Gouverneurs, kernenergie en kunstenaars in de natuur

Ingediend op oktober 8th, 2009 door bartcaron

Woensdag kwam tijdens de zitting in het Vlaams parlement de benoeming van Herman Reynders tot gouverneur van Limburg ter sprake. Fijne mens, Herman, daar niet van. Maar de aanstelling van gouverneurs is hét voorbeeld van politieke benoemingen uit de oude doos. De drie grote politieke families verdelen deze, vooral goed betaalde, posten onder elkaar.  Het zijn eigenlijk ambtenaren, door het Vlaams gewest aangesteld, zonder enig examen of onderworpen aan criteria. Politieke verdiensten en vriendschappen zijn belangrijker dan de democratie. De functie heeft dan wel wat van haar glans verloren, maar is toch niet onbelangrijk. De gouverneur zit de deputatie voor, heeft invloed in de ruimtelijke ordening, natuurbeleid, veiligheid, enz. De politieke invloed is wel groot. Al decennia zijn het begeerde functies. De grote partijen wheelen en dealen onder elkaar en verdelen dat netjes onder elkaar. Maar, plots komt de N-VA piepen. Zij willen ook een deel van de koek, ze willen een gouverneur. Ho ho, Geert Bourgeois for governor in West-Vlaanderen? Waarom Geert? En ikke dan? Mag ik zelf ook kandidaat zijn? Ik wil mijn politieke loopbaan met zo’n landingsbaan afronden. Hmm, een groene gouverneur? Moet kunnen als je het mij vraagt. (Grapje)
Weg met het politieke gekonkel van de benoemingen. Wie vindt dat de provincies nog een rol hebben in de toekomst, moet de moed hebben om te pleiten voor een verkozen gouverneur, of rechtstreeks of onrechtstreeks zoals de burgemeesters. Maak er dan een democratisch gelegitimeerde functie van. En schaf aub meteen die arrondissementscommissarissen af. Ook zeer goed betaald en totaal overbodig. Politieke kwalen genezen is zelfs besparen. En dit is het topje van de ijsberg. Alle topbenoemingen, zeker bij de Vlaamse overheid die ik goed ken, worden nog steeds politiek geregeld. Ja, je moet competent zijn, maar vooral de juiste partijkaart hebben. De kwaal is bijlange niet uitgeroeid.

Nog een straf verhaal. Vandaag vrijdag staat er een opiniestuk in de krant, ondertekend door de drie ministers van de drie gewestregeringen, die bevoegd zijn voor energie. Een moedig stuk. Zij stellen dat het langer openhouden van de kerncentrales “onbegrijpelijk” en “onaanvaardbaar” is. Maar o wee, dat was té moedig. Nog geen 12 uur later worden deze ministers teruggefloten. Nota bene door hun eigen minister-presidenten, die dat ongetwijfeld in overleg met hun partijgenoten in de federale regering doen. In Vlaanderen is dat de CD&V, in Wallonië en in Brussel telkens de PS. Dat Ecolo niet in de federale regering zit, maar wel twee gewestministers heeft (Jean-Marc Nollet en Evelyne Huytebroeck), komt sommigen goed uit. Zij zijn een dankbare schietschijf. Maar ook Freya Van den Bossche krijgt de wind van voor. Hoe gaat de sp.a hierop reageren? Moedig? Ik ben benieuwd.

Nog een straffe stoot. De uitspraken van Joke Schauvliege over cultuur en natuur. Haar ambities op het vlak van milieu en natuur zijn niet hoger dan een kort gemaaid gazon. Uit haar uitspraken over cultuur kunnen we weinig opmaken. Foei, die boze journalist van het nieuws, die haar bij de opening van het filmfestival iin Gent durfde vragen wat ze het beste vond, het boek of de verfilming van ‘De Helaasheid der dingen” van Dimitri Verhulst. Ze had het boek niet gelezen, maar ze durfde dat niet duidelijk zeggen. Niet erg moedig toch? Mevrouw, ik heb het boek ook nog niet gelezen. Shame on me? Maar na het zien van de film zou je dat wel moeten doen.
Ze ziet nieuwe verbanden, tussen cultuur en natuur en milieu. Voor sociaal-culturele verenigingen die zich buigen over klimaatbeheer. We lezen ook dat ‘cultuur in de natuur’ nog onontgonnen terrein is. Waarom kunstenaars niet een residentie aanbieden in onze natuurdomeinen, zegt ze ook nog? Beetje kunstmatige band? Misschien kunnen we in het theater muzikanten vervangen door zangvogels? Veel goedkoper toch? Twee vliegen in een klap. Tja.