Mensen uit de cultuurwereld spuwen met hun kritiek in de hand die hen voedt

Ingediend op mei 19th, 2021 door bartcaron

Dit zinnetje is interessant om het even over een wezenskenmerk van kunst en cultuur te hebben: “Mensen uit de cultuurwereld spuwen met hun kritiek in de hand die hen voedt”, zo zegt de (terecht) bejubelde Philippe Herreweghe. De hand is die van de minister (namens de overheid). Zou het niet triest zijn mocht er alleen subsidie gaan naar kunst en cultuur die niet kritisch is voor de heersende macht, die ze dus dient/vereert? Nee toch? Zoiets komt alleen voor in totalitaire regimes. In een democratie, met vrije kunstenaars en cultuurwerkers hoeven ze de macht niet te dienen, maar kunnen vrij kunst en cultuur maken. Makers spreken zich heel vaak kritisch uit over allerlei maatschappelijke fenomenen, en zeker over macht, politiek, over samenleven…, soms direct, maar veel vaker indirect, soms letterlijk, soms abstract. Dat is het wezen ervan, de samenleving bevragen.
We moeten vooral ongerust worden als kunstenaars de loftrompet zingen van politici of hun politieke beslissingen.
Om Jan Jambon te troosten, geen enkele cultuurminister mocht ooit rekenen op veel applaus. Het is zoals kunst zelf, de tijd bepaalt wie belangrijk is geweest en waarom.
Om Philippe Herreweghe te eren, van harte proficiat met de terecht verdiende Cultuurprijs. Hij weet ongetwijfeld dat de muziek die hij met zijn ensembles nu zo prachtig brengen, ooit gemaakt is door componisten die als kapelmeester of een gelijkaardige functie moesten overleven dankzij de financiële steun, de smaak en de bijhorende prestigezucht van die patron of van Gods dienaars. Zij konden niet spuwen in de hand die hen voedde. Daar moeten we toch niet naar terug, mag ik aannemen?

Klik hier om het artikel te lezen.