Nergens beter dan thuis, in je sociale huurwoning

Ingediend op oktober 1st, 2014 door bartcaron

We moeten mensen kansen geven, maar dan moeten die kansen wel gegrepen worden. Het is de kernachtige samenvatting van het sociale programma van de N-VA, vertaald in het regeerakkoord. En we weten allemaal hoe graag Liesbeth Homans, het sociale gezicht van de nieuwe Vlaamse Regering, koketteert met haar persoonlijke opwerken, weg van de onderste regionen van de maatschappelijke ladder tot the happy few. Haar boodschap: als ik me kan opwerken van het 14-jarige meisje dat bijkluste als poetshulp tot Viceminister-president, dan kan iedereen het. Het gaat er gewoon om de kansen te grijpen. Anders…
Op zich lijkt het wat op het Darwinistische survival-of-the-fittest-verhaal waar ook Sven Gatz vorige week even naar refereerde, maar dan wel in de vooronderstelling dat iedereen bij de fittest kan horen wanneer hij/zij de kansen maar grijpt.
Net om die reden was ik enigszins onthutst over het antwoord dat ik kreeg op mijn eerste schriftelijke vraag van deze legislatuur.Ik schets even de context:
Gedurende de verkiezingscampagne – als geen ander een periode waarin wij als politici dicht bij de mensen komen – kregen we een vraag binnen rond sociale huisvesting. Meer nog dan een vraag was het eigenlijk een positief alternatieve suggestie die, hoe bescheiden ook, kon helpen bij het wegwerken aan de ellenlange wachtlijsten in de sociale huurmarkt. Kort samengevat: waarom zou een huurder die zijn sociale woning wenst te verlaten om te upgraden naar de private huurmarkt in godsnaam een opzegtermijn moeten uitdoen van 3 maand? Waarom kan men niet snel die woning vrijmaken voor de nummer één op de wachtlijst? Waarom moet er in de overlap dubbele huur betaald worden, voor het oude en het nieuwe huis? Het is een rem op de exit uit de sociale huisvesting.

Het antwoord van de minister is ontluisterend. Het geschetste fenomeen is marginaal, stelt ze. Niet dat er cijfers over bestaan, nee, maar wie wil er nu in godsnaam weg uit zijn sociale woning? In je sociale woning kan je gegarandeerd voor een prikje blijven wonen, dus waarom zou je er uit trekken?
Wel, mevrouw Homans, misschien omdat je jezelf enigszins aan het opwerken bent op de sociale ladder. Misschien omdat je je kinderen een huis met een tuintje wil gunnen. Misschien omdat je kinderen het huis uit zijn en je de sociale reflex hebt dat er mensen zijn die meer nood hebben aan jouw kostbare sociale woning.
Om dat te lezen, uitgerekend in de week waarin er in het parlementaire halfrond gebulderd wordt over sociale fraude, over profiteurs die zich wentelen in de hangmat van de sociale huurwoning. Het deed pijn.
Pijn omdat dat gebulder steevast wordt aangegrepen om niet enkel de misbruiken, maar dan maar meteen de volledige sociale verworvenheden met wortel en al uit te roeien. Nog meer pijn misschien omdat de minister blijkbaar gelooft dat je al een marginaal verschijnsel moet zijn om niet mee te doen aan de kwaal van de sociale fraude.

Is dit het beeld dat de minister heeft van de sociale huurder? Herinnert ze zich enkel in de boekskes nog waar ze vandaan komt?
En, by the way wordt er dan ook nog snel geponeerd dat het tijd en middelen kost om een sociale woning die verlaten wordt, weer verhuurklaar te krijgen. ‘De sociale huurder’ heeft wellicht de onweerstaanbare drang om zijn thuis te verwaarlozen, te vervuilen, te slopen.

Conclusie: mocht er zich iemand geroepen voelen om zijn sociale woning in te ruilen voor een private huurwoning, dan moet die maar onderhandelen met zijn nieuwe huisbaas om de huurperiode pas drie maand later te laten ingaan. Op vrijwillige basis uiteraard, want giet dit in een wettelijk kader en de volledige N-VA-achterban staat op zijn achterste poten. Nee, de sociale huurder moet maar sterk genoeg in zijn schoenen staan. Of anders in zijn hangmat blijven liggen tot deze wordt doorgeknipt.