Het Kortrijkse ‘hoeveel-keer-sta-ik-op-de-foto’-beleid

Ingediend op april 6th, 2010 door bartcaron

Voor één keer een blogje over Kortrijk. Het had misschien ook over Hasselt, Aalst of Sint-Niklaas kunnen gaan.
Het beleid dat de huidige burgemeester van Kortrijk voert wordt duidelijker en duidelijker. Het is een ‘hoeveel-keer-sta-ik-op-de-foto’-beleid. Kenners van de Kortrijkse politiek zijn ermee vertrouwd, daar niet van. De lokale schepen van burgerlijke stand, net zoals vele schepenen in Vlaanderen, zijn ook kampioen in dit soort beleid. Ik begin na al die jaren te vermoeden dat hier het motief ligt om burgerzaken als bevoegdheid uit te oefenen. Voor de rest is daar toch geen beleid mee te voeren. Het is gewoon uitvoering geven aan wettelijke voorschriften. Er zijn gelukkig jubilees ten over, huwelijken zijn er minder, maar in totaal nog genoeg gelegenheden voor een foto in de Krant van West-Vlaanderen. Minstens in deze krant, nog steeds de meest gelezen krant in onze contreien.

Kortrijk heeft sinds het vertrek van peetvader Stefaan De Clerck naar Justitie het geweer van schouder veranderend. Van stad van ‘Innovatie, Creatie en Design’ wil het nu warempel een ‘een warme stad’ worden. Dat krijgt dan vooral vorm in het financieren van allerlei gezellige en leuke dingen, het mogelijk maken van van een nieuw winkelcentrum, waardoor je, inderdaad, … ook weer in de gazet komt.
Studio Brussel is naar Kortrijk gekomen, met groot succes trouwens. Hoeveel heeft dat gekost aan het stadsbestuur? Het mag van ons allemaal, vorige en deze gemeenteraad kwam er de extra 300.000 euro voor koning voetbal, er werd veel promotie gemaakt voor het nieuwe winkelcentrum ‘K in Kortrijk’, de tv-reeksen De Rodenburgs, Mijn Restaurant en straks Villa Vanthilt. … Het zijn uitgaven waarvan een mens zich, zeker in crisistijd afvraagt of ze tot de maatschappelijke prioriteiten behoren. En wat de meerwaarde ervan is, behalve ermee in de media prijken? Politiek die versmalt tot het halen van media-aandacht.

Och, ik besef best dat de Kortrijkzanen al dat vertier en die media-aandacht best smaken. Ze willen het liefste, net als zovele mensen, brood en spelen. Ze worden op hun wenken bediend. Ik vraag me af hoe we ze honger kunnen geven naar een beter beleid, naar fijne en kwalitatieve stedelijke projecten. Misschien ook door daar een ‘ik-wil-graag-op-de-foto-staan’ beleid aan te koppelen? In Kortrijk kan dat bijv. de aanleg (en opening) zijn van nieuwe fietspaden, het openen van een speelbos voor de jeugd waar Kortrijk reeds 20-jaar op wacht, een wandelnetwerk, de realisatie van stadsgroen Marionetten, de realisatie van de Ghellinckzone ….. Het ‘warme-stad’-beleid betekent ook dat er een veelvoud aan middelen gaan naar wijkbudgetten en gebiedswerkingen, dat er een bredere ondersteuning is van lokale initiatieven, de realisatie van een toegankelijk Kortrijk voor iedereen, naar sociale woningen tot in het hart van de stad, naar gezellige pleinen, naar minder auto’s in het centrum, naar beter openbaar vervoer …

Gaat het elders ook zo? Is Kortrijk een pars pro toto?