Weg met het geweten: schrap het Vredesinstituut, het kInderrechtencommissariaat en het IST

Ingediend op mei 4th, 2011 door bartcaron

Je hebt zo van die dagen. Van die dagen dat je het allemaal niet meer zo goed weet; heen en weer geslingerd wordt tussen welles en nietes; doe ik het (goed) of doe ik het niet (goed). Van die dagen dat je constant goede raad, wat zeg ik: de beste raad krijgt ingefluisterd. In beide oren tegelijk. Van die dagen dat je niet meer weet op welke schouder dat engeltje nu ook al weer zit en op welke het duiveltje. Je weet immers geeneens nog waar je hoofd staat.
Vorige week was ik mateloos gedegouteerd door een nota die in mailbox was beland. Het was de insteeknota die parlementsvoorzitter Peumans opstelde over de toekomst van de PPI’s, of beter over het ontbreken van een toekomst ervoor. De PPI’s, voluit de paraparlementaire instellingen, zijn vreemde wezens. Het kinderrechtencommissariaat (KRC), Vlaams Vredesinstituut (VVI) en Instituut voor Samenleving en Technologie (IST) huizen binnen het Vlaams Parlement, worden er door betaald, maar hebben evenzeer de autonomie om voluit kritiek te geven op het Vlaamse beleid, het federale beleid en op allerlei fenomenen in de samenleving. Geen wonder dat ze velen een doorn in het oog zijn, vooral dan dezen met de langste tenen.

Een meerderheid binnen het parlement vond het dan ook een goed idee om de werking van de PPI’s eens duchtig onder de loep te nemen. De nota Peumans geeft meteen de richting aan; de ruk naar rechts. Onder het mom van efficiënter werken worden de PPI’s uitgekleed, uitgerangeerd, kortom monddood gemaakt. De Groen!e stem, die ik in de werkgroep mag vertolken, werd in de nota niet eens weergegeven. Onze roep om de werking en de onafhankelijkheid van die instellingen, die niet enkele kritisch zijn, maar bovenal degelijk wetenschappelijk werk leveren in functie van het parlementair werk, te behouden.

Aan zo’n afbraakpolitiek, zo’n kroniek van een aangekondigde moord wou ik niet meewerken, maar de voorzitter, doorgaans (of tot voor kort) best een aimabele man, overtuigde me om vanmorgen toch nog eens naar de vergadering te komen. Ik ging erheen met drie vragen: de opname van ons standpunt in de startnota, de garantie dat het bestaan en de missie van de PPI’s een uitgangspunt is, en de inspraak van de betrokkenen bij de hervorming.

Nu heb ik in de politiek al veel meegemaakt en ik weet dat er een olifantenvel nodig is om er te overleven, maar wat ik vandaag allemaal naar het hoofd geslingerd kreeg…  Een olifantenvel volstond niet om de vliegende tackles te weerstaan. Stalen beenbeschermers waren een absolute must. Er zijn van die collega’s die tacklen met beide voeten vooruit, en niet om de bal te spelen …. Aangenaam is anders, maar goed, daar kon ik nog mee leven.

Pas helemaal gortig werd het toen een ‘buitenstaander’ naar de vergadering werd gesommeerd, eigenlijk geen buitenstaander maar een directeur van één van die drie instellingen. De arme drommel had de vermetelheid gehad om in de pers zijn ongerustheid te uiten over het eventuele verdwijnen van zijn PPI. Mocht hij even, ja? Nee dus, hij werd afgeblaft, afgedreigd en net niet afgetuigd. Dit degoutante schouwspel was allerminst wat ik bedoelde met inspraak van de betrokken instellingen.

En dan zit je daar, kokend van woede, maar tegelijk onder tafel kruipend van plaatsvervangende schaamte. Je wil opstappen en de deur knallend hard achter je dichtslaan, maar dan geef je op, kan je je geliefde instellingen niet meer verdedigen, halen de luidst brullenden de prooi binnen. Of je kan zeggen: jullie kunnen alle kritische stemmen verstommen, alle waakhonden muilkorven, maar ik blijf op post, ik blijf mijn mening verdedigen, mijn idealen trouw, mijn volk vertegenwoordigen.

Je kan je zelfs verheugen in alle media-aandacht die je te beurt valt, genieten van Linda De Wins interesse. Ook al hoor je naast je iemand uit zijn nek kletsen dat alles de schuld is van die dekselse groenen. Dat zij altijd de meest vertrouwelijke informatie lekken (de mail van Lieten aan haar tefloncollega’s, de denkpistes van de raadsheren inzake het Fortisarrest, ja, het waren zelfs de groenen die de schuilplaats van Osama doorspeelden aan de CIA).

Ik geloof heel graag dat mijn collega’s het heel moeilijk hebben met de informatiedoorstroming. Ze zouden alles ongetwijfeld liever regelen in achterkamertjes, beschaamd als ze zijn om hun eigen ideeën openlijk te vertolken. Nee, sorry. Voor mij is en blijft politiek een open debat, een confrontatie van ideeën, een zoeken naar het ultieme compromis. En enigszins hoffelijk als het zou mogen.

Zo’n dag was het dus. Maar ik troost me met de gedachte dat ik, als ik straks van de trein stap, de geestelijke rollercoaster eventjes kan inruilen voor een echt exemplaar. Ik even verder een rondje kan meedraaien op een authentieke mallemolen. ‘t Is Paasfoor, weet je wel.