Dit stuk richt zich tot iedereen die in ons Vlaamse platteland voedsel produceert en dat met zoveel mogelijk zorg voor onze omgeving en het leefmilieu probeert te doen. Dat loopt niet altijd even vlot, daar is de slechte waterkwaliteit een frappant voorbeeld van. Het probleem: na meer dan twintig jaar
mestactieplannen (MAP) stromen er nog steeds teveel meststoffen in onze grachten en rivieren. De eerste MAP’s hebben destijds veel stof doen opwaaien maar hebben hun effect uiteindelijk niet gemist. Die pluim kunnen boeren terecht op de hoed steken.
Maar sinds 2014 zit er steeds meer sleet op de formule en de laatste jaren gaat de waterkwaliteit ronduit achteruit. De cijfers van de recente metingen katapulteren ons een decennium terug in de tijd. 33% van de zogenaamde MAP-meetpunten is rood, terwijl we op maximaal 5% hadden moeten uitkomen, de Europese nitraatnorm. Een reprimande van de Europese Commissie dreigt. De boer zal het slachtoffer van de rekening worden.
Proper water is cruciaal voor de natuur. Waterbewoners als vissen en libellenlarven hangen direct af van de waterkwaliteit: is die onvoldoende, dan leggen zij het loodje. Ook veel natuur op het land is afhankelijk van de kwaliteit van het (grond)water. Maar ook voor ons drinkwater en zelfs voor frisdrank en bier hebben we zuiver drinkwater nodig.
Echter, zonder mest geen groenten, fruit en voedergewassen. Dat is een boerenwijsheid. Maar alles met mate. Nu zitten de verhoudingen scheef. Omdat Vlaanderen veel meer koeien, varkens en kippen heeft, is de geproduceerde mesthoop veel groter dan wat onze gewassen nodig hebben om goed te groeien. En omdat elke beerkar die niet op het veld wordt uitgereden, een factuur teveel is voor noodlijdende boeren.
Er wordt veel meer mest uitgereden op de akkers en weiden dan de bodem aankan. Het gevolg: de stront vloeit naar onze grachten en rivieren en komt terecht in het grondwater. Geen enkel mestactieplan heeft deze wetmatigheid aan de wortel aangepakt.
Vlaams parlementslid Bart Caron zal bij de verkiezingen van 26 mei geen lijsttrekker zijn voor Groen en stopt nadien met de actieve politiek. “Ik word er 64, ben al 15 jaar parlementslid en ben meer dan 20 jaar bezig met politiek. Het is tijd om de fakkel door te geven”, zegt Caron aan Belga.
Caron begon zijn politieke carrière in 1999 op de kabinetten van toenmalig minister van Cultuur Bert Anciaux en van diens opvolger Paul Van Grembergen, eerst als raadgever en nadien als kabinetschef. In 2004 kwam Caron zelf op voor de Vlaamse sp.a-Spirit-lijst in West-Vlaanderen. Als opvolger van Renaat Landuyt, die federaal minister werd, belandde Caron toen in het Vlaamse halfrond. Na de verbrokkeling van Spirit in 2008 koos Caron uiteindelijk (in 2009) voor Groen. Sinds 2009 zetelt Caron voor de Vlaamse groenen in het Vlaams Parlement.
Rode draad doorheen de politieke carrière van Caron is zijn liefde voor cultuur. Zo was hij voor zijn politieke carrière al cultuurfunctionaris in Marke, werkte hij een tijd op de cultuurdienst van Kortrijk en was hij eerst informateur en later coördinator van ‘Brugge 2002’, het project rond Brugge als culturele hoofdstad van Europa.
“Ik heb veel heimwee naar die culturele praktijk”, zegt Caron. Hij wil zich opnieuw meer met die culturele praktijk gaan bezighouden. Daarom betekent 26 mei het politieke eindpunt van Caron. Hij wil de lijst nog wel duwen, maar ambieert geen nieuw mandaat. “Het is een bewuste keuze. Ik heb in de Wetstraat veel dingen mee kunnen realiseren op het vlak van cultuur. Maar ik ben van 1955 en zit al 15 jaar in het parlement. Sommige discussies komen voor de derde of vierde keer terug. Ik kom uit de culturele praktijk en mis dat wel.” Caron werkt nog aan een boek over het cultuurbeleid, dat eind februari moet verschijnen.
