Een Couckje van zanddeeg (over Marc C.)

Ingediend op maart 6th, 2015 door bartcaron

Ik heb het eigenlijk altijd wel een beetje voor de man gehad. Zo’n niet te verklaren, intuïtieve vorm van sympathie, ook al kennen we mekaar niet persoonlijk. Misschien komt het wel door zijn ietwat excentrieke kledingstijl die klasse koppelt aan een vleugje rebellie. Misschien komt het door zijn voorliefde voor de koers. Of misschien komt het doordat het een mens met een mening is, over zowat alles. Een mens ook die niet beschroomd is om die mening te ventileren, gevraagd of ongevraagd, in 140 tekens of breed uitgesmeerd.

Toegegeven, hij heeft mijn sympathie wel eens op de proef gesteld. Niet door zijn boude uitspraken die soms diametraal tegenover mijn ideeën stonden. Nee, die mocht hij vrijelijk uiten van mij. Maar wel toen hij meer dan flink cashte bij de verkoop van zijn bedrijf en op de meerwaarde van zijn aandelen geen belasting hoefde te betalen. Uiteindelijk kon ik het hem vergeven. Hij was dan ook niet de uitvinder of instandhouder van ons oneerlijk belastingstelsel. Hij plukte er enkel de vruchten van. Vette vruchten.
Ik geloofde hem ook toen hij zei dat hij wel op zijn eentje ging zorgen voor een return naar de samenleving. Hij had het tevoren immers ook al gedaan. Als mecenas voor de kunsten bijvoorbeeld. Zonder een polemiek te willen beginnen over het werk van Kama, hij maakte het voor Kama wel mogelijk om zijn kunstproject te realiseren. Behoorlijk onvoorwaardelijk zelfs, denk ik. Moest Kama hem karikaturaal afschilderen in een Humo-cartoon, hij zou er vast mee kunnen lachen.

Maar we kennen hem natuurlijk vooral als de sportmecenas. In de wielrennerij in eerste instantie. De man die het presteerde om viriele coureurs de grootste wielerrondes te laten rijden met op hun borst reclame voor een zwangerschapstest. Qua guitigheid kan dit wel tellen.
Later kwam het voetbal erbij. Hij redde het sympathieke KVO. Het ‘#weireldploegske’ zoals hij het steevast zelf noemt. Allicht tegen beter weten in, maar het typeert wel zijn liefde voor de club en zijn vertrouwen in de spelers en niet in het minst de trainer. Ook al iemand waar ik een onverklaarbare sympathie voor koester. Hij werd ook shirtsponsor van Lille, maar zonder dat dit er meteen toe leidde dat het kustploegje een satellietje werd, een tussenstationnetje om de marktwaarde van spelers op te krikken.

Populaire kunst, koers en voetbal sponsoren, dat is uiteraard leuk. Zowel voor de gewone liefhebber als voor de man zelf. Hij koestert zijn BV-schap, leeft op bij elke vraag voor een selfie, glundert bij elke nieuwe follower en re-tweet. Maar als nieuwbakken euromiljardair wordt de lat der verwachting natuurlijk wat hoger gelegd. Hoe zal de ex-pillendraaier een impuls geven aan het socio-economische weefsel van ons land? Welke innovatieve spin-offs biedt hij een blanco cheque om de wereld te verbeteren? Welk jong talent mag zijn creativiteit volledig botvieren?

Hoezeer was ik ontgoocheld toen ik hoorde waar hij zou in investeren. In vastgoed en immobiliën begot. Nee, geen experimentele sociale woningbouw, geen revolutionaire innovatie inzake passiefbouw, geen creatieve herbestemming van verkrottend erfgoed in de Koningin der Badsteden (een verval dat niet zelden veroorzaakt wordt door speculerende vastgoedbonzen). Nee, simpelweg in de bouw van appartementen. Mooie appartementen ter aanvulling van de vele lelijke appartementen die onze kustlijn verkloten. Betaalbare appartementen voor zij die het kunnen betalen.

Je hebt gelijk Marc, er staan veel lelijke gedrochten langs de kust, maar daarom hoef je de prestigieuze projecten van je copain Bart nog niet meteen tot kunst te verheffen. Je hebt gelijk Marc, in Oostende is er nood aan betaalbare, eigentijdse woningen, maar dan wel ook betaalbaar voor de huidige bewoners.

Ik heb in je geloofd Marc, toen je zei dat je het geld dat plots in je schoot kwam vallen – toegegeven door hard werken en een immens zakelijk instinct – zou laten renderen ten bate van de gemeenschap. Maar is er nu één sector die minder avontuurlijk is dan vastgoed aan de kust? Was er nu echt niets verrijkenders te bedenken, niet voor jezelf, niet voor je maat, maar voor de toekomst? Was er niets ethischer, more etixx, dan een Atlantic Wall 3.0?

Beste Marc, wees jezelf trouw. Herwin je authenticiteit en durf risico’s te nemen. Maak van onze kustlijn en het binnenland een vrijplaats voor creatieve ontwikkeling. Geef ruimte aan verfrissende ondernemers met een toekomstgericht plan dat hoger is dan geldgewin. Zorg ervoor dat het buitenland niet enkel jaloers is onze coureurs, maar ook op onze duurzame innovaties. Stel een weireldploegske samen van techneuten en visionairen.

Investeer niet in beton, maar in zandkastelen!