Gaza op Buda (?) – en een leestip (Barbara Raes)

Ingediend op september 14th, 2014 door bartcaron

Twee gebeurtenissen die een mens ‘pakken’. Daar wil ik het over hebben: over een fijne tekst van Barbara Raes, maar eerst over een mooie interculturele happening.

Een fijne en bezielende zaterdagnamiddag. Dat beleefde ik in Kortrijk tijdens de happening SOS Gaza. Bedoeling was vooral geld op te halen voor de herstellingswerken aan een ziekenhuis in Gaza. Verder een aantal gesprekken met gasten die in Gaza waren, reportages en optredens. In de Budascoop en op het plein voor de ingang. Is dat normaal het mekka van de betere cultuurliefhebber, dan was Buda zaterdag omgetoverd in een multi-etnische ontmoetingsplek, waar je volk van alle slag en van vele culturen kon ontmoeten. Mooi om zien, zo’n volle zaal in de Budascoop waarop een hypergemengd publiek bezield luisterde en keek. Niet de voorspeldbare culturo’s in de zaal, maar veel jonge mensen, met of zonder hoofddoek, veel ouderen uit die gedreven de Palestijnse zaak kwamen aanmoedigen. En toch viel geen onvertogen woord over de barbaarse politiek van Israël. Er werd gepleit voor vrede, voor een menswaardige behandeling van de Palestijnen. Ja, de bekommernis voor de mensen met hun concrete noden, dat dreef boven.
De beelden die Montasser Alde’emeh, een doctorandus aan de KUL, meebracht uit de Gaza grepen naar de keel. De stand-up comedy van Youssef el Gazaoui evenzeer. Ja,  de zaal ging uit de bol  met zijn grappen, gelardeerd met een ferme scheut Marokkaanse zelfspot. Een talentvolle kerel die ondertussen aan het maken is op de ‘Vlaamse’ podia. Hmm.
En mijnheer Geert Bourgeois, alles verliep in het Nederlands. Niet geforceerd, als vanzelfsprekend. Voor u is dat ongetwijfeld een bewijs van integratie, nietwaar?

Ik doe het niet vaak, maar nu dus toch. Ik wil een tekst aanbevelen van Barbara Raes. Ze was tot voor kort de artistieke chef van de Vooruit, en daarvoor artistiek leidster van Buda Kunstencentrum Kortrijk. Op een reflectiedag tijdens het Theaterfestival bracht ze een indringend verhaal. Het statement is getiteld  ‘Stralend opbranden en stenen stapelen’. Wat een mooi en eerlijk verhaal. Heel persoonlijk.
Zo begint ze: “Beste collega’s. Een burn-out ontstaat wanneer de kloof tussen je eigen diepe overtuigingen en de overlevingspatronen van je dagelijkse praktijk te groot geworden is. Eigenlijk daar waar drijfkracht en onmacht elkaar ontmoeten. Elk tijdperk kent zijn valstrikken, en uitgeput zijn is van alle tijden. Wat echter telt, is hoe we ermee omgaan. In die zin vertelt de ‘ziekte’ veel over het reilen en zeilen van een samenleving in overdrive en de praktijk en systemen van een sector. Een sector in overdrive.
Een aantal maanden geleden kwam dat ‘burn-outmonster’ bij mij op bezoek. (…)“.
Schijnbaar eenvoudig. Maar feitelijk iIndrukwekkend. Het is de eerste keer dat ik iemand op zo’n wijze  zie vertellen wat transitie in de kunstenwereld betekent. En hoe een persoonlijk probleem eigenlijk diepe maatschappelijke wortels heeft. Stevige stof tot nadenken. Zou verplichte lectuur moeten zijn voor iedereen, en zeker voor iedereen die actief is in de cultuurwereld. Het is een tekst die mij aan het denken zet en zal blijven zetten. En die ik nog vaak zal herlezen.
Je vindt haar tekst op http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2014/09/12/stralend-opbranden-en-stenen-stapelen

PS Van harte proficiat aan Theater aan Zee die de Vlaamse Prijs voor de Podiumkunsten kreeg tijdens het Theaterfestival. Dik verdiend.