Hoogmoed op gedichtendag

Ingediend op januari 28th, 2010 door bartcaron

Zou ik wel een blogje schrijven op Gedichtendag? Ik zou het misschien beter niet doen. Er zijn zovele mooie gedichten geschreven, dat elk mens zich moet afvragen of hij daar nog iets kan aan toevoegen. Nee dus. Ik kan dat niet, gedichten schrijven, hooguit een essay, of stukjes. Ik waag me er dan ook niet aan. Ik lees liever poëzie van wie dat echt kan.

Op Gedichtendag moet de Cultuurcommissie van het Vlaams parlement minstels symbolisch tonen dat ze een ‘cultuur’commissie is. En dus ook een beetje tijd moet maken voor gedichten. We spraken daarom af dat iedereen die een vraag stelde of een standpunt formuleerde, eerst een gedicht moest voorlezen.Ik koos voor een gedicht van Willie Verhegghe uit zijn bundel ‘Ode aan Owen’ en voor een stukje proza van Jozef Deleu uit zijn ‘Gras dat verder groeit’. Jozef zal me wel niet kwalijk nemen dat ik het hier ook even opneem. Het is zo mooi. Hij noemt het een lexicon vol diepgang en verrassing, verdicht proza vol melancholie en troost. Hij schreef toen hij zeer ernstig ziek was: “met de eindigheid in zicht werd al het overbodige geschrapt”.  Daaruit het voor politici zo herkenbare ‘Hoogmoed’.

Hoogmoed is het watermerk van de bescheidenen.
Meer dan eens heb ik ‘bescheidenen’ erop betrapt dat
zij als sprekers van de dag achterin de zaal bleven staan.
De voorzitter moest hen uitnodigen om naar voren te
komen. Dat gebeurde onder algemene belangstelling.
Traag, met licht gebogen hoofd schoven zij dan naar
hun voorbehouden plaatsen.
Aks je ze daar plagend op wees, grapten ze dat ze van
nature verlegen waren, plattelanders die ertegen opzagen
om onder de mensen te komen.
Ik ben mild voor de ijdeltuiten die, wetend dat ze verwacht
worden, vanzelf op de mesthoop gaan staan.

En voor wie het niet gelooft, ik ben niet bescheiden, maar wel verlegen, een beetje toch. Dank aan de schrijvers en dichters, die me zoveel mooie momenten bezorgen.