Hoe maak je de oppositie monddood?

Ingediend op maart 29th, 2011 door bartcaron

Het bureau van het Vlaams parlement heeft mijn interpellatie over Decaluwé vs Lieten heeft geweigerd. Ik ben daar bijzonder boos om. De aanleiding was het interview, in Humo, van vorige week, waarin Calr Decaluwé uithaalt naar minister Ingrid Lieten.
“Maak er nu niet de kop van, maar Ingrid Lieten is de zwakste mediaminister die ik in vijftien jaar tijd heb meegemaakt”. Aan het woord is, om de terminologie van het weekblad te gebruiken: “De toornige tsjeef – Carl Decaluwé – de mediaspecialist van CD&V”.
Opboksen tegen elkaar in Humo mag blijkbaar wel, tot beider bekendheid. Daar lijkt het wel op: uithalen in een weekblad en zwijgen in het politieke halfrond. En de oppositie hierover het zwijgen opleggen uiteraard, een politieke discussie in de Mediacommissie van het Vlaams parlement durft deze meerderheid niet aan. Dat is ook handig om interne verdeeldheid te camoufleren.
Ik erger me zowel aan Ingrid Lieten als aan Carl Decaluwé. Ingrid Lieten functioneert zwak. Daarin heeft Decaluwé zelfs gelijk. Als het erop aan komt dat zwijgt ze. Ze ontbeert visie en assertiviteit, al is het maar om Decaluwé op zijn nummer te zetten. En collega Decaluwé, al heeft hij grotendeels gelijk over de dingen die hij zegt in Humo, mag straffeloos blijven blaffen, bijten kan hij blijkbaar niet. Het is alsof niemand er zich aan stoort, het is een bullebak zonder politiek gewicht. Is dat wel zo? Ik denk dat hij een vrijkaart heeft gekregen van Kris Peeters om Lieten het vuur aan de schenen te leggen.

Wat een cohesie in de Vlaamse regering.
Ik erger me mateloos aan dit systeem waarbij de meerderheid in het bureau van het parlement de oppositie monddood maakt.

Vandaag reageerde parlementsvoorzitter Jan Peumans. Hij verdedigt uiteraard de beslissing om mijn verzoek ongegrond te verklaren. Hij vindt mijn bewering dat de meerderheid de oppositie monddood maakt, “wel erg kort door de bocht”. Peumans herinnert eraan dat in het uitgebreid bureau alle fracties vertegenwoordigd zijn. Het had volgens hem ook een goede reden om het verzoek af te wijzen. “Een volksvertegenwoordiger moet de Vlaamse regering kunnen controleren, maar de regering interpelleren over uitspraken die een collega heeft gedaan, behoort niet tot de mogelijkheden. Dat logische principe – dat overigens niet nieuw is – heb ik als voorzitter ook verdedigd”, luidt het in een mededeling.
Hij zegt er een erezaak van te maken het controlerecht van alle volksvertegenwoordigers – ook die van de oppositie – te verdedigen.

Flauwe kul.
Ik schaaf geen millimeter af van mijn kritiek op het monddood maken van de oppositie in het parlement. Mijn interpellatie werd afgewezen met het argument dat een volksvertegenwoordiger de regering controleren, niet de uitspraken van een volkvertegenwoordiger. Ja, dat is inderdaad juist, maar in dit geval is het je reinste nonsens. De harde uitspraken van collega Carl Decaluwé gingen over het, in zijn ogen,  slecht functioneren van minister Lieten. Het is dus zeer normaal dat de oppositie mag vragen of de cohesie in de Vlaamse regering wel sterk is en of minister Lieten nog wel kan functioneren? Ik wil van Kris Peeters horen of hij achter het beleid staat van Lieten. De uitspraken van de mediaspecialist van zijn partij laten niets te wensen over: dit is helemaal niet het geval.  Volgens Peumans en co mag dat blijkbaar: leden van de meerderheid die elkaar voor verrot uitschelden via de media, en dan vrolijk het debat in het parlement hierover weigeren.
Als een parlementslid door zijn uitspraken een lid van de regering in het gedrang brengt, dan moet dat voorwerp zijn van politiek debat, op de plaats waar dat thuishoort, in het parlement.

Ja, het is juist wat mijnheer Peumans zegt dat in het uitgebreid bureau – de plek waar interpellaties al dan niet ontvankelijk worden verklaard – alle fracties vertegenwoordigd zijn, maar toch is daar ook de meerderheid de baas. Ze bepaalt de agenda. Groen! heeft al meermaals mogen ervaren dat interpellaties botweg werden afgewezen omdat ze de meerderheid in verlegenheid zouden brengen.
Daarom klinkt de verklaring van de parlementsvoorzitter dat hij er een erezaak van maakt het controlerecht van de volksvertegenwoordigers te verdedigen, hol. Hij brengt dat onvoldoende in de praktijk. Hij teert op de reputatie die hij opbouwde tijdens de vorige legislatuur. Maar vandaag gedraagt hij zich al te vaak als een lakei van de meerderheid, en lang niet als de onafhankelijke dienaar van de volksvertegenwoordiging, oppositie incluis. De incidenten stapelen zich op de laatste maanden.

En tenslotte over geweigerde interpellaties en vragen. De helft werd werd onontvankelijk verklaard. Dat is en blijft veel. Daar is pas de voorbije twee maanden duidelijk beterschap in gekomen. Dat gebeurde slechts nadat hierover werd tussengekomen bij de parlements- en de commissievoorzitter. Het betrof ook vragen met een minder kritisch karakter, toevallig? Sindsdien leek beterschap te komen, maar dat is dus niet zo. Ik neem daar akte van