Fietser en loper

Als ik mijn leven zou mogen “hergaan”, dan word ik coureur. Maar daarmee begin je op jonge leeftijd, en dat deed ik toen niet. Nu fiets ik zo’n 6.000 kilometer per jaar, samen met afgetrainde fietstoeristen en heuse wielrenners. Als de wind te hard waait, zoek ik achter de gekromde ruggen van de maten het goede achterwiel.

Heel zelden droom ik dat ik meefiets in een grote koers en dat ik, tegen beter weten in, als primus over de aankomststreep rijd of iedereen op de muur uit het wiel rijd. Welk fantastisch gevoel moet dan niet zijn? Ik reeds verschillende keren Brugge – Mont Ventoux mee, een tocht voor wielertoeristen, maar niet zonder heroïek. Daarover schreef ik een paar reisverslagen. Ik ben nog steeds fier dat er ééntje verscheen In “De Kale Berg, op en over de Mont Ventoux”, van Lex Reurings (Thomas Rap Amsterdam 2002). Voor de fietsliefhebbers, dit fragmentje. “Bij het Chalet Reynard is het gedaan met de schaduw van het bos; voor ons ligt een desolaat berglandschap met keien en hier en daar een zeldzaam bloempje of een graspol. Het observatoire is bijna tastbaar, zo dichtbij, maar het is nog zes kilometer en we moeten nog vijfhonderd meter omhoog … De benen lopen langzaam maar zeker vol, de laatste kilometers vallen zwaar. (…)” Op regendagen wordt de fiets gewisseld voor de loopschoenen. Ook op donderdagavond, want dan is er de afspraak met de lopers. We malen zo’n 15 kilometer af en moeten dat natuurlijk uitgebreid evalueren. Maar we treuzelen niet. Ooit liep ik de marathon in minder dan drie uur.

En daarvoor? | En daarna?