Stof tot nadenken: ING, staatsveiligheid, OCMW’s …

Ingediend op februari 13th, 2013 door bartcaron

Bij ING verdwijnen 1000 banen. In tegenstelling tot de Arcelormittallo’s zullen de bankiers wellicht de kasseien van de Wetstraat niet opbreken. Ze zullen voor de deur van de bank geen half afgewerkte carrosserieën in de fik steken. Waardig zoals het hun functie betaamt, zullen zij hun lot dragen en er vooral voor zorgen dat ze niet bij de 1000 afvloeiers horen. Braaf in de pas lopen dus, en mooi datgene aan de klant verkopen waaraan de grootste winstmarges kleven. Winst voor de bank, welteverstaan.
De reden voor de afslankingsronde bij de al bij al nog steeds meer dan winstgevende bankinstelling is het toenemende succes van internetbankieren. Als je je klanten kan weghouden uit de kantoren, als pc’s en atm’s ‘de bank’ worden, dan heb je inderdaad nauwelijks nog personeel nodig in je kantoren. En er is nog een perfide bonus voor de banken. Door het verdwijnen van de klantencontacten, wordt de klant gedepersonaliseerd. Empathie, of erger nog: sympathie met de klant is immers nefast voor de winstmaximalisatie. Scrupules en beurstransacties vormen zelden een goed team.
Uiteraard zijn banken per definitie ondernemingen die streven naar winst voor hun aandeelhouders, eerder dan naar winst voor hun klanten, maar mogen ze echt niet langer ingedeeld worden in de categorie dienstensector? Dienstverlening zonder directe economische return, maar wel leidend tot een duurzame vertrouwensrelatie.

Zijn er in de banksector dan geen efficiëntiewinsten te boeken. Zeer zeker wel. Maar waarom wordt er dan meteen gekeken naar het voetvolk? Waarom niet kijken naar de exuberante overheadkosten, de Brusselse paleizen waar unieke kunstcollecties de kantoren van het topkader sieren. Tot meerdere eer en glorie van het imago. Waarom niet kijken naar de waterheadkosten? Het Mexicaans leger van directeuren, directeuren-generaal en presidenten-directeuren-generaal die zich schaamteloos torenhoge bonussen laten uitbetalen, terwijl hun enige verdienste erin lijkt te bestaan dat zij staatssteun konden lospeuteren om hun bank van het bankroet te redden. Mogen wij ons afvragen op welke basis zij werden gerekruteerd en gepromoveerd?

Anderzijds moeten we natuurlijk niet alle zonden van Israël op de nek van de banken schuiven. Want laten we eerlijk zijn, ook bij overheidsdiensten kunnen we ons de vraag stellen of elke stoel bevolkt wordt door de meest geschikte man of vrouw.
De topman van de Staatsveiligheid die uitsluit dat partijpolitiek enige rol speelt binnen zijn organisatie, terwijl er vanop zijn bureau een dossier het tegendeel uitschreeuwt en terwijl zijn nummer twee simpelweg een lokaal mandataris is. De top is duidelijk minder kleurloos dan de dienst zelf. Want geef nu toe; waarom hebben we een staatsveiligheid nog nodig wanneer deze dienst er niet eens in slaagt om terroristische groeperingen te ontmantelen alvorens zij met patatten beginnen te gooien.
Of heeft de Staatsveiligheid nog net voldoende gezond verstand om te beseffen dat achter de aardappelrooiers geen staatsgevaarlijke organisatie schuilt? Dat het activisten zijn die een maatschappelijk debat op gang willen brengen over geklooi met genetisch materiaal, maar ook over het multinationaal monopoliseren van vruchten der aarde.

In dat geval moeten we dan natuurlijk wel vaststellen dat ook bij de magistratuur niet iedereen de meest capabele indruk nalaat.
En dan heb ik het in dit stukje nog niet eens over de top van de Belgische spoorwegen, over de verantwoordelijken voor een vlot en democratisch verloop van lokale verkiezingen en aanstelling van OCMW-raadsleden, over de voedselinspecteurs die een paard moeten weten te detecteren in een koeienstal, over de toekenners van Europese landbouwsteun aan vliegtuigmaatschappijen en meubelgiganten, over…

Zou het vandaag geen mooie dag zijn om met z’n allen onszelf eens in vraag te stellen. Enige zelfevaluatie, met de voeten op de grond, in alle bescheidenheid. Stof tot nadenken. Stof en as.