Beste Herman,

Ingediend op januari 9th, 2013 door bartcaron

Vanmorgen gooide je met modder; je kreeg meteen een bak bagger terug in je gezicht. Ik geef het toe. Ook ik kon het niet laten om één en ander te ventileren op hetgeen men nog steeds de sociale media blijft noemen. Nochtans is het niet mijn gewoonte om mensen te tackelen en al helemaal geen minzame gewezen collega’s. En zo kende ik je wel, al die jaren dat we samen in het Vlaams Parlement en de Commissie Cultuur zaten. Minzaam, maar gedreven.
Zelden kwam er een onvertogen woord over je lippen (een boze geest zou kunnen opmerken dat daarvoor uiteraard je aanwezigheid vereist is). Nee, je was een frisse verschijning, zij het dan dat er een ongeschoren rocker in je school. Je was een beetje een exoot die met passie en vuur zijn sector verdedigde. Je pretendeerde allerminst een groot cultuurfilosoof te zijn, maar wel wist je de rock-’n-roll binnen te smokkelen in onze commissie.

De eerste jaren probeerde je ook nog wat te realiseren. Dat kon toen ook nog. Jouw partij zat in de meerderheid. Je pleitte voor een ondersteuning van jonge rockbands bij de uitbouw van hun carrière in het buitenland. Terecht. En er kwam een subsidiepotje van. Helaas was de administratieve procedure zo log, dat er te weinig gebruik kon van worden gemaakt. En dus doofde dat uit. 
In de huidige legislatuur was je eigenlijk minder gedreven. Kwam dat door je plaats in de oppositie? Ik denk het. Je bent een doener, meer dan een denker. De uitvoering van beleid gaat veel te traag voor jou.
Je was  zelf niet monsterlijk actief, nietwaar? En je tussenkomsten blonken niet echt uit, zeker niet qua visionair gehalte. Je neemt het me niet kwalijk, neem ik aan? Het hart meestal op de rechtse plaats, alsof elk kunstproject even populair kon zijn als de concerten en festivals van Live Nation. Alsof ze zo’n groot publiek op de been kunnen brengen. Je blikveld was nogal beperkt, maar je stond open voor argumenten. Maar die nam je wel niet snel over. Eigengereid of net beginselvast, hoe dan ook in de politiek niet noodzakelijk een slechte eigenschap.
Je had ook de musea en de beeldende kunst lief, zoals bleek uit je actie met de polsbandjes van Werchter. Je wilde meer jongeren naar musea krijgen, Toen de museumsector dit als een schitterend voorbeeld prees tijdens een recente hoorzitting in de commissie, moesten zelfs de gelukwensen bij verstek worden uitgebracht.

Zoals je deze ochtend zelf zei, wou je niet anoniem uit ons parlement verdwijnen, opgaand in de veelheid van gebuisden van de volgende verkiezingen. Maar zo, Herman? Was de nestbevuiling, om onze eerbiedwaardige voorzitter te citeren, werkelijk nodig? Besefte je dan niet dat je uithaal zou resulteren in zelfbevlekking? Had je niet kunnen raden dat er vragen gingen komen over je presentiegraad? Had je je niet anticiperend kunnen beraden over een diplomatischer antwoord?

Nee. De kritiek op ons commissiewerk, dat je vergeleek met cafépraat door onbenullen, kwam hard aan. Zeker bij de mensen die ruim meer dan 7% aanwezigheid halen. Mensen die vinden dat een parlementair mandaat niet zomaar een bijbaantje is om voor de eigen sector overheidssteun te genereren.
Kijk naar collega Lieven. Ook hem zullen we moeten missen in onze commissie omdat hij kiest voor zijn stad. Misschien had hij ook wel kunnen blijven cumuleren en enkel langslopen wanneer er Sint-Niklase cultuur op de agenda stond…

Zo werkt het niet. Als volksvertegenwoordiger is het je taak het volk te vertegenwoordigen. Je eigen kiezers, maar ook alle anderen uit je kiesgebied of bij uitbreiding Vlaanderen. In het parlement zit je niet voor je eigen interesses, je eigen zaak, je eigen belang.
Uiteraard is het leuk om wat vreemde eenden in de bijt te hebben, mensen met specifieke bekwaamheden ook, expertise die zeldzaam is. Maar wanneer het daarbij blijft, is het te weinig. En dan uithalen naar je collega’s die zich wel inwerken in dossiers die de hunne niet zijn…

Nee, Herman, ik had je liever een afscheid in majeur gegund. Want ik zal je best wel een beetje missen. Meer dan 7%.

Van harte proficiat met je Lifetime Achievement Award voor de uitbouw van Rock Werchter tot een topfestival. Ik wens je een mooi vervolg met je carrière in het concertwezen. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat je toch nog wat liefde voor het brede culturele veld, voor de kunsten, het cultureel erfgoed en het sociaal-cultureel werk met je meeneemt. Ze zijn niet verslaafd aan de subsidie-uiers van de Vlaamse overheid. Ze werken hard, voor een loon waar jij je boterhammen niet voor zou willen smeren, idealistisch, gedreven… Omdat ze hun ‘ding’ niet willen missen. Net als jij trouwens, en daarom blijft mijn respect overeind.
Het ga je goed.

Uw ex-collega Bart

PS Ik moet nog iets bekennen. Met een paar collega’s noemden we je het ‘hologram’, dat op woensdag om 16u30 plots ‘verscheen’. Alsof je niet eens lijfelijk aanwezig was, maar alleen een afbeelding van de echte Herman. 
Enne, wees een beetje beleefder tegen de mensen. De interviewer van de radio aanspreken met ‘madammeke’, is niet echt gepast.