bartcaron.be

Een knuppel in de leeuwenkuil

Ingediend op juli 12th, 2012 door bartcaron

Ik dacht zo bij mezelf: laat ik eens een blogje schrijven over de Nieuw-Vlaamse Alliantie die dezer dagen hoogdagen viert. En dan had ik het niet perse over de 11de juli. Dat is een feestdag voor alle Vlamingen, niet enkel voor N-VA’ers of ergere Vlaams Nationalisten.
Het stukje hoefde geen wetenschappelijk onderbouwde psychoanalytische studie te worden over de drijfveren om voor N-VA te stemmen. Nee, het mocht eerder iets à la Jambers zijn. “Wie zijn ze; wat drijft hen?” Toentertijd werd dat gecatalogeerd als platvloerse journalistiek tussen aanhalingstekens. Terugkijkend blijkt de reporter in kwestie wel een pionier te zijn geweest van de human interest. En er werd ook wel duchtig over gepraat.

Tot mijn niet geringe verbazing zag ik mijn blogje opgepikt worden door de media. In de voorbije jaren heb ik al boeiender, inhoudelijk sterkere en taalkundig spitsere stukjes geschreven, al zeg ik het zelf, maar deze zorgden voor minder commotie. Nu werd mijn blogje plots voorpaginanieuws op de mediasites en was het kot te klein. De reacties stroomden met gulpen toe.

Het woord ‘haantjesgedrag’ durf ik in deze niet te gebruiken en wegens de onaangename connotatie met alle pluimvee, gewaag ik ook niet van ‘een knuppel in het hoenderhok’, maar de veelheid en de aard van de reacties laten toch wel vermoeden dat ik ergens een gevoelige snaar geraakt heb. Ja, van snaren beroeren, daar weet ik wel iets van.

Die laatste opmerking vooral voor de persoon die zich in zijn reactie afvroeg: “wie is die Bart Caron”. Welnu, ik ben een cultuurminnend Vlaams Parlementslid dat ook wel eens een contrabas bespeelt. Ik ben trouwens ook de man wiens naam werd ingetikt door de vraagsteller van dienst, teneinde mijn wanstaltig schriftuur te kunnen lezen en erop te reageren.

Inhoudelijk reageren op de toevloed van commentaren, daar wilde ik mijn nationale feestdag niet aan opofferen. Het zou toch maar leiden tot een welles-nietes steekspel.

Wat ik wel als algemeenheid wil meegeven is dat Groen heus niet langer alleen een partij van bloemetjes, bijtjes en windmolens is. Ik nodig elkeen uit om de programma’s van Groen en N-VA eens naast elkaar te leggen. Wie dan uiteindelijk vol overgave voor N-VA kiest, is ongetwijfeld een gegoede Vlaamse burger die zich geen zorgen hoeft te maken over de toekomst van zijn kleinkinderen, die liever geen belasting betaalt op de aangroei van zijn eerlijk geërfde kapitaal, die zijn kinderen niet graag in een klasje ziet zitten waar er ook domme, of godbetert anderstalige kindjes zitten. Iemand die gelooft dat je federaal het verschil kan maken door aan de kant te staan roepen en de anderen te culpabiliseren. Iemand die overtuigd is van het doortastende beleid van de Vlaamse Regering. En bovendien iemand die denkt dat de Walen de schuld zijn van al hetgeen misloopt in het dorp.

En dan nog dit: als gewezen gedreven voorzitter van de Interparlementaire Commissie van de Nederlandse Taalunie bloedt mijn hart bij het lezen van nogal wat commentaren. De Vlaamse spellingstrijd lijkt verloren.

Ingediend onder mijn gedacht 9 reacties

9 reacties op “Een knuppel in de leeuwenkuil”

Anciaux schreef:

12 juli 2012 om 02:31

@ Ann VG: Hà, daar is ze eindelijk, de vergelijking met de jaren ‘30… Ik dacht dat we een ernstig debat op dit blog gingen krijgen. Jammer.
John De Brabander schreef:

12 juli 2012 om 01:19

Hallo Bart,
Ik zou je analyse willen even willen ontkrachten.
Ik ben iemand die het social-liberaal model verdedig, ik ben bezorgd om deze wereld, niet voor volgend jaar maar voor de komende 100-200 jaar.
Maar tegelijk ben ik niet bereid om een beleid te steunen dat een minderheid bevoordeelt ten koste van de minderheid. Een beleid dat mensen die zich integreren of dat willen pardoef bestraft en criminelen beloont.
Een beleid dat onze belastingen gebruikt niet ten goede van de samenleving in zijn geheel maar een groep ervan, een beleid dat elke keuze politiek laat beïnvloeden en die telkens de Belgische en niet de efficiëntste oplossing kiest.

