Geert Bourgeois, gouwleider van het Vlaamsche bestuur

Ingediend op mei 18th, 2011 door bartcaron

Er was eens een koene ridder die, hoog gezeten op zijn statige ros, zijn gouw overschouwde . En hij zag dat het goed was. Als naturelle leider genoot hij van het uitzicht op de trits hutjes rondom de watermolen, zag hij de bedrijvigheid langs de oude steenweg (ja, het waren rare jongens, die Romeinen), waar de wagenmaker, de smid en de herbergier een joint venture hadden opgezet. Aan de einder doemde zijn eigenste weinig nederige woonst op, hoog uittorend boven de eenvoudige werkmanshuisjes die er zich tegenaan schurkten, zoekend naar beschutting. Aan de andere einder van zijn schier onoverzienbare wingewest, lag de heerlijkheid van de grootste herenboer van zijn contreien. De bescheiden stulpjes van de pachters als snippers verspreid over de immense landerijen. Op het klokkentorentje van de statige vierkantshoeve bespiedde de weledele heer plotsklaps een verguld ornamentje. Wat het juist was, kon hij niet zien, zozeer weerspiegelde het immers de gulle zonnestralen. Zozeer stak het ook de ogen uit en het humeur van de hooggeborene daalde op slag tot diep onder het vriespunt. Wat dacht die veredelde patattenboer wel? Wie is er hier de baas?
Minister Bourgeois schrikt wakker uit zijn droom. Halfdronken klampt hij zich vast aan zijn gedachten en grijpt naar het notaboekje en balpen die steevast geduldig in de nachtkastla wachten op een geniale nachtelijke inval. Veelal vergeefs, trouwens, maar nu vloeien de ranke volzinnen uit de pen. Het ene grensverleggende denkbeeld volgt de andere sublieme ingeving in razend tempo op. In minder dan geen tijd heeft hij zijn groenboek af.

Voortaan zal hij de baas zijn. Hij alleen. Akkoord, de buurtcomités mogen zelf ook nog wel wat beslissen. Hoe meer ze hun eigen boontjes doppen, hoe liever zelfs; zolang ze maar geen geld komen vragen… Maar de parvenus die zich er tussen hadden gemengd, die konden fluiten naar hun macht. Het stond er niet allemaal zwart op wit, de bewoordingen waren iets meer omfloerst, maar de teneur was duidelijk.

Helaas had niet iedereen het zo op zijn grootse plannen begrepen. Vooral dan de geviseerde middenkaders, die provincialisten, zouden hun nest met hand en tand verdedigen. En laat deze nu net een pak vriendjes hebben bij de collega’s van de minister; collega’s die het enthousiasme van de staatsman prompt danig temperden. Oké, hij mocht best wel wat knagen aan de randjes en vooral op de gelden die naar de onderliggende besturen vloeien. Wat denken die lokale schepenen wel? Daar, mag er best beknibbeld worden, die smaldenkers, zolang het allemaal maar niet te ingrijpend is en de politieke vrienden maar hoogwaardigheidsbekleders blijven. En zo verbleekte het groenboek tot iets pastellerigs, het bleef verbleken en verbleken tot er uiteindelijk een lijkbleek wit boek overbleef. Een witboek zonder enig leven, aspiratie noch inspiratie.

De minister mocht wel wat hervormen – zijn droom helemaal in gruzelementen slaan, wilden zijn ambtgenoten nu ook weer niet – maar het blijft toch vooral bij wat weinig ingrijpend geneuzel. De grote goesting om grote kuis te houden in de verrommeling werd gesmoord met wat gerommel in de marge.

De arme koene ridder, plat op zijn buik in het stof bijtend naast zijn paard.