Mededogen met ARCO-aandeelhouders?

Ingediend op december 3rd, 2012 door bartcaron

Wie betaalt de Veerman, de bode die de waardevolle aandelen van de arbeidersbeweging heeft bezorgd aan het grootkapitaal? Wie draait op voor de blunders van de leiding van het ACW, toen die besliste om zelf op avontuur te gaan in de internationale bankenwereld? Alsof BACOB echt nood had aan schaalvergroting, die ver buiten de grenzen van de arbeidersbeweging zelf gaat? Eerst Artesis, dan de  noodlottige integratie in Dexia en bijgaande speculatie met de spaarcentjes van zoveel ‘gewone’ mensen? 
De centrale vraag luidt eigenlijk anders: wie moet opdraaien voor die keuze? De spaarders die te goeder trouw, en op advies van hun bankier, zelf meestal iemand uit hun eigen kring, aandelen kochten van de coöperatieve? De boodschap was: ‘die aandelen zijn eigenlijk niets meer dan een spaarboekje dat wat meer opbrengt. Er zijn geen risico’s aan verbonden’‘.Of moeten de (toenmalige) bonzen van het ACW hiervoor opdraaien, in de veronderstelling dat ze dat zouden kunnen betalen? Of moet vadertje staat hiervoor opdraaien, dus ook al wie geen geld investeerde in die zgn. ARCO-aandelen?

Principieel vind ik niet dat de overheid een waarborg moet verlenen aan mensen die aandelen bezitten. Aandelen zijn de facto risicokapitaal, in tegenstelling tot spaargeld. Niemand verplicht je aandelen te kopen. Maar dit is toch een bijzonder geval. Het gaat om aandelen die waardeloos geworden zijn door het beleid van een knoeiende leiding van de arbeidersbeweging. Niet goed te praten. Ze hebben daarenboven hun coöperanten een fabeltje op de uw gespeld, nl. dat er geen risico’s aan vast hingen. Zowat 800.000 mensen, geen dikke kapitalisten die hun fortuin niet meer kennen omdat dat hun bevattingsvermogen te boven gaat, maar gewone mensen. 

Het geknoei is eigenlijk pas begonnen toen de leiders van deze financiële tak van het ACW de coöperatieve gedachte overboord hebben gekieperd. Ze beschouwden die aandeelhouders eigenlijk als ordinaire beleggers, niet meer als mensen van vlees en bloed die de beweging groot hebben gemaakt, die, hoe klein ook die was, een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de emancipatie van de arbeidersklasse, Omdat het hun eigen portemonnaie goed uitkwam, maar ook omdat ze solidair waren met ‘hun’ beweging. Dat de bonzen hebben gerommeld met hun centen, daarvoor hadden ze geen voorafgaande toestemming voor gegeven. Ze moesten het ondergaan. 
Het mag niet verbazen dat de samenleving de eigenaars van zo’n ARCO-aandelen niet meer herkent als coöperanten van een coöperatieve sociale beweging, maar als beleggers in risicokapitaal, zoals je aandelen in Telenet of in Omega Pharma zou gekocht hebben. En in dat laatste geval moet de staat niet opdraaien voor een gewaarborgde uitbetaling.. 

Er is dus een belangrijk verschil. En toch, toch moet ook het ACW zelf een aantal stappen zetten.  De beweging moet de verantwoordelijken met naam noemen, en ter verantwoording roepen. Maar ook financieel kan een en ander. De beweging heeft nog vrij veel patrimonium en kapitaal. Er zijn vakantiecentra, gildehuizen, gebouwen voor de CM, Aeropolis enz. Ze kan een deel van het rijke patrimonium verkopen, en minstens een ‘geste’ doen. Het zal zeker niet volstaan, maar het zou een krachtig signaal zijn. En de beweging kan er wel tegen. Wraakroepend zijn de gegarandeerde winstbewijzen op de aandelen voor Belfius. Die brengen op voor het ACW, terwijl de belastingbetaler de verliezen van de Dexia moet helpen delgen. Die opbrengsten zijn moreel niet verdedigbaar. Daarmee kan als een gedeelte gerecupereerd worden. Dat de staat dan de rest van de waarde van de aandelen bijlegt, eventueel beperkt tot een aantal aandelen of een maximaal bedrag per persoon, is dan wel verdedigbaar, wetende welke soort mensen die aandelen ooit gekocht hebben… Al besef ik maar al te goed op welk glad ijs ik me met deze stellingname begeef. 

Het kan nog slechter aflopen. Het ACW kan in zijn val ook het eigen sociaal-culturele verenigingsleven meeslepen. Dat zou pas doodjammer zijn. In Femma, KWB of Wereldsolidariteit zit nog veel symbolisch goud. Het is de wierook en mirre van de beweging. tonnen menselijk kapitaal.  

PS Waar er niet kan aan geraakt worden, dat is aan de stakingskassen van de vakbond, het ACV. Dat is geen geld van de overheid, maar dat zijn de bij elkaar gelegde centen van werknemers. Ze moeten dienen als buffer tegen nog slechtere tijden, wanneer langdurig staken noodzakelijk zou zijn. Tegen de neoliberale denkbeelden in het nieuwe flamingantisme, genre BDW.