Roslyn en Ahmad, twee kleine allochtoontjes

Ingediend op februari 11th, 2014 door bartcaron

Ken je Roslyn? Nee? Roslyn is een klein lief meisje uit de derde kleuterklas. Maar ze is geen kleuter als een ander. Nee, het is een heel slimme meid, want Roslyn spreekt 3 talen. Hoe dat zo komt? Wel, het is simpel. De papa van Roslyn, Lars, is een Deen, afkomstig uit Roskilde, vandaar het eerste deel van Roslyns naam; een beetje jeugdsentiment van Lars. Lars werkt als projectingenieur bij een internationaal bedrijf dat ook een vestiging heeft bij ons in de buurt. Vroeger was hij aan de slag bij het zusterbedrijf in Edinburg, waar hij Roslyns mama, Sally, leerde kennen. Sally’s mama heet Lyn vandaar het tweede deel van Roslyns naam, maar dat doet voor de rest niet meer terzake. Het enige wat er over te zeggen valt is dat Roslyn mama’s koperen krullen erfde, iets wat haar in combinatie met haar voornaam misschien nog wel eens in de problemen zal brengen. Kinderen kunnen hard zijn voor elkaar.

Maar goed, we wijken af. Ik wou het over de talenkennis van Roslyn hebben. Thuis bij Roslyn wordt er Engels gesproken. Logisch, want naast de taal van de liefde is Engels de enige taal die zowel Lars als Sally spreken. Voor Lars is Engels trouwens ook de voertaal op het werk. En ook op restaurant en bij de lokale bakker kan hij ermee terecht. Niet dat hij vaak naar de bakker gaat, trouwens. Sally bemeestert het huishouden. Zij hoeft niet te werken, want Lars verdient ruim genoeg en bovendien is haar Nederlands eigenlijk niet goed genoeg om haar oude werk, ze was medisch secretaresse in Schotland, weer op te pikken.

We wijken weer af. Roslyn, daarover ging het, spreekt dus vlot Engels als moedertaal, maar Lars vindt het ook belangrijk dat ze een woordje Deens spreekt. Net als vele expats droomt hij er immers van ooit met vrouw en kind terug te keren naar zijn roots. Bij vader-dochter-momenten is Deens dan ook de voertaal. En we weten allemaal hoe vlot zo’n slim kind een nieuwe taal oppikt. Hetzelfde geldt trouwens evenzeer voor het Nederlands dat Roslyn te horen krijgt in de kleuterklas. Hoewel ze nog maar een goed jaar in Kortrijk naar school gaat, spreekt ze al een aardig mondje Nederlands, met uiteraard veel dank aan de juffen die het haar heel geduldig bijbrachten.

Nu moeten we wel eerlijk zijn. Deens en West-Vlaams hebben een zekere verwantschap. Dus wanneer de juffen in het dialect tegen Roslyn bezig waren, voelde ze zo’n beetje de warmte van haar papa. Het zal geen probleem zijn om straks naar het eerste leerjaar te gaan.

Ken je Ahmad? Nee? Ahmad zit bij Roslyn in de klas ook al is hij een jaar ouder. Hij mocht vorig jaar nog niet overgaan naar het eerste leerjaar omdat zijn Nederlands niet goed genoeg was. Dat is niet verwonderlijk. Bij Ahmad thuis wordt er geen Nederlands gesproken. Nee, papa en mama praten Ossetisch tegen mekaar, de taal van het dorp waar ze samen opgroeiden, Ardon, ergens centraal gelegen in Noord-Ossetië. Eigenlijk is het wel vreemd. Ahmad spreekt de taal van een land waar hij nog nooit is geweest. Papa en mama durfden er niet blijven wonen. Waarom weet hij niet juist, maar het moet iets geweest zijn met een neef van papa of zo. Die ergens iets te maken zou gehad hebben met de school van het dorp een beetje verder, Beslan. Mama en papa praten er niet graag over.

