Ik sta graag recht op de trein voor 1 statuut

Ingediend op juni 6th, 2013 door bartcaron

Het was een beleving, de treinreis naar Brussel vandaag. Het begon in Kortrijk al, maar de meute zwol aan. Het perron van Gent Sint-Pieters werd overspoeld door rode en groene T-shirts. De rode shirts droegen een duidelijke boodschap: ‘1 statuut now’. De trein kleurde oorverdovend rood. De vakbondsbetoging voor een eenheidsstatuut arbeiders-bedienden lokte duidelijk veel betogers naar Brussel. De kleurrijke massa moest wel op dezelfde trein als de dagelijkse pendelaars richting Brussel. In de ochtendspits is een vrije zitplaats veroveren op de trein al een taktische operatie, maar vandaag moesten nog vele honderden mensen meer op diezelfde treinen. De overrompeling was compleet. De betogers deden hetzelfde als de pendelaars: ze probeerden een zitplaats te bemachtigen. En daarbij stoorden ze zich totaal niet aan de opdeling in eerste of tweede klasse. Er zat, voor honderden mensen waaronder mezelf, niks anders op dan recht te staan. In eerste klasse, het voorrecht van een parlementslid.

De sfeer was uniek, totaal anders dan op een normale werkdag. Het normaal zo rustige eersteklasserijtuig was plotsklaps veranderd in een rumoerige tent, vol roepende, of liever luid pratende mensen. De betogers waren duidelijk opgetogen dat ze samen mochten optrekken en voor de goede zaak een dagje mochten brusselen. Het kon net zo goed een dagje naar zee zijn. Gelijken onder elkaar zorgen altijd voor een speciale ambiance. Kijk naar de uitgelaten gepensioneerde dames die op uitstap gaan, of scholieren op schoolreis.
Geen haast sacrale stilte zoals op een andere weekdag. Normaal wordt die rust enkel onderbroken door rinkelende gsm’s en luid pratende bellers die denken dat de slechte verbinding hen daartoe noopt.

Een treinbegeleider was niet te bespeuren. Mocht hij geprobeerd hebben kaartjes te controleren, de arme man/vrouw was met het verwijt dat enige solidariteit gepast zou zijn, afgedropen. Werknemers onder elkaar… Niemand reclameerde trouwens.
Je haalt er de ervaren betogers zo uit. Zo ook de betoger die achteloos met oordopjes speelde. Ik heb me dan toch moeten beheersen. Ik had de man willen vragen of ik ze mocht lenen, maar hij had ze ongetwijfeld mee om voetzoekers en geluidsnormen overschrijdende luidsprekers en spreekkoren te trotseren. Hygiënisch zou het al evenmin geweest zijn.

Was het niet prachtig dat we vandaag de eerste zomerdag mochten beleven? O ironie. Op een pompvolle trein valt dat niet erg mee. De tientallen mensen, rechtstaand in de gangen van elk rijtuig, zorgden voor een forse opstoot van de temperatuur naar tropische hoogten. De airco kon daar lang niet tegenop. Of was die defect?

Gisteren zat op dezelfde trein niet ver van mij een notoire reiziger. Ik ken de man nog uit een verleden, maar hij herkende me niet. Yannie Haeck, de grote baas van de NMBS-Holding. Hij las, politiek correct, De Morgen. Zou hij ook vandaag op die trein zou zitten? Ik hoop het. Zou hij even denken aan de duizenden gewone spoormannen en -vrouwen, die elke dag instaan om die treinen op tijd en comfortabel op hun bestemming te krijgen. Gewone mensen dus, zoals die betogers, waar ik me erg verwant mee voel. Mensen met hu kleine en grote zorgen, die opkomen voor elkaar. Ik moet het toegeven, er rolde een golf vol sympathie over me heen. Ik vond het helemaal niet erg om vandaag recht te staan op de trein, in een bloedhete en luidruchtige trein, vol rode T-shirts. Ja, een eenheidsstatuut arbeiders – bedienden, moet er dringend komen. Ik wil er zelf ook voor inleveren. Vooral voor die arbeiders, die weinig bescherming genieten. Dat ze op straat komen, gelijk hebben ze… en dat ze de trein nemen naar de betoging, des te sympathieker maakt het hen.
Ja, het raakte een gevoelige snaar.