Brief van Dikke Freddy aan de heren Caron en Redig

Ingediend op maart 17th, 2019 door bartcaron

Brief naar aanleiding van de voorstelling van het boek ‘Vanop de Frontlijn, Reflecties op het Vlaamse Cultuurbeleid’.

Aan de heren Caron en Redig.
Mijne heren,

Gisteren liep ik door de Jodenstraat in Antwerpen. Ter hoogte van het huis waar naast de deur op een plakkaat ‘Uitgeverij Vrijdag’ staat, zag ik een zwaar gebouwd manspersoon een doos versleuren naar een auto die stond waar geen auto mag staan. Toen deze manspersoon met zijn auto vertrokken was, lagen er drie boeken in een blinkende plas op de kasseien. Het bleek te gaan om drie exemplaren met als titel Vanop de Frontlijn, door u beiden geschreven. Het meest droge exemplaar heb ik meegenomen, in het gedacht in het nachtasiel een spannend oorlogsboek te kunnen lezen. Het is mij lelijk tegengevallen.

Zelfs de hoofdstukken met een spannende titel zoals ‘de demonisering van het middenveld’ of ‘collaboratie of verzet?’ waren gewoon klachtenbrieven over het feit dat toneelgroepen alleen maar daar kunnen bestaan waar een burgemeester met een lange arm zit en over het feit dat er te veel instrumenten door het verdwijnen van onze fanfares.

Tenminste, als ik het goed begrepen heb, want uw boek staat vol stadhuiswoorden. Geen van mijn kameraden heeft mij bijvoorbeeld kunnen uitleggen wat een participatiehoek is, nochtans zijn er twee bij die ooit in de bouw hebben gewerkt. Zelfs de sociaal assistent van het nachtasiel wist niet tegen welke ziekte een mens een evaporatie moet krijgen.

Ik heb wel uit uw boek begrepen dat u niet hoog oploopt met culturele centra en bibliotheken. Het is in dat verband dat ik u kom aan te schrijven, want ik denk dat u een verkeerd gedacht hebt over die instellingen. Ze zijn nuttiger dan u denkt.

Toen ik een paar jaar geleden in Oostende dakloos de winter doorbracht, heb ik daar, gedurende enkele weken, gerieflijk onderdak gevonden in het plaatselijke culturele centrum De Grote Post. Het was kwestie om tegen sluitingstijd op mijn gemak in een van de toiletten te gaan zitten en vervolgens kon ik in De Grote Post de nacht doorbrengen. De douches in de artiestenloges waren comfortabel. Het was opmerkelijk hoeveel sterkedrank er te vinden was in de burelen van sommige personeelsleden. Bovendien was het handig dat zich in de dossierkast van de afdeling ‘Theater aan Zee’ een scheermachine bevond; weliswaar een Ladyshave, maar ook bij mannen scheert die fluweelzacht. In de papiermand van een van de bediendes vond ik ook elke nacht een pakketje met daarin twee bruine boterhammen met jonge kaas en twee witte met salami. Bij die boterhammen zat ook altijd een lichtblauw briefje met daarop vijf kruisjes en de naam Marie-Anne.

Ik heb echter de fout begaan om een paar collega-daklozen op de hoogte te brengen van mijn verblijfplaats. Binnen de kortste keren kwamen zij daar ook, met veel kabaal, de nacht doorbrengen waardoor ik niet anders kon dan naar het museum te verhuizen. De service was daar alleszins minder: geen douches, amper sterkedrank, geen scheermachine, geen lunchpakket. Raar genoeg miste ik vooral het dagelijkse briefje met vijf kruisjes en de naam Marie-Anne.

Ook bibliotheken zou ik niet graag van de aardbodem zien verdwijnen. In de meeste steden zijn het de enige plekken waar een mens die geen nagel heeft om zijn gat te krabben gratis de toiletten en de bijbehorende lavabo’s kan gebruiken. In de winter durf ik er ook wel eens een uurtje in een zeteltje te gaan zitten. Het is in vele bibliotheken een goede gewoonte om zeteltjes in de buurt van de verwarmingsradiatoren te zetten. Aan het lenen van boeken begin ik niet. Ik ken mezelf: voor ik het besef, breng ik zo’n boek per ongeluk te laat terug binnen en presenteren ze me een boete. Ik probeer dat te vermijden want ook zonder dat ik boeken leen kan ik een paar muren behangen met boetes, aanmaningen, herinneringsbrieven en enveloppen met raampjes.

Bovendien heb ik het, nu ik tijdelijk weer in Antwerpen verblijf, niet nodig om boeken te lenen. Ik passeer regelmatig in de Jodenstraat en ter hoogte van het huis waar naast de deur op een plakkaat ‘Uitgeverij Vrijdag’ staat, liggen er voortdurend boeken op straat. Vandaag lagen er weer twee. Het ene heet De onderpastoor, en het is van Louis Van Dievel. Het andere heet Een berg mens onder witte lakens, en dat is van een zekere Erik Vlaminck. In dat laatste boek heb ik al even gebladerd en er staat in dat ze Holland niet weten wat een droogzwierder is. Een droogzwierder zou daar centrifuge heten. En het woord ‘vluchtmisdrijf’ zouden ze in Holland ook niet kennen. Ik vroeg me direct af of ze in Holland wel zouden weten wat een participatiehoek is. En een evaporatie.

Enfin, ik hoop dat ik u ervan heb kunnen overtuigen dat culturele centra en bibliotheken toch beter niet worden afgeschaft en ik groet u met de meeste hoogachting.

Dikke Freddy
(Het alter ego van Erik Vlaminck)