Veel tijd voor treingemijmer

Ingediend op november 14th, 2012 door bartcaron

Woensdag 14 november. Een herfstdag met een mistoplossende lage zon, het levert mooie postkaarten op, alsof een raam van een trein een lens is. Daar ben ik, op een verlate trein die over De Pinte, Melle, Lede, Erembodegem, Kwatrecht en andere plekken waar je nooit ‘moet’ zijn, naar Brussel tuft. Wegens staking zijn er weinig treinen en die rijden onverwachte trajecten. Spannend.

Moet ik nu boos zijn op de vakbonden? Of net niet? Ondertussen probeer ik te genieten van la Flandre Profonde. Nagelbijtend omdat ik het commissiedebat over ruimtelijke ordening mis. Mijn tekst blijkt heel erg goed op de Vlaamse realiteit te gelijken. Het landschap is bij wijlen aantrekkelijk, maar altijd verstoord, meestal zelfs ronduit lelijk, verknoeid door een gebrek aan ordening, door rommelige ingrepen in het landschap, onoordeelkundige inplanting van woningen en bedrijven, landbouw op kale ruilverkavelde akkers. Mijn tussenkomst straks zou ik moeiteloos kunnen vervangen door een diareeks, gemaakt vanuit het raam van die tuffende trein. 

Omdat ik de vakbonden zo nodig blijf vinden, maar mij tegelijk erger aan opnieuw een dag vol treinellende, zit ik met een moreel dilemma. Ik zit met een zekere gêne te twijfelen over mijn houding. Moest dat nu zonodig, opnieuw een staking, na amper zes weken? Of is het toch nodig om de neoliberale gedachten in de samenleving (en dus de politiek) stevig bij hun pietje te pakken? Probleem is wel dat die laatste soort burgers in hun BMW’s en Mercedessen wel op weg zijn, oké in de file maar wel met airco, stereo, smart mobieltje en ipad, en de soortgenoten van de stakers niet op hun werk geraken en een dag vakantie moeten nemen.

En toch, ik geef de stakers principieel gelijk – de samenleving (en dus de politiek) wordt asocialer en dat moet worden aangeklaagd – maar ik geef ze feitelijk ongelijk. Er zijn andere actiemodellen. Gijzel eens de auto’s van de ministers en hun kabinetten, met een piket bijvoorbeeld, of blokkeer de grote lanen in Brussel, naar de Europese hoofdkwartieren o.a., houd een betaalstaking op trein en tram, sta piket aan de headquarters van de grote multinationals … het zou minstens sympathieker zijn. En wellicht zelfs efficiënter.