De platte band van de sociale partners

Ingediend op december 5th, 2005 door bartcaron

De fietswegen van de macht vertonen merkwaardige kronkels. In de laatste Nieuwsbrief van het VBO (het Verbond van Belgische Ondernemingen) voor decision makers (sic) die ook ik (sic) krijg werd mijn aandacht getrokken door het titeltje ‘Geen verplichte fietsvergoeding’. Wat is me dat?
De tekst begint met de zin “Het opleggen aan werkgevers van een verplichte fiets- en voetgangersvergoeding voor woon-werkverkeer in een wetsvoorstel van (…) wordt in advies nr. 1529 van de Nationale Arbeidsraad (NAR) van 9 november 2005 unaniem verworpen”. Ja, amai, dan nog ‘unaniem’. Hebben de sociale partners elkaar gevonden in het bevorderen van het gemotoriseerd verkeer? Zijn de vakbonden het met de patroons eens dat zo’n maatregel de bedrijven teveel kost? Nee hoor, niks daarvan. De werkelijkheid is tegelijk veel simpeler maar ook veel pijnlijker.

Maar eerst nog een fragment uit het bericht dat in de eerste paragrafen nog op eufemistische toon gedicht is: “De sociale partners hebben in het verleden voldoende blijk gegeven van hun bezorgdheid om een duurzaam woon-werkverkeer te ontwikkelen, wat eens te meer blijkt uit (…). Daarom blijft de opportuniteit over het al dan niet invoeren van een fietsvergoeding een beslissing die door de sociale partners moet worden genomen, rekening houdend met de specifieke situatie op bedrijfs- en sectorvlak.” Had ik nu, achterlijke volksvertegenwoordiger, onoplettend gedacht dat parlementen wetten mogen maken? Niks daarvan, de sociale partners staan in deze boven de wettenmakende parlementen. Het is misschien verdienstelijk dat de politiek een fietsvergoeding wil waarop elke werknemer recht moet hebben, en dat wil afdwingen via een wet, maar ze kan zo’n domme gedachten toch beter opbergen. De sociale partners kunnen dat veel beter …. Ik citeer de commentaar: “Het VBO is tevreden (…). Vooral het feit dat het VBO samen met de vakbonden unaniem stelt dat dergelijke initiatieven in handen van de sociale partners moet blijven, verdient het volle respect van de overheid.” Wie zei de voorbije maanden al niet dat het sociaal overlegmodel onder druk staat? Tja, als de sociale partners dergelijke ministeriële trekjes beginnen te vertonen, dan lost mijn soupape.

En, verschillend per sector? Bedoelen de heren dan dat het misschien wel kan voor de metaalsector en niet voor de banksector? Of willen ze dat de kilometervergoeding bij het personeel van de overheid lager moet zijn dan bij de houtsector, omdat je daar meer risico’s loopt op een lekke band, met al die houtkrullen en splinters?
De sociale partners stellen dan wel dat de overheid moet zorgen voor de nodige randvoorwaarden, zoals veilige infrastructuur, om het gebruik van de fiets aan te moedigen. Tot slot lezen we in de mededeling dat de fietsvergoeding dient voor een duurzaam woon-werkverkeer en niet om de koopkracht van de werknemers te verhogen. Akkoord, zeker wel. Ach ja, natuurlijk, de tussenkomst van vele bedrijven in bedrijfswagens van hun kaderpersoneel die ook priv