Als ie maar geen voetballer wordt … bij KVK, of toch?

Ingediend op juni 28th, 2013 door bartcaron

KV Kortrijk is een bedrijf. Je merkt dat aan de omzet:  de opbrengsten van KVK in het seizoen 2011-2012 (de meest recente cijfers) bedroegen 11.297.192 euro. Daarmee staat Kortrijk tussen Lierse en Beerschot. En nog maakte KVK verlies: 8.339 euro. Dat kan moeilijk anders. Het gemiddelde brutoloon per speler in dat seizoen bij KV Kortrijk bedraagt 268.612 euro. Per speler dus. Daar is niemand bij uit het Kortrijkse. Daarmee staat KVK 5de achter vier topclubs uiteraard, maar nog voor Gent, Zulte Waregem, Lokeren, etc. De schulden van KV Kortrijk bedragen 3,5 miljoen euro. De fiscale voordelen bedroegen 3,8 miljoen euro. Wie van deze club houdt; moet zich eigenlijk grote zorgen maken.
En toch besliste de stad vorige maand 900.000 euro te subsidiëren voor investeringen. Bovenop de jaarlijkse subsidie voor de terreinen en energie van 215.197 euro. In deze barre financiële tijden welteverstaan. Het is maar de vraag of alle bedrijven in Kortrijk met dergelijke cijfers (en vrijwel uitsluitend niet-Kortrijkse werknemers) van zoveel subsidie kunnen genieten.

Je hebt twee soorten zakenlieden. Je hebt er die van voetbal houden en je hebt er die niet van voetbal houden. Op zich niets ongewoons, maar wat wel raar is, is dat je in beide categorieën eigenaars van voetbalclubs terugvindt. Vincent De Gryse is per definitie een clubeigenaar die niet houdt van voetbal – dat zegt hij zelf – maar de club als een investering ziet, die erop rekent er winst mee te maken.
De vraag dringt zich op of dit een gezonde situatie is. Is het te verantwoorden dat een zakenman hopt van de ene club naar de andere, zoals Roland Duchâtelet die promoveerde van STVV naar Standard, of dat hij van twee clubs eigenaar is, zoals Patrick Decuyper met Zulte-Waregem en KV Oostende of Maged Samy met Lierse en Turnhout? Moeten we het normaal vinden dat er zelfs maar aan gedacht wordt om een stamnummer van een West-Vlaamse eersteklasser te verkopen aan enkele Antwerpse investeerders omdat er daar een stadion leeg komt te staan?
Zolang een voetbalclub meer is dan een bedrijf, is het antwoord op al deze vragen: neen. En eens een voetbalclub niets meer is dan een bedrijf, is er geen voetbalclub meer. Op dat moment is de ziel van de club dood.

We kennen allemaal het motto van FC Barcelona: més que un club. Barca beseft als geen ander dat de club om meer draait dan die 11 goudhaantjes op het veld, wel fantastisch voetbal ze ook brengen. Een club, dat zijn ook de supporters, de vrijwilligers, van lijnenman over steward tot begeleider van de jeugdploegen, ja zelfs de mama die begot niet weet wat offside is, maar wel telkens haar auto vol laadt als de gastjes een uitmatch spelen. Een club is zijn geschiedenis, zijn palmares, zijn kleuren. Je smokkelt als voorzitter niet zomaar een kameel in het logo van je club.
Heel deze ziel van een club staat haaks op een bedrijfseconomische kijk op voetbal, op de kijk van de zakenman die weinig affiniteit heeft met mensen die hun clubliefde laten tatoeëren op de bovenarmen.

Bij KV Kortrijk heeft een dergelijke zakenman ruim 80% van de aandelen in zijn bezit. Het is zijn goed recht, dat wil ik niet betwisten. Tenminste, zolang er geen wettelijke basis is die dergelijke aandeelhoudersstructuren onmogelijk maakt. Een regelgeving waaraan gewerkt wordt en waaraan ik heel graag mijn medewerking verleen. Tot zo lang kan Vincent De Gryse doen wat hij wil met zijn club. Hij kan investeren in infrastructuur of in mensen, of hij kan activa te gelde maken. Dit zal echter steeds met één doel voor ogen zijn: het maximaliseren van de winst.
Nu valt het, wanneer we kijken naar de cijfers van het seizoen 2011-2012, de recentste die we hebben, helaas nogal tegen met die winst. Om niet te zeggen dat KVK op verlies draait. Niet buitensporig veel verlies, maar toch, verlies. Met de opbrengsten valt het tegen. KVK haalt minder geld binnen dan pakweg Beerschot, wijlen, of buur Zulte-Waregem tijdens het jaar voor hun gloriejaar. De uitgaven, en vooral dan de loonkosten daarentegen zijn bovenmaats.
Wanneer we kijken naar de brutojaarlonen van de Kortrijkse spelers, dan moeten we vaststellen dat deze enkel hun collega’s van ‘de grote 4’ moeten laten voorgaan; Anderlecht, Club, Genk en Standard. De gemiddelde speler, van onmisbare pion tot vastgeroeste bankzitter, verdiende in 2011-2012 exact 268.612 euro bruto. Omgerekend een slordige 22.000 euro per maand. Even ter vergelijking met de vermeende grootste zakkenvullers: Premier Di Rupo verdient op jaarbasis 201.000 euro bruto, een goeie 20% minder.

