bartcaron.be

De onvermijdelijke neergang van het stationsbuffet

Ingediend op oktober 19th, 2011 door bartcaron

Het zit er jaren aan te komen, maar het stationsbuffet van Kortrijk glijdt langzaam maar zeker als een smeltende gletsjer richting dal. Als ervaren treinreiziger, vooral geoefend in wachten op verlate treinen, onderga ik de onvermijdelijke neergang van die buffetten.
Ze stralen stuk voor stuk vergane glorie uit. Dat van Oostende is al een paar jaar dicht, dat van Gent overleeft dankzij het gebrek aan concurrentie en dat van Kortrijk zit dicht bij de afgrond.
Het Gentse stationsbuffet is in ieder geval de kampioen van de slechte smaak. Het café, een droomplek voor studenten akoestiek, is gevuld met goedkoop tuinmeubilair, grote televisieschermen en ver voor zich uitstarend personeel. Het is begrensd door een lawaaierige stationshal en het lichte geurtje van de nabije toiletten, waarvan de exploitant denkt dat de klant er wel aan went.

Ik durf het hardop te zeggen, ik ben kenner geworden van stationsbuffetten. Ik heb er menige euro gespendeerd aan middelmatige koffie, ik heb er uren geoefend in de nobele kunst van de observatie, maar ik heb er vooral de tijd verdreven, een eufemisme voor het wachten op een trein in vertraging. Of op de volgende trein, wanneer ik de voorziene trein weer eens net niet heb gehaald, zoals deze morgen. (Mijn excuses trouwens aan de mensen die wel stipt op tijd op de afspraak waren en geduldig wachtten.)

In de loop der jaren is het stationsbuffet fundamenteel veranderd. Let op het lidwoord ‘het’. Het staat voor onzijdig, en dus voor elk Belgisch stationsbuffet. Zeker sinds de invoering van het rookverbod, zijn die buffetten getransformeerd. Tot voor kort waren ze een verzamelplaats, niet van verkleumde daklozen, maar toch van een subgroep uit de uitdeinende kaste van marginalen in onze samenleving. Oneerbiedige zin, ik besef het. Maar eerlijk is eerlijk. Hoe anders omschrijf je de mensen die om 7u30 ‘s ochtends met een overdaagse stoppelbaard, gele vingers en een pluizende pull met vetvlekken, lurken aan een triple van een of andere abdij of een verse pint, en roken alsof het hun laatste sigaret is voor de elektrische stoel? Als ik de trein mis, of, God zij geprezen, ik eens wat later naar Brussel mag, dan zitten deze mensen er nog. Ik begrijp dat dát hun tijdsbesteding is, maar in hoeverre is het hun zelf gekozen levensinvulling? Was een leven slijten in stationsbuffetten een kinderdroom?

Het vaste publiek werd vast meubilair, en dus is er langzaam maar zeker een band gegroeid. Geen echt vriendschappelijke band, er werden geen zielenroerselen, laat staan zielsgeheimen uitgewisseld, maar een hoofdknikje als teken van herkenning en van respect, was erbij gaan horen.

Maar lang toeven in een stationsbuffet was er meestal niet bij. Als voormalig kettingroker kan ik rokende mensen verdragen, maar in zo’n café, gerookt als een hesp die de beschaving moet overleven, is het niet te harden. Vlug een koffie drinken, of die in een bekertje meenemen, tot daar aan toe.

De grote transformatie moet merci zeggen aan de invoering van het rookverbod. Sindsdien is de ellende nog groter geworden. Niet voor mij, maar voor die mensen, alleen aan hun tafeltje, hun ochtend passerend in gezelschap van alcohol en nicotine, al te goed beseffend dat hun leven niet echt een topsucces is geweest. Zij zijn drastisch uitgedund, gedecimeerd, figuurlijk uitgerookt. Het merendeel van die mensen is uit de perimeter van het hoofdknikje verdwenen, opgegaan in de anonimiteit van de stad.

En het stationsbuffet, gepatineerd door oude rook, geurend naar volle asbakken al is het lokaal rookvrij, kent nog minder klanten.
Ooit was dit de plek van de américain met frieten, van de heren met aktetassen, van
de dames op leeftijd op uitstap naar de kust … Niks meer daarvan. Vandaag staan nieuwe uitbaters in de zaak, de muziek op studio Brussel met de volumeknop op zeven. Maar in het stationsbuffet geen enkele vaste luisteraar van dat radionet. Wel die enkele mensen, waaronder mezelf, wachtend op een trein. Observerend, schrijvend, mij vooral afvragend waar die mensen van ‘s ochtends, tot vóór de zomer toch, nu hun tijd doorbrengen.
Ik voorspel het: Nog voor de volgende zomer is het buffet gesloten, of, in het beste geval, overgenomen door een nieuwe uitbater.