Wie in de plaats van Caron de Vlaamse Groen-lijst in West-Vlaanderen zal trekken, is nog niet beslist. Caron zelf spreekt zich daar ook niet over uit. Dat interne keuzeproces loopt nog. Wel hoopt Caron dat er in het parlement voor zijn partij een “waardige opvolger op het vlak van cultuur komt”. “Dat beleidsdomein wordt vanuit Vlaanderen te vaak stiefmoederlijk behandeld. De aandacht vanuit het beleid is vaak ontgoochelend”, aldus Caron.
Bart Caron is getrouwd en heeft vijf kinderen. Hij treedt in zijn vrije tijd ook op als contrabassist.
Groen-voorzitster Meyrem Almaci bedankt Caron “voor zijn jarenlange inzet voor Groen, maar vooral voor zijn passie en gedrevenheid in het parlement en voor de samenleving op vlak van cultuur en gezonde voeding”. Almaci: “Bart Caron is een parlementslid dat een grote erfenis nalaat. Over partijgrenzen heen is hij er in geslaagd om het cultuurdecreet te realiseren, en heeft zo mee de cultuurwereld uitgetekend zoals we die vandaag kennen”.
Volgens Almaci maakt Caron ruimte voor een jongere generatie “die staat te popelen om in zijn voetsporen te treden”. “Het zijn grote voetsporen die Bart Caron achterlaat om in te vullen. Bart zal de nieuwe lichting mee ondersteunen door de lijst te duwen”, besluit Almaci.
Ingediend onder bart schrijft, mijn gedacht, nieuwsReacties uitgeschakeld voor Vlaams parlementslid Bart Caron (Groen) stopt met actieve politiek
Ik had er altijd een hekel aan, aan het voordragen van mijn nieuwjaarsbrief. Toch wil ik dat jullie mijn brief lezen. Echter, mijn retorisch talent is beperkt en mijn dictie krakkemikkig. Ik vermijd derhalve publieke optredens.
Mocht een nieuwjaarsbrief echter op muziek mogen staan, en uiteraard woordloos zijn, dan zou ik die kunnen voorspelen op mijn contrabas. Dan krijg je een alleen een impressie van mijn wensen, een gevoelsmatige indruk, met gedachten die naargelang je stemming in verschillende richtingen kunnen uitwaaieren. Een romantische melodie, in la mineur, zoetgevooisd, vergevingsgezind, vol mooie intenties. Of eerder kregelig of zelfs boos op alles wat in de wereld rondom ons gebeurt, in mi groot dan, bluesy, als een aanklacht tegen zoveel onrecht in de wereld?
Ik kies voor mi groot. De bluestoonaard bij uitstek. Die waarin zwarte muzikanten in Amerika hun lot bezingen. Met een door merg en been snijdende slidegitaar, een snerpende trompet en een schurende stem uiten ze hun gevoelens, ergens in het midden tussen aanklacht en lotsverbondenheid. Overgoten met een melancholische saus.
Dromen van een beter leven. Daar gaat het altijd over in de blues. Dromen van een beter leven maar weten dat het quasi onbereikbaar is. Omdat de samenleving dat niet toelaat, niet mogelijk maakt, niet echt wil. In zo’n samenleving leven we vandaag. De meest ontwikkelde samenleving ooit in des mensen geschiedenis, met ronkende verdragen over gelijkheid, vrijheid, mensenrechten en dies meer. Verankerd door internationale instanties met naam en faam. De rijkste samenleving ooit, maar er nog steeds één die er niet in slaagt iedereen daar volop te laten aan deelnemen. Waar armoede ook in het rijke Vlaanderen meer dan 10 procent van de bevolking in een ijzeren greep houdt. Outcasts. “some are born to win, and some born to lose, and sing them poor boy blues.
Dromen van een beter leven. Daar gaat het altijd over in de blues. Dat zijn ook de dromen van mensen uit het zuiden en het oosten die naar ons toe komen. Gejaagd door oorlogen, klimaatverandering, ongelijke verdeling van welvaart… Zij zijn de nieuwe zwarte schapen, de asiel zoekende immigranten. Op zoek naar een beter leven, of gedwongen weggejaagd uit zijn homeland. Of gelokt door wilde verhalen over de overlopende welvaart in het beloofde land, soms beduveld door mensensmokkelaars. In onze samenleving die pijlsnel verandert en verkleurt, en waar verbanden en symbolen onder druk staan, staat niemand te wachten om ‘hun’ droom van een beter leven in te willigen. Ze botsen op bange blanke mannen en vrouwen, die de welvaart liever voor henzelf houden, die solidariteit beperken tot ‘onder ons’.
