Bij mijn afscheid uit de gemeenteraad…

Ingediend op juni 11th, 2014 door bartcaron

Voorzitter,
Waarde collega’s,
Geachte burgemeester en schepenen,
Waarde medewerkers van de pers,
Dames en heren,

Uit zo’n, enigszins gezwollen aanspreking kan je afleiden dat ik deze speech zelf belangrijk vind. Dat is ook zo. Ik heb daar een gegronde reden voor. Het is namelijk mijn laatste tussenkomst in de gemeenteraad van mijn stad. Ik stop ermee. Volgende week verstuur ik aan de voorzitter mijn ontslagbrief.
Niet dat ik gedwongen word door wie dan ook, laat staan door ambitieuze partijgenoten die staan te trappelen om hier hun ding te kunnen doen – Groenen hebben geleerd veel geduld te koesteren.
Niet dat ik gedwongen word door mijn echtgenote die – ik geef het toe – wel eens durft te klagen over mijn te grote uithuizigheid.
Niet dat ik in een levensfase ben gekomen waarin ik het recht op luiheid wil ontdekken. Nee, ik wil nog hard werken.
Niet dat ik boze mails krijg van opgejaagde schepenen of hun medewerkers. Ik heb ze het wel eens lastig gemaakt, maar zij laten zich in onze stede niet zo snel opjagen. Sinds de guldensporenslag, moet je van verder komen…
Niet dat ik een vriendelijke doch aanmanende brief kreeg van de lokale pers om nu maar te stoppen met mijn crypto-intellectuele tussenkomsten, omdat ze er in de lokale pers geen woorden aan kunnen besteden, en het de duur van de gemeenteraad alleen maar verlengt.

Ik heb enkele redenen die een paar woordjes uitleg vergen.

Eerst de goede argumenten. We hebben veel jong volk bij Groen. Gedreven en bekwame jonge dames en heren met heel veel goesting om aan politiek te doen. Ik had bij de gemeenteraadsverkiezingen beloofd plaats te maken voor jong talent. Daarnaast is het zo dat wij een kleine fractie zijn en het van dichtbij opvolgen van de gemeenteraad, het uitschrijven van standpunten, het formuleren van interpellaties enz.. en alles wat erbij komt, heel veel tijd en energie kost. Het is niet eenvoudig dat te combineren met een parlementair mandaat, als je dat goed wil doen tenminste. Daarenboven ben ik ervan overtuigd dat een partij moet investeren in de eigen toekomst. Wij hebben veel goed volk. Zij moeten de nodige ruimte krijgen.
Eerlijk gezegd, het is ook een beetje voor mezelf. Ik wil een beetje meer ruimte maken voor andere activiteiten, zoals mijn engagementen in de culturele wereld, en ik wil wat meer muziek spelen.

Twee. Het leek, in het begin van de legislatuur, toch de goede kant op te gaan. We kregen een gemeenteraad met een andere voorzitter dan de burgemeester. Het zou het democratisch gehalte kunnen versterken. De voorzitter doet zijn best. Hij probeert het debat te verdiepen en de kwaliteit te verbeteren. Dat is fijn, maar daar kan hij niet alleen voor instaan. Dat is ons aller verantwoordelijkheid. Ik wil de voorzitter danken voor zijn inspanningen om iedereen eerlijk aan bod te laten komen en om de gemeenteraadscommissies beter te stofferen.

En dan mijn geweeklaag, of iets in die zin toch.
The role of the opposition is to oppose. Die oppositierol hebben wij zo positief mogelijk ingevuld. En dat zullen we blijven doen. Echter, dat wordt niet zo gepercipieerd, en weinig gewaardeerd door de meerderheid. Of het de huidige dan wel de vorige meerderheid is, ze verschillen weinig. Vreemd toch wat de bestuursstoel losmaakt in mensen. Het grote gelijk welt op, ja, de waarheid in pacht. Ik herinner me wel een vrij positief debat over de onverkwikkelijke GAS-boetes, waarna de meerderheid dan toch de politieverordening aanpaste. Ik kan alleen hopen dat dat in de toekomst meer zal gebeuren.
De meerderheid doet weinig moeite om de oppositie te betrekken bij het bestuur van de stad. Dat is jammer, want er gaan veel ideeën verloren en er worden tal van nuttige relaties in Brugge of Brussel niet ingezet om onze stad nog beter te maken. De raadsleden worden ook niet betrokken bij de burgerparticipatie die in deze legislatuur wel beter uitgebouwd wordt.

