Dollartekens en heilige koeien (in West-Vlaanderen)

Ingediend op september 2nd, 2011 door bartcaron

Met cijfers kan je alles bewijzen, dat heb ik hier eerder al, cijfermatig, bewezen. En toch blijft het smullen wanneer jaarlijks het boekwerk ‘West-Vlaanderen ontcijferd’ in de bus valt. Zoals de ondertitel het weinig poëtisch beschrijft: het ‘sociaaleconomisch profiel van de provincie’, vertaald in tabelletjes, diagrammetjes, maar vooral cijfertjes, cijfertjes en nog eens cijfertjes. Ideaal om, genietend van de laatste zonnestralen (de eerste zullen de laatste zijn) het enigszins ingedommelde brein weer te activeren. De uitdaging voor jezelf om zo snel mogelijk op zoek te gaan naar de leukigheden.

Exoten of migratie?

Op zoek naar de exoten. Zouden de twee mensen uit Oceänië die nu in het Veurnese wonen een koppel vormen? Zouden het Aussies of Kiwi’s zijn? Wat kwamen die in godsnaam in de Westhoek zoeken? En bovenal, hebben ze het gevonden?
Zou de enige Italiaan uit het arrondissement Diksmuide heel clichématig luidruchtig toeterend rondrijden op een Vespa terwijl hij boodschappen doet voor zijn Italiaans restaurant? En werken de vijf Chinezen er alle vijf werken in de ‘Shangai’?
Hebben de 61 Zwitsers die in onze provincie wonen gewoon een bloedhekel aan bergen of waren ze jaloers op onze Noordzee?
En laat geen enkele Roeselarenaar nog over de Turksesteenweg spreken wanneer hij het over de Ardooisesteenweg heeft. De 16 Roeselaarse Turken krijgen nauwelijks de bank gevuld wanneer ze gaan voetballen.

Maar je ziet natuurlijk ook andere cijfers rond migratie. Zo is het arrondissement Tielt blijkbaar het Mekka voor de Polen in West-Vlaanderen. Of moeten we het in deze over het Częstochowa hebben? Vreemd op het eerste zicht, tot je er even het kaartje bijneemt van de groenteteelt in de provincie, met uitgerekend een concentratie in Meulebeke, Pittem en Ardooie. Goedkope werkkrachten die niet terugschrikken voor geploeter in de doorweekte Vlaamse klei?
De groenteteelt en de diepvrieskoten rond de veiling van Roeselare, leveren trouwens zowat de enige vorm van tewerkstelling in de landbouw. De 27 agrarische bedrijven in Veurne en omgeving leveren welgeteld 28 betaalde jobs op. Is de boerenstiel er op sterven na dood?

Dat de ruime Westhoek het economisch moeilijker heeft dan de rest van de provincie, was ook al geen verrassing. Dat Oostende gebukt gaat onder een enorme werkloosheidsgraad, zeker vergeleken met de rest van de provincie, werd door collega Wouter al eerder aangekaart. Dat de gemiddelde West-Vlaming niet bestaat, wordt soms pijnlijk duidelijk, wat de tot culinair expert geparachuteerde Yves Desmet ook moge beweren. Dollartekens in de ogen? Sommigen wel, maar anderen vooral speurend naar centen.

De auto als criterium van rijkdom

Vreemd om zien, is trouwens ook hoe welvaart en rijkdom in West-Vlaanderen worden gemeten. Er zijn twee criteria: Enerzijds is er het belastbaar inkomen, een vrij logische maatstaf ook al weten we (o cliché) dat niet alle Westvlaamse inkomsten even wit zijn. Anderzijds is er het aantal personenwagens per gezin. Een bijzonder fout criterium.

Het is allerminst zo dat autobezit een automatisch gevolg is van rijkdom. In de ‘rijkere grootsteden’ hebben minder gezinnen een (tweede) wagen. Zelfs het mondaine Knokke scoort onder het provinciale gemiddelde. Nee, waar zien we de hoogste concentraties aan auto’s? In de randgemeentes. Kuurne voert de lijst aan met gemiddeld 1,87 auto’s per gezin. Hooglede, Pittem, Ruiselede en Wielsbeke zijn stuk voor stuk gemeentes die heel hoog scoren. Willen we er eens de kaart van het openbaar vervoer op projecteren?

Wagenbezit in West-Vlaanderen is geen criterium van welvaart, het is er één van mobiliteitsarmoede.

Het schrijnendste voorbeeld: Lo-Reninge. Voorlaatste in de ranking van belastbaar inkomen, maar wel top acht inzake autobezit. Wie weet hoezeer een auto weegt op het gezinsbudget, begrijpt dat er van dat lage inkomen niet zo gek veel meer overblijft. Anderzijds is die wagen vaak onmisbaar voor het woon-werk-verkeer, het middel om dat lage inkomen bijeen te rapen. Een wrede paradox.