En zo kwamen Ahmads ouders in het Noorden van Frankrijk terecht, waar ze een nieuw leven trachtten op te bouwen. Het was niet evident. Met Ahmads familienaam staan huiseigenaars niet te springen om hun veel te kleine flatje te verhuren, papa raakte nauwelijks aan werk. Er was er bijna geen en dan al helemaal niet voor iemand als papa. Papa sprak nauwelijks Frans, al was hij niet dom. Ook in Noord-Ossetië moet je verstandig zijn om het tot advocaat te schoppen. Mama had vroeger nog les gegeven op die school in Beslan, maar daar had ze weinig aan in de Rijselse metropool. En toen werd ze ook nog zwanger. Van Ahmad.

Uiteindelijk vond papa dan toch werk. Hij kon als schoonmaker terecht in een voedingsbedrijf, net over de grens. In België. Het is dan wel nachtwerk, maar goed, en het gezinnetje verhuisde naar Kortrijk. Het moet een goeie twee jaar geleden geweest zijn. Ahmad had snel door dat niemand hier zijn thuistaal begreep, maar dat hij bij zijn klasgenootjes ook niet zo ver kwam met het beetje Frans dat hij ondertussen op zijn oude schooltje had opgepikt. De juffen deden wel heel hard hun best, maar de taal van hier leren, was toch niet zo gemakkelijk. Het was geen zo’n gek idee om hem nog een jaartje in het kleuterklasje te houden.

Hij had er trouwens een tof vriendinnetje gemaakt. Een meisje met rosse krulletjes dat ook niet dezelfde taal als de juffen sprak. Hij vindt het een lief meisje en vond het daarom nog eens zo spijtig dat hij niet gevraagd was op haar verjaardagsfeestje, vorige week.

Parlementaire vraag aan minister Geert Bourgeois over de Integratiemonitor

Ik stel mij wel de nodige vragen over uw reactie erop in de pers. U noemt de situatie ‘rampzalig’ en ‘dramatisch’. Ik citeer: “Nu blijkt dat ook de migranten van de tweede generatie een grote achterstand hebben wat armoede, opleiding, tewerkstelling en huisvesting betreft. . Het is dramatisch dat afkomst ook een rol speelt voor de tweede generatie: heel veel schoolse uitval, mensen die geen diploma halen. Dat leidt tot een totale achterstand.”

Dergelijke grote woorden lijken me eerder oppositietaal dan de taal van een minister die de voorbije jaren de horizontale bevoegdheid had om het inburgerings- en integratiebeleid te stroomlijnen. Want eigenlijk zegt u dat dit beleid gefaald heeft, zowel uw eigen coördinerende beleid als het beleid van uw collega’s die bevoegd zijn voor onderwijs, voor tewerkstelling, voor huisvesting en voor armoede. Het zijn stuk voor stuk domeinen waar de Vlaamse Regering voor bevoegd is, terwijl u op de radio de lokale besturen met de vinger wijst en hen vraagt een tandje bij te steken.

En dan besluit u bovendien met de boodschap dat de situatie niet zal verbeteren, integendeel zelfs, gezien het grote aandeel baby’s, peuters en kleuters van vreemde origine. Hiermee expliciteert u dan nog eens het wij-zij-denken, zelfs in zijn meest extreme vorm. Er wordt al een onderscheid gemaakt van in de moederschoot. Niet als een verontwaardigde aanklacht, maar als een vaststelling, een fait accompli.

Onderliggend lijkt het haast angstwekkend. De ‘zij’ zijn met steeds meer. Nu al worden onze kleuterklassen er door overspoeld, straks gans onze maatschappij. Is dit het beeld dat u wil uitdragen? Een beeld dat u dan nog eens aanscherpt door te stellen dat we hier te maken hebben met on-nuttige instroom.

Het antwoord (en het hele debat) staat hier.