zijn niet alle even krachtig. De confrontatie van barokwerken met hedendaagse kunst is interessant. Het is trouwens merkwaardig om vast te stellen dat dezelfde ideeën en concepten, weliswaar aan stijl van de tijd aangepast, door kunstenaars worden gehanteerd.

We begonnen onze zomer met het festival Humorologie, circus en een knipoog naar humor. Ik was ontroerd door ‘Le Passage’ van Carré Curieux. Ja, een circusvoorstelling kan gaan over de overgang van het leven naar de dood en over wat we dromen over het hiernamaals. Een zwaar thema dat grappig en toegankelijk via circustechnieken en zeepbellen vorm krijgt.

En we speelden met Willem Vermandere in Chaumont-le-Bois, in de Bourgogne. Dit tweejaarlijks gebeuren begint steeds meer te gelijken op een bedevaart. Naar een plek waar na WO I heel wat Vlaamse families terechtkwamen. Hun nazaten blijven komen, naast vele Vlamingen die er hun vakantie inzetten. Curieus geval. Willem Vermandere voor de helft in het West-Vlaams en de andere helft in het Frans, ook al curieus. Maar wel sfeervol.

En ik ging nog eens naar The Fringe in Edinburgh, het grootste kunstenfestival van de wereld. Ik zag er twaalf voorstellingen, waarvan toch enkele zeer beklijvende. Zoals Knee Deep van een Australische compagnie. Acrobatie op topniveau, zeer origineel, hoog tempo, stijlvol. Vier mannen en een vrouw spelen met grote beheersing, begeleid door klassieke hedendaagse en rockmuziek. Veel onverwachte zaken, adembenemend. Des te curieuzer omdat ze speelden in een (grote) spiegeltent met een podium van pakweg 5 op 5 meter.

Ik las veel: ‘Stoner’ van John Williams krijgt mijn nobelprijs voor literatuur. En Stefaan Hertmans en Paul Verhaeghe verdienen een gouden leeuw. Voor hun recente werk.

Er is ook veel gebeurd waar het woord ‘helaas’ bij past. Zo verdwijnt het paviljoen van Toyo Ito van de Burg in Brugge, na een declassering door de minister van onroerend erfgoed. En gaat het Kortrijkse Broelmuseum dicht.
En ik ben gaan kijken naar enkele tentoonstellingen. Ze maakten geen grote indruk, noch in negatieve noch in positieve zin, zoals ‘Kortrijk Vlaandert’.

Ook zoveel gemist: het Festival van Vlaanderen in Brugge (Mafestival), Dranouter, Cactus, Avignon, Theater aan Zee..