Canvassen en het monkelend lachje

Ingediend op mei 28th, 2010 door bartcaron

Canvassen, zo heet dat in het groene jargon. We bedoelen daarmee de huisbezoeken die we doen tijdens de verkiezingscampagne. Huis-aan-huis, van deur tot deur met de kandidaten en ander geëngageerd volk. De boodschap is bescheiden. We bellen aan en als iemand de deur opendoet, doen we de lieftallige mededeling dat we op ronde zijn met de Groen!e kandidaten voor de verkiezingen, dat we ons graag voorstellen en een paar foldertjes komen afgeven waarin de hoofdlijnen van ons programma staan. Nee, geen Wachttoren aansmeren, geen collecte voor Broederlijk of ander Delen, niet colporteren voor Domus Dei of ageren tegen geplande windmolens. Nee, het is veel eenvoudiger, hoewel: we vragen een beetje positieve aandacht voor positieve politiek. Geef toe, er zijn makkelijker dingen dezer dagen.

Je houdt het misschien niet voor mogelijk, maar we worden 999 op 1000 keren goed onthaald door de mensen. Vreemd, in tijden van grote afkeer van de politiek. Verklaren kan ik het niet echt. Misschien is het omdat we niks vragen, we niks verkopen… Of mensen daardoor sneller voor onze lijst, laat staan voor onze persoon gaan stemmen, is bijlange niet zeker. Aan onderzoek naar de effecten zouden onze grote politicologen een mooie kluif hebben. Maar hoe belangrijk of onbelangrijk dat canvassen is, ik geniet van de contacten met meestal onbekende mensen.

Ik maak er een sport van de fiere portiers van zowel de bescheiden als de minder nederige woonhuizen te observeren. De mensen die er wonen, denken wellicht dat ik alleen geïnteresseerd ben in hun electoraal gedrag, terwijl ik nog meer genoegen schep in de edele kunst van de observatie. De meest voorkomende is die van dat monkelende glimlachje. Dat gaat zo: je belt aan, de deur gaat open, je zegt wie je bent en waarvoor je komt, en verschijnt dat lachje. Ik lees het als een kruising van een begripsvolle en een ironische reactie op mijn (deur)gedrag. Ik denk dat ze denken dat ik toch een beetje gek ben, minstens erg naïef, om zo stemmen te proberen te werven. In tijden van internet, getwitter en facebook, toch nederig van deur tot deur gaan, als een borstelverkoper of een scharenslijper. Ik vrees dat de mens in zijn of haar deuropening meteen de link legt naar de partij waarin wij actief zijn. Och ja, die groene meisjes en jongens, idealistisch, beetje missionarisachtig, van deur tot deur op zoek naar een politiek gesprek. Van den ouden tijd? Niet is minder waard. Ondertussen trilt mijn BlackBerry in mijn linker broekzak, vervuld van weer een nieuwe facebookbericht. Laat ze maar denken, laat ze maar lachen ….

Hoogst zeldzaam worden we geconfronteerd met een boze bewoner. “Politiek interesseert me niet”, is een bekende zegswijze. Of “laat mij gerust”, of “‘t zijn allemaal dezelfde’. Dat soort one-liners behoren eerder tot de rijke verzameling Vlaamse legendes. Hier geen monkellachje, maar een bittere blik, een verzuurde toon. Een reactie van de politieke kandidaat wordt niet verwacht, meestal is de voordeur al dicht tegen dan.  Zo is me weer duidelijk waarom de stemplicht een onding is. Als deze mensen gaan stemmen, komt er niet meteen positieve energie vrij.

Huizen en appartementen met parlofoons mijden we als de pest. Bewoners verschuilen zich als het ware achter hun parlofoon. Je krijgt er nooit contact mee. Hoe hun blik eruit ziet, kom je ook niet te weten. Ze verwijzen je gegarandeerd naar hun brievenbus. Het is een apart volk, dat gerust wil gelaten worden. En dat doen we dan ook.

Het lastigste van al zijn de kortwoners die hun stemgedrag koppelen aan een concrete en directe realisatie. “Als je ervoor kan zorgen dat de put in mijn voetpad hersteld wordt, stem ik voor jullie.” Die blik vertoont een mix van verlangen en uitdaging, heel bijzonder dus, maar het komt voor.

De leukste ervaring lees je in die ogen die je vol verbazing aanstaren. Wie komt nu aan de deur om stemmen bedelen? Twee keer gisteren zeiden niet alleen de gloedvolle ogen, maar ook de mond stem dat ze voor ons zouden stemmen. Omdat we er toch zoveel moeite voor deden. Wat kan je daarop antwoorden? Dank u wel of zoiets?

We winnen de verkiezingen, zeker weten!