Hoe de cultuurvisie in Joke Schauvliege werd gewekt

Ingediend op maart 21st, 2013 door bartcaron

Deze namiddag mag ik mijn conceptnota voor een vernieuwd Kunstendecreet voorstellen in de Commissie Cultuur van het Vlaams Parlement. In navolging schreef ook minister Schauvliege een dergelijke nota. Er zijn behoorlijk wat paralellen tussen beide werkstukken. “Joke Schauvliege heeft blijkbaar ook goed geluisterd naar de besognes van de kunstenwereld,” besloot ik na een eerste lezing, “of ze heeft mijn nota goed gelezen.”

Bij een tweede lezing vallen de verschilpunten echter al meer op, vooral dan hetgeen er niet in staat. In de nota van de minister is er geen evaluatie opgenomen, enkel voorstellen tot bijsturing. Nochtans is het net door een oplijsting en wegwerking van de pijnpunten dat je tot een betere regelgeving komt. Nu lijken de voorgestelde aanpassingen gratuit uit de losse pols geschud, wellicht omdat de minister aarzelt om de vinger op bepaalde heel gevoelige wonden te leggen.

De nota blijft op sommige punten ook erg vaag en naar bepaalde motieven is het gissen. Zo bijvoorbeeld over de opgelegde fusie van de steunpunten. Willen zij dit zelf, zal het de kwaliteit verhogen, of schuilt er een besparingslogica achter, een afbouw van de bovenbouw?

En wat dan te denken van bepaalde verbeteringsvoorstellen die nu gelanceerd worden, maar die haaks staan op het gevoerde beleid van de voorbije jaren. Het staat goed om de ambitie te hebben volop te werken aan internationale uitstraling, maar dan vergeten we dat Schauvliege in 2010 de helft van de internationale middelen schrapte.

Mijn conceptnota durft wel man en paard noemen en maakt duidelijk waarom er steeds weer herrie is bij het uitdelen van subsidies in het kader van het Kunstendecreet. Er zijn de heilige huisjes, de gevestigde waarden waartegen het als nieuwe kunstvorm of organisatie moeilijk opboksen is; er is de samenstelling van de commissies waar zelfbevruchting haast onvermijdelijk lijkt, of waar toch zeker die perceptie heerst; er is het hokjesdenken dat zorgt voor een stiefmoederlijke behandeling van wie buiten de lijntjes kleurt; er is de afwezigheid van de steden in het debat, terwijl zij daar bij uitstek wel een stem in hebben.

Het grote manco echter, en dat geeft de minister nu ook zelf toe in haar nota, is het ontbreken van een visie, een algemeen kader waaraan de subsidieaanvragen moeten worden getoetst. Wanneer ik nu lees dat Joke Schauvliege inziet dat zij de beoordelingscommissies in het ijle liet zwemmen, zonder dat zij vanwege de minister een duidelijk richtsnoer en marsrichting meekregen, dan beschouw ik mijn missie al als half geslaagd. De Cultuurvisie is gewekt in de Cultuurminister. Nu nog hopen dat het een ambitieuze visie is.