Dus speel ik blues, in mi groot, de chagrijnige toonladder, die van verzet en kwaadheid. In de blues althans. Zoals Bessie Smith: Mister Rich Man, Rich Man Open up your heart and mind Give the poor man a chance Help stop these hard, hard time
We missen blueszangers.
Uw gutmensch
Naïeveling? Nee, uit overtuiging dat het beter kan en moet worden voor iedereen.
‘Wie kan hier aan uit, zonder een blauwe bril op te zetten?’
Vlaams minister van Cultuur Sven Gatz ambieerde bij het begin van de regeerperiode om de hele wereld te hervormen, althans de culturele. Naar goede liberale traditie zou hij één en ander grondig rationaliseren. Dat mag best daar waar het soms aan efficiëntie ontbreekt en waar het beter kan. En waar is dat niet eigenlijk? Constante innovatie is niet alleen voor de economie noodzakelijk, ook voor de culturele wereld betekent stilstaan achteruitgaan. Het adagium klinkt verheven: innovatie stimuleert efficiëntie en geeft steeds betere antwoorden op de urgente maatschappelijke uitdagingen.
Daarbij paste een hervorming van de zogenaamde bovenbouw. Die is volgens de minister van Cultuur slecht georganiseerd, versnipperd, weinig efficiënt en onvoldoende effectief. Deze – inderdaad complexe – bovenbouw bestaat uit steunpunten, belangenbehartigers en zijn administratie (Departement Cultuur, Jeugd en Media). En dus ging de minister aan het werk. Er kwamen besparingen bij de gesubsidieerde – zeg maar ‘klassieke’ – steunpunten zoals Socius, Faro, Kunstenpunt. Die zijn nochtans broodnodig. Ze bevinden zich halverwege tussen de overheid en het veld, als plekken van reflectie, ondersteuning, onderzoek en verdieping. Daarop bespaarde de minister.
Tegelijk richtte hij nieuwe structuren op. Ze moeten vooral de privat profit-sector helpen. Kijk naar het Cultuurloket, een adviesbureau voor kunstenaars. Of de cultuurbank, die leningen verstrekt. Of Cultuurconnect, dat digitale toepassingen in de sector promoot, maar te veel tijd nodig heeft om een goed draaiende provinciale bibliotheeksector te vervangen door een peperduur Vlaams systeem. En laat ons ook de tax shelter niet vergeten, een manier voor bedrijven om belastinggeld in te zetten voor podiumkunsten, maar vooral ook om meer intrest te genereren dan bij elke andere belegging. Dat de staat er armer van wordt – bijdragen aan fiscus en sociale zekerheid evaporeren in winsten voor aandeelhouders – neemt de minister er met plezier bij.
Ingediend onder geen categorie, mijn gedachtReacties uitgeschakeld voor Wat nu gebeurt in de culturele sector getuigt van een hemeltergende inconsequentie
Een totaal mislukt beleid van de Vlaamse regering, in het bijzonder van Joke Schauvliege. Ik kan niks anders besluiten. Er zit te veel mest in de Vlaamse beken en rivieren. De waterkwaliteit ging er het voorbije jaar zelfs nog op achteruit. Het afgelopen jaar werd bij 28 procent van de metingen in de Vlaamse rivieren de nitraatnorm overschreden. Daarmee is de langetermijndoelstelling zelfs niet eens in zicht. Hoe geraken we ooit aan vereiste 5% rode meetpunten?
De rapporten van de Vlaamse Milieumaatschappij en de Vlaamse Landmaatschappij die vrijdag jl. werden gepubliceerd, spreken boekdelen. Mijn eigen provincie West-Vlaanderen komt er bekaaid van af. De IJzer kent de slechtste waterkwaliteit, met 57 procent van de punten waar de norm niet wordt gehaald. Daarna volgen de Leie (47 procent) en de Maas (43 procent).
