Lim Ji Young of Lee Ji Yoon

Ingediend op mei 31st, 2015 door bartcaron

De laatste avond van de Koningin Elisabethwedstrijd was dit keer een meer dan memorabele avond. Het vioolspel en dat van het orkest waren van een zeer hoog niveau, in tegenstelling tot de bekendmaking van de uitslag – niet de uitslag zelf – en het lachwekkende gedoe met onze koningin.

Eerst aandacht voor datgene waar het echt om ging, om de muziek. De eerste laureate, de Koreaanse Lim Ji Young, was voor nogal wat ‘kenners’ een verrassing. Niet voor mij. Ik heb niet alle finalisten gehoord/gezien, slechts zes. Maar haar uitvoering van het vioolconcerto van Brahms sprak mij het meeste aan. Ze heeft een prachtige vioolklank en veel volume waarmee ze moeiteloos het orkest domineert. Technisch is er weinig of niets op te merken – in zo’n wedstrijd is dat onwezenlijk niveau ‘normaal’. Je kon in haar mimiek en gelaatsuitdrukking de emotie die ze voelde bij elke muzikale zin aflezen. Ze ging helemaal op in de muziek. Alsof de moeilijkheidsgraad van dit concerto helemaal geen hinderpaal was om het concerto met zoveel emotie te spelen– het leek zo vanzelfsprekend makkelijk. Wie dat kan overwinnen, maakt echt muziek, vertelt een verhaal en neemt de luisteraar mee in de ban van de muziek. Daarenboven was zij één van de weinige die er in slaagde zo mooi samen te spelen met het orkest. Ze gaf vertragingen, inzetten, accenten en nuances zo goed aan. Een verdiende winnares, al was de uitvoering van het opgelegde werk niet het beste van de deelnemers, maar haar présence en de interpretatie van de Brahms gaven de doorslag. Terecht.

De verkeerde winnaar
En dan de afroeping van de laureaten. De juryvoorzitter riep de verkeerde winnaar op het podium. Of was het verkeerde kandidaat die haar naam hoorde? Niet Lim Ji Young kwam op het podium, maar haar Koreaanse collega Lee Ji Yoon. Spreek even beide namen uit aub, en je begrijpt de verwarring. Misschien was de juryvoorzitter nogal slordig bleek in zijn uitspraak? Enfin, de verkeerde winnaar verscheen op het podium en werd er vervolgens weggestuurd, een betere pil voor de jonge dame in kwestie, zeker omdat ze niet in de zes eersten werd gerangschikt.

Een koninginnekwestie
En dan een koningskwestie, of liever een koninginnekwestie. Filip was er niet, Mathilde wel. Misschien gaf Filip er de voorkeur aan op televisie naar de Duitse bekerfinale te kijken, of had hij een hoestvalling, wat inderdaad zeer ongepast is tijdens een klassiek concert. Geen erg, hoop ik.
Wel grappig vind ik het gedrag van de toeschouwers die bij het binnen schrijden van de koningin recht gingen staan en applaudisseerden. Drie keer op één avond nog wel. Het doet me denken aan mijn lagere school. We moesten dat ook doen toen mijnheer de directeur de klas binnen kwam. Ik ben niet zo’n royalist, en daarenboven zat de zware fietstocht van ’s ochtends nog in de benen, zodat …
Ik zal maar beleefd zwijgen van het obligate gesprek dat de koning met ons gezelschap kwam voeren tussen het einde van het concert en de prijsuitreiking. Ingestudeerde zinnetjes in uiteraard een beleefde en positieve toonzetting. Wat kan het leven toch mooi zijn … maar vaak ook oeverloos vervelend…

Brahms
Ik heb me verzoend met Johannes Brahms. Niet dat ik een conflict had met de man. Hoe zou dat ook kunnen, deze Duitse componist als een dikke eeuw geleden gestorven. Maar zijn muziek, die ligt me niet zo goed. Een perfectionist, de laatste klassiek-klassieke componist, de laatste telg van de grote klassiekers na Beethoven, meer dan een halve eeuw later. Maar Brahms bleef bezig alsof de moderniteit en de romantiek niet al veel meer deden dan aan de deur piepen. Hij bleef de traditie trouw. Ik vind dat je dat voelt als je naar zijn muziek luistert. Het vioolconcerto in D, dat quasi elke avond te horen was op de finale reeks van de Koning Elisabethwedstrijd, heeft me met zijn muziek verzoend. Best een mooi stuk, met een mooie balans tussen solist en orkest, rijk georkestreerd dus, maar muzikaal niet zo spannend als ik wel had gelust. Maar goed, we kregen ook Bela Bartok en Sibelius.

Tot volgend jaar. Wedden dat we meerdere keren Rachmaninov horen?