Het WK voetbal komt niet naar ons land. En toch gaat het leven gewoon verder.

Ingediend op december 3rd, 2010 door bartcaron

Alle ogen waren de voorbije dagen gericht op Zürich. Op het grote conclaaf van alle niet-geschorste FIFA-bonzen die zich moesten buigen over de vraag wie de enorme eer te beurt zou vallen de Wereldbeker van 2018 te mogen organiseren.
Al wie in een ver verleden nog met enige bekwaamheid tegen een bal had gesjot, tekende present en ook het voltallige gild der journalisten was uitgerukt. Geen leukere verslaggeving immers, dan verslaggeving die je maanden van tevoren al kan inplannen.
Onze lage landen presteerden het zowaar enige busladingen authentiek uitgedoste voetbalsupporters te mobiliseren voor een trip naar Zwitserland. Er werden hiervoor zelfs vrijwilligers gevonden, ondanks, of was het net dankzij, het feit dat ze er geen match van onze nationale elf te zien kregen. Nee, ze waren er als verzinnebeelding van onze nationale trots, als ambassadeurs van voetbalgekte.
Toen er rook uit de schouw kwam, bleek deze echter niet oranje met een tricolore randje te zijn.
Onze natie werd in een diepe rouw gedompeld. Menige traan werd geplengd. Alle verkeer viel stil. Gejammer en geweeklaag klonk door onze verkilde straten. De regering wou prompt haar ontslag indienen.
We werden niet uitverkoren tot de voetbalhemel.
Maar al bij al valt het nog mee en het leven gaat door. De tranen zijn sneller opgedroogd dan de huizen die enkele weken terug overstroomden. Het verkeer staat altijd stil wanneer er enige sneeuw valt. De klaagzangen zullen te horen zijn, zolang er mensen moeten zien te overleven op die verkilde straten. En de regering van immer aanslepende zaken, die kan haar ontslag niet indienen.

Maar genoeg ironie, nu ernst:

Is het spijtig dat we geen gastheer mogen zijn voor het mooiste voetbalfeest te wereld? Ja. Natuurlijk. Hebben we eigenlijk ooit een reële kans gemaakt? Ik betwijfel het. En dan heb ik het hier niet enkel om de veelbesproken fiscale garanties die de FIFA vroeg. Onze regeringen waren bereid een heel diepe buiging te maken, maar gingen gelukkig niet plat op de buik onder de lat door. Ook de machtigste sportbond ter wereld moet zich immers, net als de modale Jan met de pet en Kees met de klompen, aan de wet houden.
Maar het financiële was niet het enige schoentje dat wrong. Qua infrastructuur staan we nog nergens. Stadions die de WK-norm halen, zijn in Vlaanderen te tellen op de vingers van één geamputeerde hand. Ja, grootse plannen zijn er wel, mooie maquettes en oogverblindende simulaties ook. De financiering is echter allerminst rond. De gewesten houden dezer dagen liever de knip op de beurs, in het vooruitzicht van de erfenis van vadertjes staatsschuld. Maar ook private investeerder haken af wanneer er geen grote, maar evenzeer compleet overbodige, shoppingcentra kunnen gelinkt worden aan de stadions.
En hoe zal men onze voetbaltempels kunnen bereiken? Ons wegennet is nu al oververzadigd en niemand die er aan dacht om hier duurzaam op te anticiperen. Of te investeren. Want, laten we wel wezen, een verlengde afrit in Brugge zal de mobiliteit niet redden. En je hoeft de Gentenaars niet te vertellen hoe lang het duurt om een tramlijn te herleggen. Laat staan een nieuwe aan te leggen naar het onbereikbare Arteveldestadion.
Over langetermijnvisie gesproken: Kan iemand, bijvoorbeeld minister Muyters, me eens uitleggen waarom er perse een nieuw stadion moet komen in het Brugse Chartreusegebied? Of laat hij die eer aan zijn opvolger, die binnen enkele jaren, hoog gelaarsd, aan de Bruggelingen zal mogen expliceren hoe er in de zuidrand van de stad ooit een laaggelegen natuurlijk bufferbekken lag dat beschermde tegen overstromingen. En ze zich nu zullen moeten adapteren aan de nieuwe toestand…
Hoe dan ook, het grote probleem van onze kandidatuur om het WK te organiseren, was niet het sportieve en niet het organisatorische. Het grote probleem was het ontbreken van een draagvlak. Ondanks verwoede pogingen om het enthousiasme in extremis op te krikken, laaiden de emoties voor de HollandBelgiumBid niet hoger op dan deze voor het formatieberaad. De Wereldbeker binnen halen, zou leuk geweest zijn, maar misschien bestaan er wel nóg belangrijker zaken dan voetbal. Misschien kunnen we onze beperkte middelen nuttiger inzetten, denkt de nuchtere Vlaming.
Kortom, we hadden wel andere redenen om ‘s nachts wakker te liggen in ons warme bedje. Morgen gaat het echte leven immers gewoon verder.