We kennen de kwetsbaarheid veroorzaakt door intensieve tuinbouw, veel kunstmest en maïs. Om de grote veestapel en een grote mestproductie, niet te vergeten. Maar toch. Andere verklaringen worden gezocht in het weer, eerst te droog, dan te nat. Daarnaast spreekt Joke Schauvliege (eindelijk) over “cowboys” die de boel belazeren. Ze zegt (ook eindelijk) dat we geen enkele marge meer hebben. Ja, het gaat van kwaad naar erger.
Is een mentaliteitswijziging nog haalbaar? Of een nieuw mestactieplan dat zal verhelpen, daar heb ik de grootste twijfels over. Er zal een krachtige ommekeer moeten gebeuren. Het is hoog tijd dat de land- en tuinbouwsector dat zelf eindelijk gaan beseffen. (meer…)
Ingediend onder geen categorie, mijn gedachtReacties uitgeschakeld voor De waterkwaliteit daalt… beken en rivieren meer vervuild
BRUSSEL 28/11 12:27 (BELGA) Oppositiepartij Groen wil verhinderen dat de VRT op 1 december de ethertelevisie (DVB-T) afkoppelt. Vlaams parlementslid Bart Caron noemt de geplande afschakeling “een schending van de opdracht van de openbare omroep”. Volgens hem zal Vlaanderen de enige regio worden waar alleen via betalende formules naar de openbare omroep kan gekeken worden. Caron heeft een spoedresolutie klaar die hij woensdag wil indienen in het Vlaams Parlement.
Op 1 december stopt de openbare omroep met het aanbieden van programma’s via de digitale ether, het zogenaamde DVB-T. Volgens de VRT is het mediagebruik geëvolueerd en “willen mensen niet alleen lineair kijken maar ook waar en wanneer ze willen”. “Ons online aanbod VRT NU beantwoordt aan deze behoefte, DVB-T niet”, k lonk het. Volgens de VRT keek er nog nauwelijks 1 procent (minder dan 45.000 personen) via DVB-T. Andere schattingen liggen hoger en spreken van 80.000 tot 100.000 kijkers.
Maar volgens oppositiepartij Groen betekent de afschakeling “een schending van de openbare omroepopdracht”. Zo staat in de beheersovereenkomst bijvoorbeeld dat het informatie- en duidingsaanbod “toegankelijk en gratis beschikbaar” moet zijn voor de eindgebruikers. Door de afschakeling van DVB-T is dat volgens Groen niet meer het geval. “Kijkers zullen steeds een betalend abonnement nodig hebben om naar de VRT te kijken, ofwel internet, ofwel een abonnement bij een kabelbedrijf, ofwel satelliet-TV ofwel betalende DVB-T van Antenne-TV”, aldus Vlaams parlementslid Bart Caron.
Volgens Caron wordt Vlaanderen met de afkoppeling ook de enige regio in Europa waar mensen niet langer gratis naar de openbare omroep kunnen kijken. Ook in Zwitserland wordt DVB-T wel afgeschakeld, maar daar is er nog een gratis alternatief via satelliettelevisie.
Daarom vraagt Caron aan de regering om een addendum bij de beheersovereenkomst op te nemen waarbij het uitzenden via DVB-T verzekerd blijft. En in afwachting van de ondertekening van dat addendum wordt aan de VRT gevraagd DVB-T niet af te koppelen.
Elk jaar worden zowat 210 hectare bomen gekapt langs snelwegen en waterwegen. Dat komt neer op meer dan 400 voetbalvelden. Hakhoutbeheer heet dat. Het zijn indrukwekkende cijfers. Het gebeurt ondoordacht en grotendeels onnodig. In Vlaanderen gaat het al lang niet meer om ‘snoeien om te bloeien’. Het is vaak een kaalslag, meterslang zonder rekening te houden met de ecologische waarde van die bermen. Het moet en kan anders. Er moeten beheersplannen komen op basis van deze principes: 1) monitoring van de bermen om het vernietigen van waardevolle zones te vermijden, 2) geen kappingen in broedseizoen (maart tot augustus), 3) een gefaseerd hakhoutbeheer om lange kaalvlaktes te vermijden, bijv. In parallelle stroken werken, 4) selectief kapbeheer om zo hoogstammige bomen die geen veiligheidsgevaar vormen te sparen, 4) absolute transparantie over de bestemming van het hakhout.
