We blijven tegengas geven

Ingediend op juni 13th, 2013 door bartcaron

Is ie daar nu weer met zijn GAS-boetes? Of: Hoe lang gaat hij daar nu nog over bezig blijven? Ik hoor het u al zuchten. Begrijpelijk misschien, want het momentum is voorbij. –Opvallend trouwens hoe snel momenta in de hedendaagse politiek voorbij zijn.- Ruim 200 organisaties riepen de Kamerleden op om de uitbreiding van de GAS een halt toe te roepen. De Kamerleden debatteerden er een lange namiddag over en stemden er –enkele goede zielen buiten beschouwing gelaten- simpelweg voor. Einde verhaal en over naar de orde (of de waan) van de dag.

Nee, niet voor mij. Tijdens de gemeenteraad mocht ik nog eens tegengas geven en mijn kritieken op de nieuwe wetgeving bundelen in een constructief voorstel: Het kritisch bekijken van het politiereglement en de absurditeiten eruit halen; via een brede dialoog komen tot een draagvlak rond een limitatieve lijst van asociaal gedrag dat via een GAS-boete kan bestraft worden; aandacht besteden aan preventie en een degelijke vorming van de verbaliserende ambtenaren en bovenal niet ingaan op de mogelijkheid om ook aan kinderen (sorry, 14- en 15-jarigen) geldboetes te geven.
Op veel vlakken kreeg ik gelijk van de meerderheid, maar mijn resolutie werd wel weggestemd. Uiteraard, zou ik haast zeggen.

Het was vreemd om een dag later opnieuw zo’n instemmende geluiden te horen in het Vlaams Parlement. Bruno Vanobbergen, de Vlaamse Kinderrechtencommissaris liet er zijn licht schijnen over de nieuwe GAS-wet. Op zich al een overwinning, want zijn mening was in de bevoegde Kamercommissie niet gewenst. De KRC hield een bevlogen discours dat heel goed overeenkwam met mijn kritieken op de GAS. Is hij dan een groene? Geen idee en ik hoef het ook niet te weten. Ik wil hem ook helemaal niet claimen, want ik moet vaststellen dat hij ook perfect op de lijn zit van de onderbuik van onze samenleving. Hij verkondigt immers net zozeer de mening van Animo, van de jonge VLD-ers, van het ACW en de Gezinsbond.
Het werd geen betoog over zitten op leuningen van bankjes of het gooien met sneeuwballen of opgeraakte confetti. Nee, hij had het over de scheiding der machten, over rechtszekerheid, over mogelijke willekeur en misbruik, over begeleiding en preventie. Kortom over zaken waar geen zinnig mens iets tegen in te brengen had. En toch wist hij mijn eerbare collega’s niet tot inkeer te brengen.

Beginselvastheid en partijtrouw zijn normaliter verdienstelijk, maar soms nemen ze irrationele vormen aan. Ik ben ervan overtuigd dat niemand, in welke assemblé van ons land dan ook, ervan overtuigd is dat de GAS-wetgeving zoals ze vandaag bestaat, goed ineen steekt. Niemand ontkent dat er uitwassen en stupiditeiten in het systeem schuilen. Maar er komaf mee maken? Ho maar! Nee, we hebben onze stok achter de deur nodig. We moeten asociaal gedrag, om niet te zeggen overlast, toch kunnen aanpakken? Dan liever een verstrengde slechte wetgeving dan helemaal geen wetgeving…

Mag ik iets bekennen? Ik hou ook niet zo van asociaal gedrag. Zwerfvuil zorgt keer op keer voor een deuk in mijn gemoed; plassen in brievenbussen vind ik degoutant en met dronken gelal de buurt wakker houden, hoort niet. – Belastingontduiking en huisjesmelkerij zijn trouwens nog twee van die asociale gedragingen die mij doen walgen, maar die horen hier niet thuis, want zelfs een strengere GAS-wetgeving zal hier geen moer aan verhelpen. – Straffeloosheid is ook voor mij dus helemaal niet aan de orde.

Maar mag het dan asjeblieft op een ordentelijke manier aangepakt worden? Willen we nu eens eindelijk afstappen van het containerbegrip ‘overlast’, of er op zijn minst een sluitende definitie op kleven? Niet arbitrair beslist binnen één of ander halfrond, maar binnen de maatschappij. Mag er naast beteugeling ook aandacht gaan naar preventie, naar begeleiding, naar zorg? Mogen we ervoor pleiten dat het zowel in Leuven als in Oud-Heverlee toegelaten is om vals te zingen, of in beide verboden? Zodat straatmuzikanten tenminste weten waar ze aan toe zijn ongeacht welke uitgang van het station ze nemen.
Ik weet het: nieuwe wetgeving opstellen vraagt veel moeite en het vergt tijd, zeker als je terdege wil overleggen met het middenveld. Maar dat kan toch geen reden zijn om vast te houden aan een regelgeving die nergens op slaat en deze zelfs nog aan te scherpen en uit te breiden.