Lollypopland of tomorrowland

Ingediend op oktober 3rd, 2015 door bartcaron

Mattias Diependaele, de fractieleider van N-VA in het Vlaams Parlement, ontpopte zich tijdens het debat over de septemberverklaring plots als adept van K3. Of toch op zijn minst tot papa van kindertjes die op de saaie achterbank, onderweg naar de mediterrane zon, troost vonden bij het aan vervanging toe zijnde trio. Allicht voor het eerst in de geschiedenis klonk het infantiele woord Lollypopland door het halfrond. Het was bedoeld als sneer naar de socialistische collega’s – de vroegere coalitiepartner van de N-VA – en hun politiek om zoethoudertjes, lolly’s uit te delen aan de bevolking. Het woord moest dienen als ultieme metafoor voor al wat de voorbije jaren fout liep en de kracht van verandering duidelijk maken. Geen toetjes meer, tenzij je eerst de afwas hebt gedaan en je kamer is opgeruimd.

Lollypopland deed me spontaan denken aan Ben Weyts, niet toevallig ook van de N-VA. Niet dat ik me kan voorstellen dat de kinderen van Ben Weyts zouden zeuren om een lolly. Helemaal niet, hoogstens krijgen ze er een toegestopt als kindvriendelijke ersatz voor de pousse-café in het kinderhoekje van het driesterrenrestaurant.
Nee, ik dacht aan dat andere land van melk en honing, even zoet maar minder gesuikerd: Tomorrowland.

Nu moet je weten dat Ben Weyts niet enkel minister van Openbare Werken is. Al dat beton en asfalt is maar grijs en dus wordt er bij de verdeling van de ministerposten ook wel eens gezeurd om iets lekkers. In Weyts’ geval werd dit dus het beleidsdomein Toerisme.
Je wist dat niet? Het weze je vergeven, want echt revolutionair is zijn toerismebeleid niet te noemen. Al springt er hier en daar wel eens iets in het oog. Tomorrowland bijvoorbeeld. Niet het feeërieke festival in Boom, maar het buitenlandse broertje Tomorrowland Brasil, dat dit jaar voor het eerst werd georganiseerd en de Amerikaanse versie waarvan de tweede editie vorige week werd verzwolgen door modder en slijk.
Op die festivalterreinen was dus ook Toerisme Vlaanderen te gast. Er werd een hip partytentje geïnstalleerd, enkele medewerkers van het New Yorkse filiaal werden overgevlogen en trokken hun dancing shoes of rubberlaarzen aan en enkele lokale hostessen pimpten het merk Vlaanderen. Vlaanderen als bakermat van Tomorrowland, als broeihaard van de techno, maar ook als place-to-be voor hipsters.
Met zo’n nobel doel voor ogen mag het iets kosten. Voor een ietwat coole tent van 30 m2 ben je snel een slordige 50.000 euro kwijt. Twee medewerkers overvliegen en te slapen leggen, uiteraard niet in een (weg)werptentje van de Decathlon: een goeie 3000 euro en iets minder dan 3000 euro voor het inhuren van de verleidende hostessen.

Nu wil ik zeker niet beweren dat dit weggegooid geld is, maar de return on investment lijkt me toch enigszins mager. Op de festivalterreinen in Soa Paulo en Altanta passeerden 4% van de bezoekers aan het Vlaamse standje. En daarnaast was er een rimpeling waar te nemen op de oceaan van de sociale media. De hashtag Visitflanders scoorde ietwat beter dan op doorsneedagen. – Ik durf me voor te stellen dat deze hashtag op doorsneedagen (en buiten Japan) niet bepaald meer hits haalt dan de website van ‘Kleurrijk Vlaanderen’. – De return die behaald wordt door extra festivalbezoekers naar Boom (en bij uitbreiding Vlaanderen) te brengen, valt niet te berekenen. Simpelweg omdat het festival d’office in geen tijd uitverkocht is.

Mij schijnt het toe dat Vlaanderen graag meesurft op het internationale succes van Tomorrowland. Een succes dat geheel en al de verdienste is van die paar jonge gasten die enkele jaren geleden aan de keukentafel zaten en dachten: laten we eens een dancefestivalletje organiseren. Een festivalletje dat zich door zijn leuke aankleding onderscheidt van alle grootse, commerciële festivals. Een festivalletje dat ondertussen de hele wereld samenbrengt, zonder dat dit als een invasie of overrompeling wordt aanzien.

Een festivalletje dat geen reclame behoeft omdat zijn authenticiteit de beste reclame is. Een festivalletje dat geen subsidies vraagt, dat niet aast op cultuurprijzen, maar er eigenlijk wel één verdient.
Ja, eigenlijk aas ik wel een beetje op een uitnodiging van Tomorrowland. Een werkbezoekje met de Commissie Cultuur misschien?