De Vlamingen vragen massaal om meer open ruimte, meer natuur en meer bos. De Vlaamse overheid kapt echter meer bomen dan er worden beplant. Het Agentschap Wegen en Verkeer verwijdert jaarlijks 110 hectare bomen, Waterwegen en Zeekanaal NV zaagt 70 hectare bomen af, De Scheepvaart NV hakt 25 hectare bomen om. Samen is dat een de kluiten gewassen bos dat tegen de vlakte gaat.
Hoe nodig is dat hakhoutbeheer? De bevoegde diensten zeggen dat snoeien en kappen noodzakelijk is voor de veiligheid, want “bomen die te groot worden, hebben een groter risico om om te vallen”. Afhankelijk van de boom- en struiksoorten wordt iedere plaats om de 9 à 15 jaar onder handen genomen.
Over die veiligheid kan je niet discussiëren, die moet verzekerd worden. Maar is dat overal wel een aanvaardbare reden? Er wordt op vele plaatsen bomen verwijderd die niet op de (snel)weg of in de waterweg kunnen vallen. Waar de snelweg op een hoge berm ligt, kunnen de bomen niet op de weg vallen toch? Bomen vallen niet omhoog… En toch worden vele stroken bomen drastisch en volledig weggehaald. Trouwens, hoeveel berichten las u de voorbije jaren over dergelijke ongevallen? (meer…)
‘Het is absurd om studenten ertoe aan te zetten opnieuw meer melk te drinken, zeker als je ziet hoe melkkoeien hun dagen doorbrengen’, schrijft Bart Caron, Vlaams parlementslid voor Groen. ‘Het is tijd dat het VLAM het geweer van schouder wisselt.’
Voor een paar melkkoeien in het Kempense Balen was het vandaag een verwendag. Studenten van enkele hogescholen konden de koeien online ‘bedanken’ met een massage of pedicure. Het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing (VLAM) wil op die manier studenten opnieuw meer melk laten drinken, maar de manier waarop absurd. Zeker als je ziet hoe de melkkoeien de andere dagen van het jaar doorbrengen. Groen wil evolueren naar een 100% duurzame veehouderij.
Melk is goed voor elk. Piet Zuivel zong het in 1962 en was daarmee meteen één van de muzikale hoogtepunten van een lange geschiedenis campagnes om melk- en zuivelproducten te promoten. U herinnert u misschien nog de ‘Melk, de witte motor’-campagne begin jaren tachtig, of de avonturen van de buitenaardse wezens Mik en Mak eind jaren tachtig, die dankzij de melk van Mon hun krachten herwonnen na een crash met hun ruimteschip. Belgisch absurdisme ten top, ten bevordering van de melkconsumptie.
Daar breit het VLAM, het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing, nu een vervolg aan. Met haar ‘Dankoe’-festival wil het VLAM de boerderij tot bij de jonge mens brengen. In drie hogescholen kunnen studenten met de hashtag #dankoe de koeien bedanken voor hun dagelijks glaasje melk. Via een rechtstreekse videoverbinding zien de studenten hoe ze de koeien een portie eten op een gouden dienblad, een massage, een streepje muziek, of zelfs een pedicure schenken. Zo wil het VLAM de studenten blijkbaar kennis laten maken met het ‘sprookjesachtige’ leven van de koeien.
Ingediend onder geen categorie, mijn gedachtReacties uitgeschakeld voor ‘In plaats van koeien op te voeren in een toneeltje, neemt industrie beter maatregelen om hun leven echt te verbeteren’
Sinds deze legislatuur is Vlaanderen bevoegd voor dierenwelzijn. Een taak die minister Ben Weyts actief op zich nam, met enkele positieve maatregelen als gevolg. Vooral het verbod op het onverdoofd slachten was een echte doorbraak. Toch moeten we tot onze spijt vaststellen dat het daarbuiten beperkt bleef tot ‘window dressing’, met enkele in het oog springende acties voor gezelschapsdieren als katten en honden. Het onnoemelijke leed van de miljoenen dieren in de Vlaamse vee-industrie blijft evenwel voortduren.
