Recent nog gehoord van ‘solidariteit’?

Ingediend op juni 3rd, 2014 door bartcaron

Luchtballonnen kunnen niet door de lucht razen. Ze zouden crashen. Het enige wat ze kunnen is traagzaam door de hemel schuiven, overgeleverd aan de wind. De huidige regeringsvormingen vertonen hetzelfde patroon. Ze glijden traag en geruisloos door het land. Of dat een teken is van sereniteit zoals de parlementaire pluche laat vermoeden? Hoe dan ook, er lekt niks uit van de gesprekken die de enige echte informateur/formateur (resp. federaal en Vlaams) voert. Zelfs ‘geen commentaar’ blijft achterwege. BDW heeft zijn ding gevonden: stille diplomatie moet het halen van stoere verklaringen. Waar dat moet in eindigen, of liever in welke regeringsconstellaties dat moet landen, is even onzeker als het vooraf vastleggen van de koers van een luchtballon.

Hoe groen ik ook ben, hoe hard ik er ook van overtuigd ben dat de grote winnaar van de verkiezingen zijn verantwoordelijkheid moet nemen. Als alles moet veranderen in de N-VA-richting, dan moet dat maar. Niet omdat ik hun programma deel – ik gruwel van hun op egoïsme gebouwde ideologie en hun half-verborgen anti-vreemdelingen standpunten – maar de kiezer die ervoor gestemd heeft, moet maar eens aan den lijve ondervinden wat de uitvoering van hun programma in hun leven zal betekenen. Vooral mensen met een klein pensioen, mensen die hun werk verloren of het dreigen te verliezen, mensen die op zoek zijn naar een goede school voor hun kinderen… Voor heb heeft de N-VA niet veel goeds in petto, terwijl ze ongetwijfeld van het tegendeel overtuigd zijn. Maar ja, niks is makkelijker dan alle zonden Israëls op een externe vijand te steken, op de Walen, de vreemdelingen, de werklozen, niet niet-houders van een mooi cv, enz.

Ik weet het, ‘slechts’ zo’n derde van de Vlamingen heeft voor hen gestemd, en dus nog geen 20% van de Belgische bevolking, maar de winnaar moet ervoor gaan. De kiezer moet de gevolgen ‘ondervinden’. Zo werkt de democratie.

In dat hele politieke gedoe valt me één kwestie erg hard op. Tijdens de verkiezingscampagne werd er nog veel over gesproken, maar sindsdien is dit begrip uit het beeld verdwenen: ‘solidariteit’. Niet zo belangrijk? Ik dacht wij in Belgenland over één punt consensus hadden, nl. over de nood aan een ondersteunend en herverdelend sociaal beleid. De sociale zekerheid stond tot kort niet ter discussie, het onderwijs moet toegankelijk zijn voor iedereen, een leefloon is een recht in noodsituaties, thuisverpleging of gezinshulp krijg je als je die nodig hebt, asielzoekers laten we niet in de kou staan … Wie hulp nodig heeft zal die krijgen. Dat kost geld, ja maar wie sterke schouders heeft, moet de zwaarste lasten dragen. Dat mooie principe is aan het afbrokkelen. De retoriek verschuift, als een ballon gedreven door een sterke rechtse wind. Rechtse partijen vallen het systeem nog niet frontaal aan, maar ze fixeren zich op uitwassen, op het (kleine) profitariaat, op misbruiken… Een slimme tactiek, maar oh zo doorzichtig. Alsof die misbruiken de gangbare praktijk geworden zijn. Werklozen willen niet werken, ze zijn lui en zijn allen langdurig werkloos. Vreemdelingen zijn potentiële misdadigers en zeker profiteurs want ze hebben zelfs een huis in Marokko en vragen toch een leefloon aan. Ouderen die niet lang genoeg werken verdienen straf (de pensioenmalus). Voorbeelden zijn er genoeg te vinden. Dat versterk je dan nog met een semi-racistische ondertoontje – nog zo’n handig vijandbeeld. Zo culpabiliseer je elke betrokken persoon. We hebben er zelfs een spreekwoord voor: eigen schuld, dikke bult. Dat ontslaat de samenleving van verantwoordelijkheid. En komt het hele sociale systeem onder druk.

Het zijn fijn zijn dat de grote toekomstige regeringspartij die negativiteit van zich aflegt, en kiest voor een positieve aanpak. Elke mens verdient eerlijke kansen. Elke persoon is gelijkwaardig. We laten niemand achter. Ook niet de minder begaafde leerling, de oudere die zorg behoeft, de asielzoeker uit een oorlogsland, de uit de echt gescheiden moeder met drie kinderen op zoek naar een sociale woning … Ja, we steken als samenleving meer energie in wie minder goed mee kan, dan in wie het zelf kan beredderen.
Als de stille diplomatie van de voorbije dagen daartoe zou leiden, dan ….