Het niveau van de journalistiek in Vlaanderen …

Ingediend op januari 16th, 2013 door bartcaron

Wanneer de koning het in zijn kerstboodschap over populisme had, voelde de N-VA zich meteen aangesproken. Zeg maar: geviseerd. Ongelijk kan je ze niet geven. Het schoentje paste hen perfect. Wanneer Di Rupo hen even later dan in de gratis pers ‘een gevaarlijke partij’ noemt, kunnen ze meteen weer het Calimero-hoedje opzetten en luidop hun ongenoegen bazuinen. Onderwijl nog maar eens opwerpend hoe wereldvreemd die Waalse socialisten wel niet zijn (waarbij ‘wereld’ een pars pro toto van ‘Vlaanderen’ is). Koppel daar dan nog eens een goed geïntegreerde tante Fabiola aan, en meteen zie je dat de N-VA bedolven wordt onder voorzetten die sinds het voetbalpensioen van Franky Vercauteren nog nauwelijks worden verstuurd.
Maar ze gaan nog verder. Aanvallen die helemaal niet hun richting uitgaan, laten ze afwijken en pal in hun voeten belanden. Wanneer Wouter Van Besien kritiek uit op uitspraken van de Antwerpse procureur, reageert de Antwerpse burgemeester meteen verontwaardigd. De uitvoerende macht die pal achter de staande magistratuur staat. Maar vooral ook, andermaal, in het middelpunt van de belangstelling.
Want geef toe, de media smullen van De Wever en Co. Een spreekwoordelijke scheet in een fles is meteen wereldnieuws (waarbij ‘wereld’ andermaal een pars pro toto van ‘Vlaanderen’ is). Eerder deze week kopte een krant nog dat De Wever evenveel media-aandacht krijgt als de andere partijvoorzitters. Samen.

Socioloog Luc Huyse schreef er recent enkele mooie stukjes over. “Blijkbaar beschikt de partij over iemand die heel veel media-ervaring heeft opgedaan, misschien wel in de openbare omroep” schrijft hij onder andere. Zelden vertoond, maar de VRT hoofdredactie vond het zowaar nodig er officieel op te reageren. En zichzelf uiteraard vrij te pleiten van alle zonden. Maar niet enkel de VRT heeft boter op het hoofd. Alle media hunkeren naar de ultieme scoop, de meest gevatte quote, de sappigste vanhorenzeggen. Geef hen die en je krijgt airplay. Caroline Gennez verwoordt het deze week zo in Humo: “Politici die goede pers krijgen, zijn vaak kampioenen in het lekken van informatie, waaraan het monster van de media zich dan kan voeden.” Toegegeven er stond (lacht) achter, maar ongetwijfeld meende ze het.

Wanneer ik naar mezelf kijk, moet ik toegeven dat ik ook wel graag eens opduik in de krantenkolommen. Niet (enkel) uit ijdelheid, maar het hoort gewoon bij de job. Een politicus moet niet enkel een gedacht hebben, hij moet zijn gedacht ook zeggen; zijn boodschap verspreiden en mensen overtuigen om de volgende keer wel of opnieuw voor hem te stemmen. Nu is het zo dat ik ondertussen wel een zekere reputatie heb opgebouwd. De journalisten weten me wel te vinden wanneer het over cultuur, media of erfgoed gaat. Steeds minder moet ik persberichten de wereld insturen om mijn kijk op die zaken toe te lichten. En toch probeer ik zo nu en dan eens een groter stuk te schrijven. Een stuk waarin mijn visie voorkomt, uiteraard, maar dat ook ruimer kaderend is, dat achtergrondinformatie biedt voor iemand met dat ietsje meer leestijd of ietsje meer interesse in de materie. Maar ik daag je uit: probeer maar eens een stuk te slijten over archeologie, het OCMW-decreet of de Vlaamse wapenhandel.
Nee, dan stuur je beter een pittige tweet de wereld in over een verguisde ex-collega. ’s Anderendaags sta je zwart op wit in de krant, met nog een archieffotootje erbij waarop je heel verongelijkt kijkt. En in de weekendbijlage blijkt diezelfde tweet dan nog eens te recycleren.

Ik besef het. Ik klink vast heel nostalgisch en ouwesokkerig, maar ik weiger me neer te leggen bij een afglijdend journalistiek niveau van onze media. In tijden van oprukkend populisme hebben we nood aan straffe, onafhankelijke journalisten. Aan hoofdredacteuren die het aandurven om ook moeilijk nieuws te brengen. Aan uitgevers die daarin willen investeren.
En waar we al helemaal geen nood aan hebben, zijn rechters die het nodig achten om opiniemakers de mond te snoeren omdat de madam van hun baas het niet kon hebben dat manlief op de korrel wordt genomen.