Want het mag duidelijk zijn: de industriële manier waarop vlees geproduceerd wordt in Vlaanderen leidt nog altijd tot een systematische schending van de dierenrechten. De traditionele boerderijen bestaan niet meer, in de plaats kwamen heuse vleesfabrieken. Plekken waar dieren gereduceerd worden tot handelsvoorwerpen, voor wie elke vorm van leven onmogelijk gemaakt wordt. De dieren in onze ‘moderne’ vee-industrie kunnen zich niet natuurlijk ontwikkelen. Ze zijn vaak verzwakt, ziek en zelfs misvormd. Besmettelijke ziektes tieren welig door een gebrek aan weerstand. Het meest gebruikte lapmiddel, grote hoeveelheden antibiotica, zorgt voor ongezond vlees. Ondertussen stapelen de schandalen – dioxine, gekkekoeienziekte, varkenspest, … – zich op. Het ultieme lapmiddel, een massale slachting van alle dieren, is een schandvlek op onze moderne maatschappij. (meer…)
Ingediend onder geen categorie, mijn gedachtReacties uitgeschakeld voor ‘Het onnoemelijke leed van de miljoenen dieren in de Vlaamse vee-industrie duurt voort’
Op 16 mei 2018 stelde ik een schriftelijke parlementaire vraag aan minister Ben Weyts, bevoegd voor openbare werken en mobiliteit, over het Schipdonkkanaal, meer bepaald over de reservatiestrook van het Schipdonkkanaal. Aanleiding was de reactie van actiegroepen tegen de plannen voor een breed Schipdonkkanaal waarvoor nog steeds ruime reservatiestroken op de ruimtelijke plannen staan. Om die te herzien besliste de regering een nautische studie uit te voeren.
Ik vroeg aan minister Weyts hoe deze nieuwe nautische studie kadert in het regeerakkoord waarbij het Schipdonkkanaal geen prioritaire piste is? Waarom was ze nog nodig? Wanneer zal deze studie afgerond zijn? Hoeveel zal ze kosten? Verder vroeg ik of deze studie het opnemen van de reservatiestrook op de lijst van te schrappen reservatiestroken hypothekeert ?
Minister Weyts antwoordde op 18 juni dat de nautische analyse uitgevoerd is in het kader van de besluitvorming rond de startnota voor het geïntegreerd planproces rond het RUP ‘Reservatiestrook Schipdonkkanaal Oost-Vlaanderen’, waartoe het initiatief werd genomen door het departement Omgeving in opdracht van minister Schauvliege. De nautische analyse werd intern binnen De Vlaamse Waterweg nv uitgevoerd. Deze analyse is ondertussen afgerond.
Oké, maar waar is die nautische studie gebleven? Na enig speurwerk dat niks opleverde – het kabinet van Joke Schauvliege antwoordde niet op een verzoek dd. 22 juni om de analyse over te maken – stelde ik op 10 juli 2018 een schriftelijke parlementaire vraag aan minister Schauvliege, bevoegd voor Omgeving, of het mogelijk deze nautische studie te ontvangen?
Op 14 september kreeg ik antwoord: “Het is correct dat aan de bevoegde administratie (De Vlaamse Waterweg) de opdracht werd gegeven tot een nautische studie van het Schipdonkkanaal. Deze studie moet input geven aan de startnota die door mijn administratie zal worden gefinaliseerd. Zolang deze gegevens ontbreken, kan deze startnota niet worden afgewerkt.”
Zo is de cirkel rond. De analyse of studie is klaar zegt de ene minister, de andere minister zegt dat de analyse nog niet aan haar is overgemaakt. De ene minister verwijst naar de andere, de andere naar de ene. De informatie wordt achtergehouden, al dan niet bewust. Zo wordt het volk dom gehouden. Of is er een en ander te verbergen? Of tillen de beide ministers dit lastige dossier liever over de verkiezingen? Of is het een mooi voorbeeld van de verkokering van de verschillende departementen? Het is in elk geval slecht bestuur.
Ik zou gewoon graag de conclusies van deze nautische studie/analyse kennen. Die is gemaakt met belastinggeld. En het is toch normaal dat volksvertegenwoordigers de uitvoerende macht controleren? Of mag dat niet meer?
Ingediend onder geen categorie, mijn gedachtReacties uitgeschakeld voor Het spookt rond het Schipdonkkanaal
in het parlement en voor de samenleving op vlak van cultuur en gezonde voeding”. Almaci: “Bart Caron is een parlementslid dat een grote erfenis nalaat. Over partijgrenzen heen is hij er in geslaagd om het cultuurdecreet te realiseren, en heeft zo mee de cultuurwereld uitgetekend zoals we die vandaag kennen”.
