Hoe staat het met de staat?

Ingediend op juni 16th, 2011 door bartcaron

We zijn goed bezig ook al zeggen ze van niet. Het is de eeuwige discussie tussen een meerderheid en een oppositie. De waarheid ligt ongetwijfeld ergens in het midden, maar waar dat midden dan weer ligt, is meteen voer voor een nieuwe discussie.
Meten is weten, luidt de volkswijsheid dan en dus bestelde Vlaanderen een grootste studie onder de noemer ‘De Sociale Staat van Vlaanderen 2011’. Een lijvig boekwerk van 374 pagina’s vol cijfermateriaal en vergelijkende studies die moeten tonen waar Vlaanderen vandaag staat.
Ziezo, nu weten we het. Onomstotelijk; als een paal boven water.
Of toch niet? Want is er geen hogere volkswijsheid die zegt dat je met cijfers alles kan bewijzen?

Neem er de twee toonaangevende kranten van ons land eens bij, en je begrijpt meteen wat ik bedoel. Zowel De Morgen als De Standaard besteden uitgebreid aandacht aan het ‘de sociale staat’-rapport dat zij gisteren door Kris Peeters kregen toegelicht – nota bene een dagje eerder dan de Vlaamse volksvertegenwoordigers, doch dit terzijde.
De Standaard belicht de grote lijnen van de studie, zoekt de grootste gemene deler. Op de voorpagina prijkt het kernachtig: “Vlaanderen boven, waar de huizen betaalbaar zijn en je nauwelijks armen vindt”. De Morgen kijkt eerder naar de uitersten en kopt: “Vlaanderen leeft in 2 werelden”.

De gemiddelde Vlaming heeft het goed, en gelukkig maar. Laat daar geen twijfel over bestaan. De gemiddelde Vlaming leeft lang en voelt zich goed in zijn vel. Hij kan zich een betaalbare woning permitteren, ook al omdat hij hard werkt, vooral dan tussen zijn 25ste en 55ste. De gemiddelde Vlaamse scholier geniet fantastisch onderwijs, de gemiddelde Vlaamse zieke wordt goed verzorgd.

Armoede in Vlaanderen wordt gemeten middels drie parameters. Enkel wie geen TV bezit, noch een badkamer en die voor zichzelf bovendien geen realistisch vakantieplannen kan dromen, mag zich arm noemen. Nauwelijks een half procent, en dus allerminst de gemiddelde Vlaming, is volgens deze criteria arm. Toegegeven, het is veel leuker nieuws om horen dan de cijfers die ons enige weken terug bereiken en die gewaagden van 15% armen in Vlaanderen. En meteen voelt de gemiddelde Vlaming zich nóg een tikkeltje gelukkiger. Of althans de gemiddelde De Standaard-lezer.

Iemand die hetzelfde nieuws te zien kreeg in De Morgen, hield er een iets wranger gevoel aan over. Daar werd het pijnlijk duidelijk dat de gemiddelde Vlaming niet bestaat. Dat niet elkeen zich een huisje van middelbare grootte kan veroorloven, maar er ook een pak Vlamingen zijn die ruim een derde van hun gezinsbudget aan een huurwoning moeten besteden. Dat de lat van het gemiddelde onderwijs voor een pak leerlingen te hoog ligt en zij er onderdoor gaan. Dat de noeste arbeid der gemiddelde hardwerkende Vlaming welhaast een privilege is voor de nauw bij de gemiddelde Vlaming aanleunende Vlaming.

De waarheid zal vast wel ergens in het midden liggen. Jazeker, we mogen ons goed voelen in ons vel en beseffen dat we in Europese – en zeker mondiale – context verwende nesten zijn. Zolang we maar niet vergeten dat niet iedereen het even royaal heeft. Zolang we niet vergeten dat de gemiddelde Vlaming niet bestaat.

En gelukkig maar, want ik durf erop te wedden dat de gemiddelde Vlaming voor N-VA zou stemmen…