Dag Willy Malysse,

Ingediend op juli 14th, 2006 door bartcaron

Ik schrijf deze zomer elke week een webbrief. Over allerlei onderwerpen, van koers tot politiek, niet aan de actualiteit gebonden. Badinerend, ironisch of uit de buik. Vandaag over een goede vriend die we morgen begraven.

Willy, je bent weg. Het is ondenkbaar. Je bent zo vanzelfsprekend verbonden met het Kortrijkse culturele leven dat het gewoon niet kan. Zoals een schouwburg bij theater hoort. Toch ben je weg. Ik wou je deze week bellen voor onze jaarlijks zomer rendez-vous.
Jij Willy bent niet alleen met Kortrijk verbonden, maar vooral met vele kunstenaars en de kunsten zelf. Jij lag aan de basis van het ontstaan van de kunstencentra in Vlaanderen, vanuit een oprechte bekommernis om jonge en vernieuwende kunstenaars kansen te bieden.
Niet alleen kunst om de kunst, maar ook kunst als dwarsligger. Jij was uitgesproken links, daar kwam je voor uit en daar houd ik van. Ik herinner me je uit de linkse beweging van ’68. Heel je leven heb je, oprecht en gedreven, die gedachten uitgedragen. Op jouw eigen wijze, dus vooral via artistieke werkzaamheden. Daar heb ik de grootste bewondering voor. Ik ken je – jij kende mij toen nog niet – van de tijd toen je in de feestzaal het Sint-Amandscollege de mei-revolutie kwam prediken en ik, nog een broekje, aan jouw lippen hing. Haha, die feestzaal werd later de eerste werkplaats van Dans in Kortrijk. Men zegt soms dat je op het college geïnspireerd wordt door een paar leraars, wel, ik kreeg mijn bezieling ook van jij Willy. Ik hield van die linkse ratten die altijd aangemaand worden hun matten te rollen.

Toen ik cultuurfunctionaris was in Kortrijk keek ik (heimelijk) op naar jouw, de leider van Limelight, het huis dat het kleinburgerlijke Kortrijkse establishment bevocht met hedendaagse kunst, met kunst met weerhaken. Je ondervond sterke weerstand van de Kortrijkse politici en sleutelfiguren uit de Kortrijkse ‘patisserie-cultuur’. Maar dat dreef je nog radicaler en koppiger vooruit.
Je steunde veel kunstenaars en veel kunstenaars steunden jouw. En zo werd Limelight wat het werd, een toonaangevend kunstencentrum, dat de regionale grenzen ver overschreed. En zo ontstond zowat alles wat vandaag in Kortrijk bestaat of morgen open gaat –  dat laatste mag je bijna letterlijk opnemen. Jij Willy bent de grondlegger van het ‘Eiland’, van het productiehuis ‘Toren Tack’, samen stichtten we Dans in Kortrijk, samen schreven we in september 1995 een (podium)kunstenplan. We konden Vlaanderen zelfs even met verstomming slaan. Nu werken artiesten dagelijks in de Tacktoren, morgen opent de vernieuwde Pentascoop, zien we er weer film en theater en concerten, en wordt weer een stap gezet naar dat eilandidee.
Ik heb geleerd hoe belangrijk jij de periferie – weg van de grootstad – vond voor kunstenaars. Voor kwalitatief artistiek werk, zo schreef je in ons Kunstenplan “is onze ligging in de periferie zeer belangrijk. Ver weg van de zonnebrand van het centrum kunnen artiesten bouwen aan hun prille carrière, of zich herbronnen en research verrichten.”

Wel Willy, dat heb je kunnen realiseren. En ben blij dat ik heb mogen helpen. Helaas zal het kantoortje van Tegenstroom, ook op Buda, jouw laatste initiatief, zijn deuren sluiten. Het is symbolisch. Tegenstroom steunde niet alleen jonge kunstaars, maar was actief op het vlak van cultuur- en kunsteducatie. Jij, uitgesproken jij Willy, vond op het einde van je leven een roeping in het educeren en toeleiden van mensen naar kunst. Zo heb je de cirkel rondgemaakt.

Ik wil nog een bekentenis doen. Jij Willy bent mijn belangrijkste culturele mentor en inspirator (geweest). Weinig mensen weten dat ik vele teksten aan jouw heb voorgelegd, voor ze naar de buitenwereld vertrokken, vooral teksten over cultuurbeleid. Ik stelde je commentaar erg op prijs en heb er rijkelijk uit geplukt, met je toestemming uiteraard. En ik zal bijzondere herinneringen bewaren aan onze talrijke gesprekken, die we meerdere keren per jaar voerden, en nooit vergeet ik onze jaarlijkse zomerbabbels. Over onze projecten, over de politiek en over kunst en cultuur. Ik keek en kijk naar je op. Als Fa, jouw vrouw, dat ziet zitten, wil ik graag voor je archief zorgen. Ik beloof dat ik jouw teksten zal koesteren als diamanten. Ze schitteren en zijn onvergankelijk.
Willy, ik ben nu mijn partner in crime kwijt. Kunnen we nu niet meer lekker samenzweerderig doen. Maar vooral, Kortrijk en Vlaanderen zijn een groot man kwijt. Je was te bescheiden om groot te doen, maar je was het wel.
Het ga je goed.