Sven Nys schrijft een kerstverhaal

Ingediend op december 31st, 2012 door bartcaron

Het had een mooi kerstverhaal kunnen zijn. Maar het is geen fictief verhaal, maar werkelijkheid. Sven Nys verzorgde de hoofdrol. Merkwaardig was het. Een veldritfan (?) mikte een bekertje pils op Sven Nys tijdens de cyclocross van Loenhout. Naar verluidt gebeurde dat ook al in de ronden daarvoor. Sven Nys, die trouwens niet zo’n beste dag had, stapte af, legde zijn fiets in de modder, kroop onder de afsluiting, en zocht de biergooier op. De jongeman van 17 jaar liep weg, Sven Nys ging erachter aan, haalde de jongeman bij en las hem de levieten. Zoveel modder was al niet zo leuk, maar die vermengen met bier was zeker ook niet aangenaam. Sven ging terug naar het parcours, nam zijn fiets en fietste verder. De jongeman was danig van zijn melk dat hij diezelfde avond bij monde van zijn pa zijn excuses aanbod.
Een fait divers, zo lijkt het. En toch is het dat niet. Het is een buitengewoon. Ik heb het nooit eerder gezien of gelezen. Maar vooral de betekenis is groot.

Vergelijk het met zovele andere fait divers, en hoe mensen daar vandaag mee omgaan. Neem een ordinaire burenruzie over overhangende takken of gedonder over een loslopende hond. Of het feit dat de puberende buurjongen zijn dreunende muziek altijd te hard zet, met het slaapkamerraam open zodat de halve straat noodgedwongen moet meegenieten. Of neem de rondhangende jongeren die de motor van hun brommer eerst stevig op toeren laten komen vooraleer weg te rijden, pronkend met hun blinkend en opgedreven vehikel. Is er een bewoner die hen gaat aanspreken en hen zegt dat het hinderlijk is, zeker als het zo vaak gebeurt? Gaat een bewoner spontaan naar de buur om te vragen om de muziek zachter te zetten of de overhangende takken te snoeien? Nee, de normale reactie is anders geworden: de geïrriteerde medemens belt de politie. En verwacht dat die stante pede optreedt. En vooral dat het probleempje meteen opgelost is. De relatie met de buren, met de betrokken jongeren, met wie dan ook die hinderlijk verdrag vertoont, is blijkbaar van geen tel meer.

Je merkt het in veel ergere situaties ook. Iemand die beroofd wordt van zijn handtas, moet niet meteen op veel getuigen rekenen, laat staan hulp van de omstaanders verwachten. Mijden de meeste mensen op straat allochtone medemensen, groepjes jongeren … Problemen gaan we liever uit de weg. Wie durft nog zeggen, rechtstreeks aan de betrokkenen, dat sommige vormen van gedrag eigenlijk niet kunnen?
Hoe is anders te verklaren dat we een enorme opstoot kennen van zaken als GAS-boetes? Voor elk onooglijk vergrijp voeren steden en gemeenten nu boetes in. Voeten op de bank? 25 euro boete. Zou het niet veel eenvoudiger zijn dat omwonenden aan deze bankgebruikers, die de rugleuning voor hun kont en de zitplank voor hun bottines gebruiken, gewoon zeggen dat zoiets niet hoort. Durft nog iemand te zeggen dat je lege blikjes niet op het gazon gooit maar in de vuilbak? Of bellen we meteen de veiligheidsdiensten?
We zijn een postmoderne samenleving geworden, waarin zoveel meer kan dan in de bekrompen tijd van onze grootouders. Oef. Zij staken wel sneller hun vinger in de lucht en zegden waar het op stond. Of straffer uitgedrukt: ze namen hun verantwoordelijkheid op. Waarom is dat haast verdwenen? Mee verdronken met de postmoderne levensstijl? Leve het individualisme? Of is er toch iets meer aan de hand? Kunnen we eigenlijk wel omgaan met de sterk toegenomen diversiteit in de samenleving? Hoe verdraagzaam zijn we nog? Is de bekrompenheid van de grootouders omgeslagen in een al te sterke permissiviteit? En nu we dat zijn gaan inzien, moeten die worden teruggedrongen met politie en GAS-boetes? Of is het allemaal schone schijn, die immense vrijheidsdrang? Ikke mag doen wat ik wil, ikke ben de norm. En al wie daar te ver van afwijkt, is fout. Daartegen moet worden opgetreden.
Daarom is Sven Nys de held van één dag. Die vijf seconden roem mogen van mij best uitvergroot worden. Hij had de moed de biergooier terecht te wijzen, door gewoonweg te zeggen dat zoiets niet kan. De gemeente Loenhout waar de cross doorging, moet helemaal geen GAS-boete invoeren voor biergooiers. Sven Nys heeft er eigenhandig voor gezorgd dat zoiets voortaan nergens meer zal gebeuren. Je verantwoordelijkheid opnemen, heet zoiets. Dat hij er definitief zijn klassement voor de bpostbank heeft voor ingeschoten, is pas een futiliteit.