Ik kies voor de NV-A omdat ik ontgoochelt ben in dit land,in de klassieke partijen, in het feit dat ondanks dat we 44 jaar na Leuven Vlaams nog op gelijke tred met de Franstaligen staan, noch excuses hebben gekregen voor de behandeling die wij ten lijve hebben ondergaan.

Ik wens niet voor het einde van België maar van het huidige België, een land dat meer weg heeft van Zuid-Afrika onder Apartheid dan een Westerse democratie.
Ann VG schreef:

12 juli 2012 om 01:54

Net als dat van gisteren een intelligent, eloquent en treffend stuk. Maar de knuppel in het hoenderhok is nog het minste. Het zijn de uiterst giftige, vileine en zelfs malafide reacties van de N-VA-aanhang die mij het meest zorgen baren, wanneer je ook nog maar de minste kritiek uit op hun partij, of toch de partij waar ze denken in te geloven. Ik hou mijn hart vast wat het geeft als ze aan de macht zou komen. Visioenen van de “goeie ouwe jaren ‘30” doemen al op aan de horizon…
Yves Vanden Bosch schreef:

13 juli 2012 om 02:00

Bart,

Op facebook stond na mijn bijdrage het volgende:

“‘t is wel jammer dat je in de nationale media moet komen met een artikel over een andere partij c.q. politicus terwijl je in je eigen partij schitterende ecologische standpunten hebt die je niet verkocht krijgt. Als je het zelf hebt over een “partij van bloemetjes, bijtjes en windmolentjes” dan ridiculiseer je zelf de ecologische standpunten van Groen eigenlijk. Groen is een collectief geworden van linkse politici die met ecologie helemaal geen voeling hebben. Ze vinden het goed ja, maar ik zie geen vurige pleitbezorger daarvoor momenteel bij jullie. Jij hebt het de godganse dagen over cultuur, Van Hecke over de vakbond, de website van de NMBS en over de kleine middenstand van Merelbeke en andere kolder. Niemand bij Groen komt deftig in de picture met ecologie, terwijl daar zwaar mee te scoren is mits juist aangepakt. Als er iets is dat voor iedereen zou moeten werken is het wel ecologie, milieu, duurzaamheid zeker en dit boven alle levensbeschouwelijke visies heen. Er komt nog een tijd waar een andere partij zal scoren met de core business van Groen ; ecologie, milieu, duurzaamheid… in één woord “de gezondheid”.”

Dit is ten voeten uit wat ik ook voortdurend bedoel en zeg en probeer uit de brand te slepen…maar Groen beweegt niet, verdort als het ware, om met Urbanus te spreken: “fris donkerbruin opgekrold”
Ik, samen met vele anderen, erger mij constant aan die uitspraak “groen is niet (alleen) de partij van de bloemetjes en de bijtjes”. Wat zou je ervan denken dat men bvb. zegt, “Groen is niet (alleen) de partij van de arme luizen, de daklozen..”
Vincent schreef:

13 juli 2012 om 07:52

@John De Brabander: De laatste alinea van het stukje ontkracht je alleszins niet. Als je je achter de Nieuw-Vlaamse alliantie wil scharen zul je je ‘Vlaamse taal’ toch dringend moeten bijschaven, anders houden ze je nog voor een Waal (Wat wals is vals is! Sla dood!).
David Wemel schreef:

17 juli 2012 om 08:47

Beste Yves,

ik ken je niet, dat gebeurt wel meer op fora van blogs, maar ik voel me toch geroepen te reageren. Omdat ik vind dat je met je analyse over Groen erg kort door de bocht gaat.