Een buitenstaander kan zich afvragen waar zo’n gemeenteraad nog toe dient. De decreetgever weet het wel: controle van de uitvoerende macht, het debat verrijken, het bestuur krachtiger maken, de band met de burgers versterken… In de praktijk echter … is de gemeenteraad eerder een lastpak, die onaangenaam veel tijd inpikt. Trouwens, aan de lichaamstaal van sommige collegeleden, of hun zwijgzaamheid of hun smartphonegedrag kan je afleiden hoezeer of hoe weinig ze deze verkozen raad beminnen.
Ik weet het, de situatie is in Kortrijk niet anders dan in vele steden en gemeenten. De gemeenteraad is vooral een stoffige herinnering aan democratische idealen geworden. Theoretisch een baken in onze democratie, in de praktijk daarentegen…

Jammer dat de fracties ook geen betere ondersteuning waard zijn. Ons voorbereidend werk moet tussen de soep en de patatten gebeuren. Wie een sterke gemeenteraad wil moet als stadsbestuur investeren in de ondersteuning van de fracties en de raadsleden, en zo in de kwaliteit van het debat. Niet financieel, maar op het vlak van personeel. Maar ook zonder proberen wij er toch nog genoeg leven in te blazen. En zo goed mogelijke tussenkomsten te doen. Ik geef het toe, soms wel een beetje te lang.

Terug naar het nu. Mag ik me ergeren aan het – al te vaak – zwakke niveau van de antwoorden van de meeste schepenen. Ze lijken meer op palmaressen en litanieën van het grote gelijk dan op ter zake doende antwoorden. Ik heb daarnet bewust de ‘meeste’ schepenen gezegd. Individuele punten zal ik niet uitdelen. Dat kan u zelf ook wel, is het niet?
Beleidsvisie? Op een aantal beleidsterreinen is die ver te zoeken. Ik kan echt niet enthousiast worden van wat wel en vooral niet gebeurt op terreinen als sociaal wonen, cultuur, ruimtelijke ordening, economie.. Vul zelf maar aan. Een uitvoerend mandaat is meer dan representatie. Ik mis zo vaak inhoud en visie. Jammer dat de expertise van de diensten van de stad niet méér wordt gevaloriseerd, wat ook geldt voor vrijwilligers en andere geëngageerde mensen.
Op een aantal terreinen is die beleidsvisie er wel, al staat die soms haaks op de Groene. Maar daar is tenminste een visie aanwezig. En, ik wil speciaal kijken naar de linkerzijde. Nu nog een beetje ‘durven’ kameraden, vooral inzake sociaal beleid en natuur en leefmilieu. We willen het ‘verschil’ zien.

De gemeenteraad is veeleer een verre herinnering aan de democratie geworden, een schim van zichzelf. De dominante partij van de vorige meerderheid kan haar frustratie niet onder stoelen of banken steken. Nog steeds niet, na bijna twee jaar oppositie. De nieuwe meerderheid, de huidige ‘stadscoalitie’, kan niet erkennen dat de oude meerderheid wel eens goede zaken deed. De aanvallen zijn legio. De verdediging speelt al te vaak de man in plaats van de bal. Er is in deze raad helaas nog zoveel rancune en contentieux. Het alsof er elke maand een nieuwe guldensporenslag dient uitgevochten te worden.

Ik wil bij mijn afscheid vooral hopen dat de gemeenteraad aan kwaliteit en belang wint. Mijn opvolger zal er samen met Cathy mee een lap op geven! Aan de meerderheid wil ik vragen neem deze werkpunten au sérieux. Wij zullen vanuit Groen constructieve voorstellen blijven formuleren, hier en in de talrijke besturen van stedelijke vzw’s en beheerscomités waarin we vertegenwoordigers hebben. Mag ik hopen dat de voorstellen voorwerp zijn voor inhoudelijk debat, en nu en dan ook uitgewerkt worden. Anders gezegd, neem uw gemeenteraad ernstig, durf te spreken met elkaar over ‘wat de rol is van een gemeenteraad binnen ‘Kortrijk inspraakstad’ en hoe dat best wordt georganiseerd. Met een open geest en een gedeelde bekommernis om een leefbare stad.

Ik zou eigenlijk nog een paar gedachten willen spenderen aan onze megafoons. Want dat zijn ze, de persmensen die trouw de eerste rij van de publiekstribune bezetten. Zonder pers hebben onze tussenkomsten niet de minste weerklank. Ik wil hen bedanken voor de aandacht. Maar ik spaar de bloemen en de bloempot op voor een latere gelegenheid.

Waarde collega’s uit de gemeenteraad, Ja, ik moet toegeven dat ik vandaag ook met een klein hartje vertrek. Maak u geen zorgen, alles gaat over. Twee dingen sterken me: we hebben goed jong volk bij Groen. En, mocht de uitslag van de verkiezingen van 25 mei vandaag van toepassing zijn op de gemeenteraad, dan zaten wij met vier in de Groene fractie. Al heb ik wellicht maar een klein steentje bijgedragen aan die groei, ik ben een blij mens. Bedankt ook Cathy, ervaren en nog steeds gedreven. Bedankt ook, jullie gedreven vrijwilligers die vaak de publieksbanken bezetten.

Ik stop er dus mee. Noch bloemen noch kransen aub. Bedankjes hoeven niet. Ik heb niet meer dan mijn democratische plicht gedaan.
Ik bedank jullie wel. Omdat ik mijn gedacht heb mogen zeggen. Om de luisterbereidheid. Omdat ik tussen het politieke gedoe ook fijne mensen heb leren kennen.
Bart Caron