Refertebedragen van de tussenkomsten bij rolstoelen voor personen met een handicap

Ingediend op juni 5th, 2007 door bartcaron

Vraag om uitleg van de heer Bart Caron tot mevrouw Inge Vervotte, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over de wijziging van de criteria, voorwaarden en refertebedragen van de tussenkomsten bij rolstoelen voor personen met een handicap

De heer Bart Caron: Mijnheer de voorzitter, mevrouw de minister, dames en heren, dit is een merkwaardige werkweek. We mogen ons niet laten inpakken door de federale logica. We moeten ons werk zo goed mogelijk voortzetten. Mijn vraag gaat gedeeltelijk over de federale ‘onlogica’.
De mobiliteitshulpmiddelen voor rolstoelgebruikers zijn pas sinds 1997 opgenomen in de nomenclatuur van de geneeskundige verstrekkingen bij het RIZIV. Daarvóór konden rolstoelen alleen worden terugbetaald via het Rijksfonds voor Sociale Reclassering van de Mindervaliden. Dat fonds was een parastatale, gegroeid vanuit Tewerkstelling, en een verre voorloper van het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH). Dat was een complexe zaak. Het systeem zat vol eigenaardigheden en inconsequenties waar de gebruikers het slachtoffer van werden. Toenmalig federaal minister Vandenbroucke gaf aan de Raad

Chronische Zieken de opdracht om een nieuwe ‘beslissingsboom’ te maken om een betere terugbetaling te regelen voor de rolstoelen. Dat bleek geen simpele opdracht te zijn. Pas in 1991, toen het Vlaams Fonds werd ingeschakeld, werden enkele hiaten ingevuld. Tot dan ging het RIZIV conservatief en traditioneel te werk. In 2005 – met intussen een nieuwe minister – werden enkele aspecten van rolstoelgebruik nog altijd niet terugbetaald. Het ging om kosten voor onderhoud, rolstoelen voor personen met cardiorespiratoire aandoeningen, personen met zuurstofafhankelijkheid en personen met een restfunctie van de onderste ledematen. Personen die niet over de volledige functie van de bovenste ledematen beschikten, konden geen ‘actieve rolwagen’ terugbetaald krijgen. De logische doelgroep ‘scooter’ was uitgesloten alsook de individueel aangepaste rolwagens voor personen in een instelling.

Na een heleboel klachten nam de Vlaamse Regering op 17 juni 1997 het besluit om elektronische rolwagens aan factuurprijs ten laste te nemen, mits een attest van een revalidatiearts. Dat besluit werd twee keer bijgestuurd, een keer in 2000 en een keer in 2002. Voor de details daarover verwijs ik naar de schriftelijke versie van mijn vraag. Op 31 maart 2003 hebben de federale instanties en de gemeenschappen en gewesten een protocol ondertekend. De rolstoelgebruikers kregen