Groene luxe

Ingediend op augustus 21st, 2009 door bartcaron

Ooit, en dat is nog niet eens zo gek lang geleden, drukte iemand er op een knopje en het licht ging aan in de kamer. Weinig wereldschokkend, zal je denken, maar die eerste keer moet het toch wel wat geweest zijn. Zomaar, out of the blue, ging er ergens, hoog aan het plafond, een schamel peertje aan het gloeien en wierp zijn gloed over de ontbijttafel; zonder gehannes met vuurstokjes.
Het zou de goegemeente worst wezen. Die elektriciteit, dat zou wel weer zo’n speeltje van de rijkelui zijn. Een folietje voor parvenu’s die bang waren hun nagels te beschadigen bij het aansteken van hun gasvlammetje. Een rage of trend avant la lettre, die even geruisloos zou wegdeemsteren als ze was gekomen.

Wanneer ik op mijn kantoor toekom, hoef ik aan geen knopje meer te komen; het licht verwelkomt mij van zodra ik de deur openzwaai, terwijl de airco meteen aanvoelt hoe zij mijn verblijf aangenamer kan maken. Collega’s die, in tegenstelling tot mezelf, niet zo opgezet zijn met deugddoende zonnestralen, moeten wel nog het knopje van de zonneweringen beroeren, maar ook hier is het tijdperk van de zwengels verleden tijd en rolluiklinten doen enkel nog dienst bij de verhuis van zwaardere meubelstukken.

Pure luxe, uiteraard, maar misschien moeten we het ook eens anders bekijken: Het licht en de luchtverversing gaan even automatisch uit wanneer ik mijn bureau verlaat of (zuiver theoretisch) wanneer ik indommel achter mijn computer…
Alleen al daardoor zal domotica, door velen nog steeds beschouwd als iets snobistisch of op zijn minst overbodig, ongetwijfeld een rol kunnen spelen binnen het concept van de groene economie.
Om één en ander uit te klaren trokken wij daarom, in volle verkiezingscampagne, met een delegatie van Groen! naar mijn culturele kompaan Stef, zaakvoerder van DOMOTIC.LOUNGE in Kuurne, die ons vermoeden alleen maar kon bevestigen.
Wij moeten onze huizen niet enkel goed gaan isoleren en investeren in duurzame energiebronnen. We moeten er ook voor zorgen dat onze huizen een beetje slimmer worden, en ze niet langer afhankelijk zijn van onze eigen ratio. We kunnen hen perfect aanleren hoe zij massa’s energie kunnen besparen, zonder dat ons eigen comfort er onder hoeft te lijden; integendeel zelfs.

Het vooroordeel dat zulks alleen zou weggelegd zijn voor de happy few wordt ontkracht. Uiteraard vergt de installatie van een domoticasysteem enige investeringen, maar dit blijkt niet minder rendabel te zijn dan pakweg de investering in zonnepanelen, ook al is het nog onontgonnen gebied voor subsidiërende overheden allerhande.

Maar er is meer. Domotica biedt ook een waaier aan mogelijkheden wanneer we het hebben over welzijn. Vaak maken kleine verschillen het onderscheid tussen de noodgedwongen verhuis naar een rusthuis, of een verlengd verblijf in de eigen vertrouwde woning: een videofoon met afstandbediening, om maar iets simpels te noemen. En hoe absurd is het niet dat rolstoelgebruikers nog steeds moeten worstelen met (zelfsluitende) klapdeuren in openbare gebouwen, terwijl zelfs de deur van de simpelste buurtslager verwelkomend openschuift van zodra je ze nadert.

Wat voor sommigen overkomt als gemakzucht, betekent voor anderen onmiskenbaar zelfstandigheid en levenskwaliteit. Dankzij pioniers als Stef, staat de technologie al heel ver en kan er voor veel zorgbehoevenden een pakket op maat samengesteld worden dat hen autonomie, eigenwaarde en dus welbehagen bezorgt. 

DOMOTIC.LOUNGE slaagt erin de koppeling te maken van duurzame omgang met energie, gebruiksgemak en levenscomfort. Meteen worden de criticaster de mond gesnoerd, die beweren dat het Groen!e economieverhaal Vlaanderen zou terug bombarderen naar de middeleeuwen. De innovatieve kracht van onze creatieve ondernemers kan maar beter niet onderschat worden.