Joke Schauvliege broedt

Ingediend op maart 10th, 2016 door bartcaron

Laat me uitspreken… Joke Schauvliege broedt op een oplossing voor de problematiek van de grote meeuwen aan onze kust. Ongetwijfeld ken je de problemen: agressieve meeuwen die ijsjes pikken uit onschuldige toeristenkinderhandjes; arrogante meeuwen die even onschuldige doch ietwat nonchalant neergepote huisvuilzakken verscheuren; laagscherende meeuwen die middels precisiebombardementen kaalhoofdige cabriobestuurders viseren. Die laatsten zijn trouwens niet allemaal even onschuldig. Een notoire stellingbouwer durf een malafide meeuw wel eens met een loodjesgeweer te lijf te gaan. Iets wat dus compleet in strijd is met de Europese bescherming die de meeuw geniet.

We moeten eerlijk zijn: echt leuk is het niet om ondergepoept worden, laat staan dat je ijsje gejat wordt, maar al bij al vallen de problemen mee. Ze leveren zelfs leuke Youtube-filmpjes op. Maar dit betekent niet dat er geen groter probleem aan het ontstaan is. Tot voor enkele jaren kenden we een grote broedkolonie in de Zeebrugse voorhaven. Zowat de volle 100 procent van alle broedende meeuwenparen (hondstrouwe en honkvaste beestje, trouwens) vonden er jaar na jaar hun vertrouwde stekje. Maar een havengebied is uiteraard geen natuurgebied. Wanneer het Zeebrugse Havenbedrijf die terreinen dus wil ontwikkelen voor havenactiviteiten is dat hun goed recht.
Het gevolg is dat de meeuwen meer en meer verspreid geraken. Langsheen de kust, maar ook richting binnenland. Meer en meer worden mens en meeuw op die manier gedwongen om dichter met mekaar samen te leven. Meeuwen beginnen gemakshalve te foerageren in de bewoonde wereld. Ze beginnen te nestelen op daken met alle gekrijs van hongerige jonkies vandien. Het fenomeen van delinquente hangmeeuwen neemt stelselmatig toe.

Om op deze problematiek te anticiperen richtte de MINA-raad in het voorjaar van 2014 een dringende oproep aan minister Schauvliege: ‘Zorg a.u.b. snel voor een alternatieve broedplaats voor de grote meeuwen.’ Niet enkel ter preventie van samenlevingsproblemen, trouwens, maar ook omdat kleinere en kwetsbaardere vogelsoorten in de verdrukking dreigen te geraken door ontheemde meeuwen. Deze week, een kleine twee jaar later, vroeg ik de minister hoe het stond met die zoektocht naar een nieuwe thuis voor de grote meeuwen. Ze blijkt te broeden op een oplossing. Een kunstmatig eiland bijvoorbeeld. Een lekker ambitieus plan dat ooit eens werd gelanceerd, maar dat, niet enkel omwille van het torenhoge prijskaartje ondertussen door zowat iedereen wordt afgedaan als een zanderig luchtkasteel. Een project dat nooit levensvatbaar zal zijn.
De minister blijkt dus al twee jaar te broeden op een geschud ei (*). Ware het niet dat ik haar eens wakker schudde, ze zat er wellicht nog op. En je zal het misschien niet geloven, maar tussen de regels door bedankten zowel Joke Schauvliege als enkele van haar coalitiegenoten me voor de wake-up-call.

(*) Een ei schudden is een contraceptietechniek om de vrucht te laten afsterven, zonder dat de vogel dit doorheeft, en er dus ook niet meteen aan een vervangende leg wordt gedacht. Wat meeuweneieren betreft is het schudden, net als het prikken, enkel toegelaten door brandweerdiensten die daartoe een uitzonderlijke machtiging hebben gekregen.