Ingediend onder mijn gedacht 4 reacties

4 reacties op “De onvermijdelijke neergang van het stationsbuffet

  1. walter maes schreef:

    De statiecafé‘s waar de nostalgie van de muren liep, ze zijn allemaal ten dode opgeschreven. Met dank aan het rookverbod. Nu nog het verbod op friet met mayonaise, het verbod op koeievlees, de verplichte vegetarische maaltijd, de vettaks, het nachtelijk alcoholverbod, tenslotte de klop op de deur van de gezondheidspolitie en het leven is helemaal versteend.

  2. Jan Dekyvere schreef:

    Ik hield van die stationsbuffetten. Daar was de weemoed steeds aanwezig. Meestal was er lichte regen of een schrale zon buiten te zien. Daar wil ik ooit sterven.

  3. Veronique Hindrick schreef:

    Ik ben iedere dag in het station van Gent. Het buffet van Gent is sinds een week of drie ook gesloten. Voorgoed? Geen idee.

  4. KAREL VAN PUYVELDE schreef:

    Beste mensen ,
    Ik deel jullie mening ivm het stationsbuffet !  Daar ik bezig ben met een project om het station van Gent nieuw leven in te blazen had ik graag eens jullie mening gevraagd ivm het eet en drinkgedrag in deze buffetten. Dus mijn vraag naar jullie toe : Welke is ( of was) jullie favoriete gerecht in uw stationsbuffet ?
    Je mag me gerust mailen op m’n email ( info@kwistoo.be ) of , indien dit opportuun is , hier verder posten.
    Alvast bedankt voor de inspanning !

Reacties zijn gesloten.


boek

Klik hier om het boek te downloaden


'Vanop de Frontlijn, Reflecties op het Vlaamse Cultuurbeleid' - Bart Caron en Guy Redig, Uitgeverij Vrijdag, april 2019




Bart Caron met contrabas (foto: Viviane Decock)

 

Nieuws

Vlaams parlementslid Bart Caron (Groen) stopt met actieve politiek

We moeten af van ‘middeleeuwse’ overdracht van jachtrechten

Alternatieven voor dierproeven

Het ‘kleine’ parlementaire werk. Recente voorbeelden: Geluidshinder kusttram – Hakhoutbeheer – Restauratiepremies Onroerend Erfgoed – Beschermde landschappen

Ketnet wil zender voor allerkleinsten, “Legitieme vraag en begrijpelijke ambitie”

Gereglementeerde boekenprijs unaniem goedgekeurd door Vlaams parlement

Wat liep er fout met de bescherming Villa Slabbinck? (Brugge)

Groen verwelkomt Bellegemse windmolens, maar vraagt ‘windplan’ voor regio Kortrijk

Groen wil geen sloop hoekhuis Kasteelkaai-Belfaststraat.
Hoog tijd voor een Kortrijkse visie op erfgoed!

Woede van boeren terecht, maar alleen ander landbouwmodel geeft boeren een zekere toekomst.

Provinciebestuur W-Vl verliest vele (culturele) instellingen

Bart Caron : “Overdracht cultuurbevoegdheden provincies is een wangedrocht !”

Leve Mest-Vlaanderen

Nog geen bescherming poldergraslanden

Nog redders aan de kust?

Brugge weert plooifiets uit overheidsgebouwen

De Leie of het Kanaal naar Roeselare: Groen wil meer binnenvaart

Kortrijk Airport, milieuvergunning aangepast?

Wanneer faire prijzen voor landbouwproducten?

Kortrijk heeft de bus gemist

Burgerkabinet ontslaat Gatz niet van plicht om al bestaande inspraak te versterken

Steeds meer monumenten wachten op broodnodig onderhoud. Ondertussen verkrotten ze

Freya Piryns voorgedragen als vertegenwoordiger in de Raad van Bestuur van de VRT

Regering krimpt beloofde natuurgebieden langs de Leie sterk in

Bruggen in Kortrijk, werkende verlichting op de fietspaden is een brug te ver…

LAR-zuid, woordbreuk van de stadscoalitie

Informatie, diverse sporten en cultuur moeten prioriteit VRT blijven

‘Gemeenteraad is wachtzaal voor wie schepenambt wil’

Persmededeling: Groen maakt werk van versterking West-Vlaamse open ruimte.

Persbericht: 5 Groene werven voor een impuls in West-Vlaanderen.