Politiek uit het leven gegrepen, door Ben Weyts

Ingediend op november 5th, 2014 door bartcaron

Wie durft daar te beweren dat politici, wat zeg ik, toppolitici wereldvreemde wezens zijn? Wie is zo vermetel te denken dat excellenties, en dan nog meer bepaald N-VA-excellenties, zich niet inlaten met het leven zoals het is? Wie? Vast en zeker iemand die nog nooit heeft gehoord van onze Vlaamse Minister van Mobiliteit, Openbare Werken, Vlaamse Rand, Toerisme en Dierenwelzijn, Ben Weyts.

Misschien komt het doordat hij nog niet gepokt en gemazeld is in het ministeriële metier of misschien is het omdat hij zijn modale Vlaamse volksaard niet verloochent, maar hij bedrijft op zijn minst nog politiek vanuit de buik. Politiek uit het dagdagelijkse leven gegrepen.
Richtsnoer voor zijn beleid is het aanpakken van de problemen waar u en ik, gewone mensen, mee geconfronteerd worden, wandelend op ons levenspad. Neem nu het torenhoge probleem van de hoogdrempeligheid van de betere restaurants. Niet budgettair hoogdrempelig, maar wel te weinig toegankelijk, entertainend en supervetmegacool voor zijn kroost.

Ik zie het zo voor me. Minister Weyts gunt zichzelf een verzetje na het slopend jachtige leven van de voorbije weken en maanden – een geschikt kabinet vinden, enkele beleidsbrieven schrijven, de begroting afromen en tussendoor nog wat sociale verplichtingen zoals verjaardagsfeestjes van partijgenoten bijwonen. Dan heeft een mens al eens goesting in een lekker hapje en een goed glas. Niet in een middelmaatje eethuisje, maar het mag wel eens wat verfijnder zijn. Wanneer je voor de rest moet overleven op van die kleffe broodjes tijdens lunchmeeting, heb je daar wel eens recht op.

En zo troonde hij vrouw en kroost mee, naar een niet nader genoemde sterrenzaak. Quality time met het gezinnetje. Wat kan er meer ontspannend zijn? Veel, zo blijkt. Hoe welopgevoed de kinderen Weyts ook mogen zijn, ze verveelden zich stierlijk toen de amuse van gegratineerde oester “bweikes, da’s precies snot” eindelijk, na veel aandringen, achter de kiezen was verdwenen en de (duidelijk) traaggegaarde sint-jacobsnootjes op een bedje van versgeplukte postelein op zich lieten wachten – de foie gras had hij niet durven bestellen omwille van zijn restbevoegdheid Dierenwelzijn. Hij liet de kinderen nog even met zijn smartphone spelen, om ze stil te houden, maar toen daaruit plots behoorlijk foute muziek weerklonk, werd die snel weer geconfisqueerd. Misschien wat tekenen en kleuren dan maar? Een oogpotlood en wat lippenstift zijn snel gevonden in de handtas van mama, maar het blijft moeilijk tekenen op stijfgesteven linnen servetten.

De minister prees zichzelf gelukkig dat hij gewoon Vlaams Minister was geworden, en niet, zoals wel eens werd gesuggereerd, de nieuwe voorzitter van zijn partij. Nu kon hij zich nog enigszins in de anonimiteit hullen. Kon hij erop rekenen dat de rest van het clientèle hoogstens de Minister-president of deze van Economie kende.
De volgende dagen checkte hij nerveus of het gejengel van zijn kinderen, hun gestuntel met het torentje van gebraiseerde kalfstournedos of hun geklieder met de champagneparfait niet in één of ander kreten&gefluisterrubriekje opdoken. Maar gelukkig had niemand van de staf de euvele moed gehad om een bevriend obscuur journalist te tippen.

Dat gaf hem de vrije hand om uit te pakken met een ware beleidsdaad, een visionair idee dat de betere Vlaamse keuken eindelijk eens op de kaart zou zetten. “In klasserestaurants moet er ruimte zijn voor kinderen,” luidde het vol overgave.  Voorwaar een idee waarin ik de minister volmondig wil steunen. Al was het maar omdat ik vind dat er overal ruimte moet zijn voor kinderen, omdat ik een hekel heb aan verzuurde buren van kindercrèches, speelpleinen en kampplaatsen die vinden dat spelende kinderen overlast zijn. Ook omdat ik vind dat alle kinderen, of althans het ouders, het zich zouden moeten kunnen permitteren om eens gezellig uit eten te gaan. En daarom hoeft het tafelen geen namiddagvullend programma te zijn; een eenvoudig etablissement met een trampoline in de tuin volstaat voor een gezelligheid uitje.

Ik wil het idee zelfs wat uitbreiden. Wellicht had de minister er zelf ook al aan gedacht, maar uiteraard zal er in de nieuwe Vlaamse cultuurtempel die hij plant in de Vlaamse Rand, ook een kinderopvang komen. En wat dacht je van speelhoekjes in de schuilhuisjes van ‘De Lijn’, zodat de arme schaapjes die met de bus moeten reizen zich niet hoeven te vervelen terwijl hun openbaar vervoer vast steekt in de file? Of zou hij hierover teruggefloten worden door één of andere schoonmoederende partijvoorzitter omdat het niet in het regeerakkoord staat? Een voorzitter die bovendien allerminst houdt van regelneverijtjes die hardwerkende horecaondernemers pesten, denk maar aan witte kassa’s of strikte regels rond overuren.

Nee hoor, wellicht wordt Weyts geen strobreed in de weg gelegd. Gezien de leeftijd van de bewindsploeg, hebben ze allemaal koters lopen die ze wel eens willen trakteren op een gezellig en gedistingeerd etentje, met tussen de exquise gangen door entertainment voor de kids. Frituren zijn immers zo passé.