Beste landbouwer,

Ingediend op januari 13th, 2015 door bartcaron

In de eindejaarsperiode slaakten u en veel van uw collega’s een noodkreet in verband met de PAS-IHD-regelgeving (meer info staat hier). Ik begrijp de bekommernis en deel ze zelfs. Het is volstrekt normaal dat iemand zich bekocht voelt wanneer er plots een oranje of rood etiket op zijn bedrijf wordt gekleefd. Een bedrijf dat zijn leven is en vaak ook dat van generaties voor hem, een bedrijf waar hij soms heel recent nog zwaar in investeerde, waarvoor hij vaak alle mogelijke inspanningen deed om de nodige bouw- en milieuvergunningen te krijgen, een bedrijf dat de toekomst is voor zijn gezin en waarvan hij hoopt dat het ooit door één van de kinderen wordt overgenomen.

Ik begrijp dus ten volle dat de landbouwers die nu code oranje of rood kregen, zich het slachtoffer voelen van de PAS-IHD-regelgeving. Maar tegelijk kan ik niet zeggen dat deze regelgeving slecht of overbodig is.

We kennen allemaal de geschiedenis achter de IHD. Op vraag van de EU bakende een groep wetenschappers zones af die vanuit ecologisch oogpunt waardevol zijn. Deze afbakening gebeurde voor wat de vogelrichtlijngebieden betreft tussen 1979 en 1988, voor wat de habitatrichtlijngebieden betreft, tussen 1992 en 2002. Serieus lang geleden dus.

De wetenschap over welke zones bescherming moeten genieten, hebben we dus al verschillende tientallen jaren. Maar een vooruitziend beleid errond bleef uit. Zo bleef het perfect mogelijk om, bij gebrek aan een duidelijk Vlaams regelgevend kader, in de onmiddellijke omgeving van de habitatgebieden vergunningen te krijgen en fors te investeren. Deze kop-in-het-zand-politiek breekt ons nu zuur op. Plots bleek het niet meer mogelijk om te doen alsof er geen vuiltje aan de lucht was. De Vlaamse Regering moest plotse en ingrijpende beslissingen nemen, zonder dat er tijd of geld was voor begeleidende maatregelen.

We kunnen nu dus een steen werpen naar de vorige Vlaamse Regeringen, en misschien ook naar de landbouworganisaties die evenzeer dachten dat alles wel zou overwaaien, maar dat brengt geen oplossing voor de problemen waar u en uw collega’s op vandaag mee geconfronteerd worden.

Samen moeten we naar de toekomst kijken, moeten we over de partijgrenzen heen zoeken naar bedrijfsgerichte oplossingen voor elkeen die een oranje of rode brief kreeg.

Die oplossing ligt niet in het naar beneden halen van de milieudoelstellingen, want dan zouden we weer onze kop in het zand steken. De oplossing ligt in een heel gericht zoeken naar een leefbare toekomst voor de getroffen bedrijven. Een toekomst die kan liggen in een (gedeeltelijke) delokalisatie van het bedrijf naar een minder milieugevoelige plek, een toekomst die kan liggen in een omschakeling van intensieve veeteelt naar een meer gemengde bedrijfsvoering, een toekomst die kan liggen in versterkt onderzoek naar technologieën om de milieu-impact te verminderen. Misschien, bij oudere landbouwers die niet meteen zicht hebben op opvolging, kan de oplossing zelfs liggen in een begeleide afbouw van het bedrijf.

Dat zal maatwerk vragen en het zal niet goedkoop zijn, dat is zeker. Er zal een pak overheidssteun nodig zijn, maar mijns inziens is dat de prijs die we als maatschappij moeten betalen voor het lakse beleid uit het verleden en om de toekomst van zowel onze familiale landbouw als ons leefmilieu te verzekeren. Beide verdienen dit.

Ik wens u en de ganse sector een ‘boerenjaar’ en hoop dat er bij het volgende eindejaar meer reden zal zijn tot feesten.