Over kleinburgerlijkerheid en goesting om te lezen

Ingediend op augustus 1st, 2012 door bartcaron

Mijn zomer begint pas als ik me van beslommeringen kan ontdoen. Zijn alle mails beantwoord?nota’s klaar? Programmapunten uitgeschreven? Heb ik het to-dolijstje klaar? Auto gekeurd? De belastingsaangifte ingevuld? Haag gesnoeid? Kleine herstellingen gebeurd? En nog veel meer van dat gedoe?
Geraak ik er niet door, dan doe ik de domste dingen. Vorige week nog, toen we enkele dagen naar Noord-Engeland trokken. Ik vergat mijn bril in een huurauto, ik printte de boarding pas niet uit, ik reed tegen een Yorks muurtje, stapte op de verkeerde trein in Brussel, reserveerde te laat mijn tickets voor Theater aan Zee, vergat mijn gsm, kwam net niet te laat voor een optreden, enzovoort.
Zou het kunnen wijzen op een lichte vorm van autisme? De agenda zit veel minder vol dan tijdens het politieke werkjaar, en toch doe ik stommiteiten aan de lopende band. Maar wat nog veel erger is, ik snak ernaar te lezen, boeken die soms als maanden op het schap liggen te wachten, en ik kom er niet toe. Deze dagen maakt een soort van workaholicse onrust van mij meester, zodat lezen weer wordt uitgesteld. De olympische spelen kunnen nog net mijn aandacht vasthouden, al bekijk ik die uit de linker ooghoek op de iPad terwijl ik die verdomde mailbox probeer te ontvetten.

Hoe geraakt een mens van die onrust af? Het is niet dat ik met niet van de politiek kan onthechten. Kranten krijgen nog nauwelijks aandacht, politieke feiten waarop ik tijdens het jaar stante pede op reageer lijken me dezer dagen het handelen niet waard. Ik zou kunnen reageren op de verklaring van Ingrid Lieten dat politici reclame moeten kunnen op radio en tv tijdens de zgn. sperperiode, op Geert Bourgeois die een verderfelijk inburgerings- en integratiedecreet gauw gauw door de regering jaagt, op Joke Schauvliege die al even gehaast een ministerieel besluit wijzigt om afvalboer Galloo uit Menen te plezieren, op dezelfde Bourgeois die een draak van een ontwerpdecreet over onroerend erfgoed forceert, op het onbestaande internationaal cultuurbeleid van Schauvliege enzovoort. Maar ik doe het toch niet. Niet dat ik niet wil, dat ik te lui zou zijn, of niet geïnteresseerd ben, maar om onverklaarbare redenen ontbreekt het mij aan een gevoel van urgentie. Ik ben niet alleen. De kranten mijden ernstige onderwerpen als de pest en vullen hun pagina’s met fait divers. Met de beste persberichten haal je hun kolommen niet.

De uitleg zal en moet eenvoudig zijn. Het is zomer en tijd voor vakantie. Het gewicht van politieke daden lost op in zomerse activiteiten. En eigenlijk mag een mens daar niet over klagen. Want het wordt nog veel sterker, dat gevoel van niet-urgentie. Je kent het zeker ook, dat gevoel, telkens je terugkeert uit vakantie en de krant openslaat: waar zijn wij hierin godsnaam allemaal mee bezig? Over welke futiele ‘problemen’ maken wij ons torenhoge zorgen? Als we eerlijk durven zijn, dan zien we wat we zien: een welvarend land, een lelijk land en een onverdraagzaam land. Een land dat niet meer kan zonder GAS-boetes voor rondhangende jongeren, dat klacht indient als de hond van de buren uitgebroken is, een land dat een losliggend tegel in het voetpad of een spriet onkruid in het publiek domein tot een wereldprobleem verheft. Verwend nest, smal denkend Vlaanderen, kleinburgerlijk volkske, land van kopie-fermettes, dikke auto’s en zwart geld. Kust gij allemaal mijn kl…, is er het belangrijkste levensideaal, vrees ik. Zo gaat dat als de wereldproblemen door de eigen portefeuille passeren.

Zou het precies die mentaliteit zijn die me een halve politieke depressie bezorgt? Ik kan er alleen mee overweg als ik die irritatie op tijd en stond compenseer. Kunst is de beste troost tegen politieke depressies, én het meest effectieve antigif tegen kleinburgerlijkheid. Ik heb de voorbije weken erg genoten van voorstellingen op Theater aan Zee, op Dansand en Humorologie. Ik was gefascineerd door Sol LeWitt in M in Leuven – een absolute aanrader – heb genoten van Beaufort en de Poëziezomer in Watou. Helemaal klaar om de renaissance in te duiken. Op naar Italië. Weg van de beslommeringen. En veel lezen …

PS Ik weet het ook wel, we leven in een niet-beter en in een niet-slechter land. De problemen elders zijn meestal nog groter, de mentaliteit even kleinburgerlijk en onverdraagzaam …