En daar houdt het niet op. We weten allemaal dat er een groot verschil is tussen bruto en netto. Van het loon van elke werknemer, dus ook de topmanager die maandelijks 22.000 euro bruto verdient, gaat er 38% naar de sociale zekerheid. Hiermee betalen we gezondheidszorgen, pensioenen en andere vervangingsinkomens. De topmanager draagt op die manier maandelijks zo’n 6.800 euro bij. Voetballers hebben echter een speciaal statuut. Zij betalen op maandbasis, ongeacht hun inkomen, nooit meer dan 781 euro RSZ per maand. Nettowinst voor hen: ruim 6.000 euro. Netto minderinkomst voor de gemeenschap: idem.

En dan hebben we het nog niet over dat andere fiscale voordeel, de bedrijfsvoorheffing die voor 80% op rekening van de clubs blijft. Wat de lonen van de oudere spelers betreft (+26 jaar), moet deze 80% wel geïnvesteerd worden in jeugdwerking. Een goeie zaak, zo op het eerste zicht, maar jeugdwerking is een rekbaar begrip. Ook spelerslonen van -23-jarigen mogen ermee betaald worden. Mooi dat die jongeren een kans krijgen, maar eens ze 23 worden, dreigen ze wel op een zijspoor te belanden.
Een hoop cijfers en vaststellingen waar je niet vrolijk van wordt (of het moest zijn dat je voetbalprof of clubeigenaar was), maar waar er weinig aan te doen valt. Het zijn de wetmatigheden van het internationale topvoetbal waar gegoocheld wordt met (tientallen) miljoenen wanneer het over transfers gaat, maar ook wanneer het over structurele schulden gaat.

En in die constellatie speelt dus ook KVK mee en via hen onze eigen stad. Voor het onderhoud van de terreinen en voor de kosten van energie en water is er jaarlijks een forfaitaire werkingstoelage van 215.197 euro. Daarnaast schuift de Stad Kortrijk de club op jaarbasis 150.000 euro toe – de extra, niet doorverrekende onkosten voor de stad, voor bijvoorbeeld ordehandhaving, laten we hier trouwens gemakshalve buiten beschouwing -. Een subsidie die goed is voor 7 maandweddes van één middelmatige speler. Uiteraard vloeit dit geld niet rechtstreeks naar die ene speler.
Er komen mooie engagementen tegenover de stadssubsidies te staan, rond investeringen in jeugdwerking en community building bijvoorbeeld. Er is op dat vlak beterschap beloofd, en gelukkig maar. Zo verdwijnt de historisch scheefgegroeide situatie dat de ‘toffe schepen’ voor elke match een pak vrijkaarten mocht uitdelen. Plat dienstbetoon of simpelweg afkopen van de gunst van de burger/kiezer. En uiteraard zaten daar ook wel exclusievere viptickets bij voor mensen die dat tikkeltje meer overredingskracht nodig hadden. Die praktijken verdwijnen en er komt een meer objectieve regel rond het uitdelen van vrijkaarten, waarbij ook het OCMW betrokken wordt. Wat mij betreft mogen alle stedelijke tickets gewoon via het OCMW verdeeld worden. Niet door de voorzitter, maar door de maatschappelijk werkers.
Een andere, heel nobele clausule in de nieuwe overeenkomst met de club stelt dat elk kind moet kunnen voetballen bij KVK, ook als de ouders zich dit feitelijk niet kunnen permitteren. Een mooie geste, maar uiteraard mag je dan wel niet de vergelijking maken tussen het lidgeld van een jeugdspelertje en het loon van iemand van de eerste ploeg.
En tenslotte is er de ingebakken garantie dat KVK in Kortrijk blijft sjotten, in rood en wit en met het stamnummer 19. Oef, dan blijven we van die koehandel alvast gespaard.

Een pak mooie voornemens dus, maar, zoals de enigszins argwanende Thomas zegt: On verra.

Dit jaar zagen we immers dat de nieuwbakken burgemeester, die zich op voetbalhoogdagen ook wel eens met een bicolore, rood-witte sjerp durft te tooien, de normale jaarlijkse subsidies van de volledige legislatuur bundelde in één uitbetaling. Een eenmalige bijdrage van 900.000 euro dus die structurele infrastructurele ingrepen aan het stadion moet mogelijk maken. Het Guldensporenstadion heeft namelijk dringend nood aan extra comfortabele business seats. Zakelijke zitjes die een mooi relatiegeschenkje zijn vanwege het plaatselijke bedrijfsleven, bij voorkeur gekoppeld aan een gemoedelijke etentje in de VIP-ruimte.
Bedrijfseconomisch gezien is het allemaal niet meer dan logisch. Tja …