De amateurs in de voetbalbobo’s

Ingediend op april 2nd, 2011 door bartcaron

Er zijn nog zekerheden in het leven, al heeft een mens de indruk dat het er steeds minder en minder zijn. Zo kan je elk weekend gezellig naar het voetbal. Alle clubs spelen één keer thuis en één keer op verplaatsing tegen alle anderen en diegenen die op het einde van het seizoen de meeste punten heeft gesprokkeld, die is de terechte winnaar. Simpelweg.
Zo gaat het wekelijks op honderden voetbalvelden, verspreid over de meest onooglijke gehuchten van ons vlakke land. Op de met veel clubliefde onderhouden veredelde graslanden, omzoomd met betonplaten waar de lokale beenhouwer, brouwer en begrafenisondernemer hun zelfverzonnen reclameslogan op kalkten. Daarnaast, als even grote certitude, de uit gerecycleerde bouwmaterialen opgetrokken kantine waar na afloop de meest controversiële spelfases minutieus worden nagespeeld middels weidse gebaren en breedsprakerige bewoordingen.

Zo ging het tot voor kort ook op de haarfijn getrimde, professioneel gedraineerde en voorverwarmde biljartvelden, omzoomd door flitsende LCD-schermen beheerd door de Commercial Manager, met loges en business-seats waar zakelijk netwerken en culinair genieten het topvoetbal tot randanimatie laten verbleken.

Tot voor kort. Want de grote heren van ons vaderlandse voetbal vonden het nodig enige hervormingen door te voeren. Niet om het spelletje op te waarderen, of om de toeschouwers extra te verwennen. Nee, enkel en alleen voor het grote geldgewin. Meer ‘topmatchen’, meer televisierechten, meer VIP-arrangementen. Play-offs voor de elite en de mindere goden, elk volgens eigen ondoorzichtige wetmatigheden; play-downs waarvan de regels op twee dagen voor het einde van de ‘reguliere competitie’ nog geeneens vastlagen.

De ‘reguliere competitie’; hoe denigrerend kan een term klinken. De competitie voor de gewone man, voor de simpele werkmens. De competitie waarvan iedereen de regels snapt. De competitie zonder de verruimende blik van marketeers, managers en magnaten.

De profs bleken de grootste amateurs te zijn, zij het allerminst in de betekenis van liefhebbers.
De zakelijke belangen legden onze voetballerij lam en knepen ze langzaam dood. De procedureslagen waar de bobo’s nu verstomd staan naar te kijken, maar waar ze wel zelf de voedingsbodem voor creëerden, vormen een onverkwikkelijke soap. De kalendercommissie moet haast realtime gaan plannen, steevast inspelend op de meest recente beroepsprocedures of kortgedinguitspraken van de meest diverse rechtorganen.

Net nu onze Rode Duivels weer eens aan het winnen gaan, beleeft ons vaderlandse voetbal zijn grootste institutionele crisis aller tijden. De poenscheppers slachtten hun kip met de gouden eieren.
Net nu we enige weken terug vanuit Europa het heuglijke nieuws kregen dat voetbal een mensenrecht is en berichtgeving erover dus vrij beschikbaar moet zijn, dreigt er helemaal geen voetbal meer te zullen zijn.

Geef mij dan maar die andere favoriete volkssport, de wielrennerij. De bonkige kasseistroken die het peloton decimeren; de venijnige hellingen waar pure klasse en superbenen komen bovendrijven. De Vlaamse wielerklassiekers zijn tenminste nog eens echte sport. Een sport waarbij onveranderlijke een uit de Vlaamse klei geboetseerde held de zegepalmen in ontvangst mag nemen. Een Zwitser die het zou aandurven onze half- of hele goden in de prak te rijden, kan dit enkel middels een ingenieus motortje in het carbonnen frame.

Nee, in de koers wint altijd en alleen de beste.
En de UCI heeft zowaar beloofd dat we voor de start van de Tour de France zullen weten wie dat in de editie 2010 was.