De frustratie van de welzijnsministers

Ingediend op maart 15th, 2007 door bartcaron

Vogels en Vervotte botsen allebei op een muur van onmacht.

Dinsdag haalde Mieke Vogels in een interview in deze krant enigszins betweterig uit naar welzijnsminister Inge Vervotte. In een opiniestuk van woensdag reageert Inge Vervotte even fel, wat venijnig, met messcherpe sneertjes Het moge duidelijk zijn, de twee dames liggen mekaar niet.
Wie weet het nu het best? Voert Vervotte inderdaad een CD&V-beleid van restauratie? Of moeten we de satire bijtreden van hen die Groen! de CVP in het kwadraat noemen?

De kern van de zaak is: Vervotte botst nu op dezelfde muur als haar voorgangster Vogels, namelijk een muur van onmacht. We leven in een samenleving die, hoe welvarend ze ook is, geconfronteerd wordt met een hypercompetitieve wereld, met alle gevolgen van dien, zoals individualisering, en sociale uitsluiting. Maar de bevolking wordt ook steeds veeleisender: mensen willen goede zorgen, een kwaliteitsvolle hulpverlening, degelijke kinderopvang enzovoort. Dat CD&V het varkentje van de wachtlijsten wel snel zou wassen en het mangelende paarse beleid zou remediëren, was te hoog gegrepen. Het was vooral te simplistisch. We kunnen de noden niet zo snel kunnen invullen.

Sinds 2004 worden zowat alle wachtlijsten langer in plaats van korter. En dat is niet eens de schuld van deze of gene welzijnsminister. De zorgvragen nemen gewoon supersnel toe. Ouderen en personen met een handicap werden vroeger in familiaal verband opgevangen. Nu vragen mensen systematisch externe hulp. Daarnaast leven we nu eenmaal langer, hebben we meer nood aan kinderopvang enzovoort. En vooral, wachtlijsten roepen wachtlijsten op. De schrik van mensen dat ze geen hulp krijgen, zet hen aan om zich zo snel en zo vroeg mogelijk in te schrijven. Daarnaast knallen we hard tegen de muur van onze staatsindeling aan. Ons welzijnsbeleid botst permanent op federale hindernissen zodat Vlaanderen niet eens goed kan besturen. We mogen ook niet vergeten dat we in Vlaanderen nog steeds een zeer grote impact zien van de zuilen.

Welzijnswerk is bij ons in ruime mate verpand aan vooral christelijke en in kleine mate anders geïnspireerde voorzieningen. Ze doen schitterend werk, maar ze wegen als lood op het beleid, omdat hun directe belangen primeren op het algemeen belang. Vogels probeerde ze te verleiden, maar hield te weinig rekening met hun noden. Welke coalitie ook aan de macht is, er is altijd te weinig politieke bereidheid om de nodige middelen vrij te maken. Dat is een regelrecht schande. Maar geld alleen brengt niet de oplossing. De welzijnssector moet ook durven te vernieuwen. De vorige minister is daarmee begonnen, jammer genoeg staat de huidige ploeg wat op de rem. De regelgeving in welzijnsland is complex en verstikkend. Ze laat weinig vernieuwing of flexibiliteit toe. Daar lijkt de huidige minister ook weinig aan te willen veranderen.

Niet dat er niet hard wordt gewerkt in deze regeerperiode. Vervotte trekt na een aarzelende start de slee met kracht vooruit: het Globaal Plan in de Bijzondere Jeugdzorg, de inspanning voor de infrastructuur van rusthuizen, voorzieningen voor gehandicapten enzovoort. Het kan veel slechter. Ze verdient dus onze steun, maar ze moet ook inzetten op zorgvernieuwing en op zorgzekerheid, om een beetje afstand te nemen van belangen van de bevriende zuil, maar vooral om de collega´s van de regering en Vlaams parlement een geweten te schoppen. Dat er in het onwaarschijnlijke kluwen toch nog een behoorlijk beleid wordt gevoerd, vandaag