Het kunstenlandschap in Vlaanderen: de georganiseerde verschraling

Ingediend op september 15th, 2016 door bartcaron

In de media is het stof neergedwarreld, maar de bloedspatten van de beslissing over de vijfjarige kunstensubsidies blijven kleven aan de muren van vele kunstenorganisaties. Een boude uitspraak? Overdreven en zelfs populistisch? Nee, helemaal niet. Vanaf 1 januari 2017 worden 207 gewone organisaties en 7 kunstinstellingen, de groten, gesubsidieerd. Tot vandaag, en sinds het ontstaan van de decreten voor de muziek, de podiumkunsten en later de andere kunsten werden nooit zo weinig organisaties gesubsidieerd. Het lijkt eerder een beheersingsstrategie van een zich terugtrekkende overheid dan een subsidiebeleid met een hart voor de kunsten. Het veld is gedecimeerd. Het aantal organisaties daalt met 20 procent, de instroom is piepklein. Er is weinig ontwikkelingsruimte voor jong talent, zeker nu de al te kleine projectenpot overbevraagd is. De hamvraag die ook na vandaag onbeantwoord blijft, is waarom de dominante Vlaams-nationale partij niet heeft ingezet op de kunsten als een van de steunpilaren van de Vlaamse identiteit.

Dit is de intro van een artikel dat verscheen in Oikos 78. Je kan het hier helemaal lezen.