Joke Schauvliege niet op water en brood gezet

Ingediend op juni 3rd, 2012 door bartcaron

Joke Schauvliege is dé politieke ster van de voorbije week. Ze slaagde er op slag in om haar imago van onmachtig, maar populair meetjeslandse politica om te buigen in die van een harde bestuurder, onvervaard en beslissingsvaardig. Helemaal niet meer de waterdrager van Kris Peeters, wiens kastanjes ze jaren uit het vuur moest halen, integendeel, veeleer ontpopt ze zich als een toekomstige minister-president. Een MP die alle Voka’s, Unizo’s kunstensectoren en andere ACW’s meteen laat sidderen en beven. Ze kunnen zich beter voorbereiden op haar oneindige en totaal onafhankelijke daadkracht. Ze trotseert helemaal alleen de hele wereld, zelfs de media, de hele milieusector, de Tobbacks, de sp.a en haar eigen burgemeesters. Il faut le faire.

Drie jaar lang heeft ze u en ons bedrogen. En niet één keer, maar wekelijks. We dachten toch dat ze slapjes bestuurde, lastige beslissingen altijd opnieuw uitstelde, onvoldoende kennis had van milieuproblemen, cultuurloos door het leven ging, en vooral de handpop was van de MP. De Oost-Vlaamse CD&V moest toch eindelijk een minister leveren, het was al zo lang geleden. En zo geschiedde in het aards paradijs van de christelijke wereld.

Maar o wee, dat blijkt een grove vergissing te wezen. Ze ontpopt zich als een ferme madame. Niet mijn type, dat niet. Daarvoor lijkt ze teveel op een ijskonijn. Ze vervelt snel. Ze gelijkt steeds meer op een machtspoliticus die kickt op de macht en dus op het nemen van harde en (desnoods) tegendraadse beslissingen. Kijk naar Uplace, naar de kunstensubsidies, de ambities inzake de CO2-uitstoot – dwars tegen Peeters in – , de geluidsnormen op festivals en in jeugdclubs … En wat brengen ons nog de komende maanden?

Macht, daar gaat het uiteraard over in de politiek. Dom dat ik dat niet doorhad, maar ik dacht dat het bij een cultuurminister ook over liefde ging, liefde voor kunst en cultuur. Die heb ik nog niet mogen ontdekken, al heb ik haar al ettelijke uren horen speechen en tijdens parlementaire debatten meegemaakt. Mij raakt het feit dat ze zo emotieloos is – of is het perceptie – tijdens deze discussies. Verontwaardiging, engagement voor de kunstenaars, respect voor erfgoed- en sociaal-culturele werkers, nooit gemerkt. Er is geen passie te bespeuren als ze over cultuur spreekt, zelfs niet bij de uitreiking van de Vlaamse Cultuurprijs voor algemene culturele verdienste aan Anne Teresa De Keersmaeker. Integendeel, elke krachtige uitspraak wordt onderstreept door een knik met het hoofd, een extra klemtoon alsof haar worden dat nodig hebben. Ze lijkt me dan eerder een schooljuf die een onaandachtige klas leerlingen moet terechtwijzen.

En toch zijn er schaarse, zeer schaarse momenten waarop ik meen te voelen, durf te hopen dat ik meen te voelen dat ze een hart heeft voor kunst en cultuur, dat ze wel eens ontroerd zou kunnen worden door een prachtig theaterstuk, een mooie film of een partita van Bach. Soms denk ik dat ze in regering en parlement zou durven opkomen voor de belangen van kunstenaars. Heel even laat ze die indrukken uit haar pantser ontsnappen, maar snel overrulet de koele machtige tante de onmachtige cultuurliefhebber.

Tijdens de speech van Joke Schauvliege ergerde ik me. Ik kon niet laten te twitteren: ‘Joke leest voor uit eigen werk. Haar charisma is recht evenredig met de kwaliteit van haar cultuurbeleid. Oneerbiedig, ik weet het. Ik zalen mag het niet doen. Niet op de vrouw spelen. Maar ja, de cultuurminister komt vaak zo amechtig over, gekunsteld, gemaakt. ‘Ze doet toch zo hard haar best’, zei iemand me op het Cultuurforum in Turnhout. Wellicht wel, ja. Maar wat levert het op?

Zou ze in de regering op tafel durven kloppen voor meer geld voor de kunstenorganisaties?