Groen heeft zich nooit beperkt tot ecologische thema’s. En ze moet dat ook niet doen. Als je aan politiek wilt doen, dan moet je een globale maatschappijvisie kunnen voorleggen en moet je antwoorden kunnen formuleren op alle maatschappelijke problemen. Anders moet je een belangen- of drukkingsgroep oprichten en die bestaan -gelukkig maar- ook voor ecologische thema’s. Denk maar aan Greenpeace, BBL, Natuurpunt, … en alle anderen die ik oneer aandoe door ze hier niet te vernoemen.

Wat je niet kan ontkennen is dat Groen de enige partij is en blijft die de ecologische thema’s met hand en tand verdedigt in het Parlement. Denk maar aan het debat rond kernenergie, rond de mobiliteitsproblematiek (verbreding Brusselse ring, Oosterweel Antwerpen) en de bijhorende fijn stof problematiek. Het behoud van open ruimte (Chartreuse in Brugge bvb),… Wees gerust dat we wegen op die debatten.

Gezondheid heeft altijd onze agenda getopt, lees er maar de programma’s en de ideologische teksten op na. En dan denk ik niet enkel aan onze luchtwegen en alle andere fysieke problemen die een verontreinigde omgeving met zich meebrengt, maar ook aan de geestelijke gezondheid. Ons maatschappijmodel slaat door en heeft helaas geen tijd meer om te wachten op wie niet mee kan. We hollen onszelf kapot. Lees er het recente werk van Paul Verhaeghe maar eens op na. Ook dat zet Groen continu op de politieke agenda.

Meer dan 30 jaar geleden werd Agalev opgericht. Anders Gaan Leven. Ik denk niet dat het ‘anders gaan leven’ zich beperkte tot de ecologische thema’s.

Als voorzitter van Groen Kortrijk ben ik trots dat we voor de komende gemeenteraadsverkiezingen een programma voor Kortrijk kunnen voorleggen dat een antwoord biedt op de belangrijkste uitdagingen voor de stad. Die antwoorden zijn ingegeven door onze basiswaarden: duurzaamheid en rechtvaardigheid. Dat is wat Groen onderscheidt van de rest. En dat is waarom we aan politiek doen. Om onze samenleving vorm te geven op een duurzame en rechtvaardige manier. De kwaliteit van onze leefomgeving en de draagkracht van de mens en van onze planeet blijven daarbij onze belangrijkste parameters.

Groene groeten,

David Wemel
Voorzitter Groen Kortrijk
Yves Vanden Bosch schreef:

17 juli 2012 om 09:12

Ik heb ook nooit beweerd dat Groen zich moet beperken tot de ecologische thema’s milieu en natuurbehoud.
Ik heb ook nooit beweerd dat we niet fors uit de hoek komen rond diverse thema’s wat het leefmilieu betreft. In Vlaams-Brabant is Groen sterk bezig rond heel wat ecologische thema’s.
Ik struikelde wel, voor de zoveelste keer, over het zinnetje “wij zijn niet (alleen) de partij van de bloemetjes en de bijtjes”. Dat zinnetje is nu éénmaal denigrerend, hoe je ook draait of keert. En met dat zinnetje ridiculiseer je zelf de ecologische standpunten van Groen, zoals ook iemand anders op Facebook reageerde.
Als Groen-lid en als lid van de Politieke Raad van Groen ben ik de laatste jaren (na het beëindigen van mijn gemeenteraadsmandaat (tussen 1990 en 2006) in Leuven) me weer sterker gaan bezighouden met het natuurbehoud. Ik kan u verzekeren dat het beruchte zinnetje ons stemmen en geloofwaardigheid kost binnen natuurbewegingen zoals Natuurpunt en andere, men vraagt zich telkens af wat men daarmee in t’ hemelsnaam bedoelt en telkens moet ik het antwoord schuldig blijven want ik weet het ook niet. Is men verlegen om te zeggen dat men ook de partij van de bloemen en de bijtjes is? Komt dat te soft over?

Ik heb reeds beaamd dat Groen sterk bezig is rond leefmilieuthema’s en rond energie maar ik kan niet anders dan vaststellen dat Groen quasi afwezig is rond natuurbehoud, hoe je het ook draait of keert. DIT KAN NIET, of je het graag hoort of niet. En dan kunnen we het zinnetje wij zijn niet (alleen) de partij van de bloemetjes en de bijtjes” missen als kiespijn.
Jon MISSELYN schreef:

4 september 2012 om 03:27

“De reacties stroomden met gulpen toe.” Nieuwe Nederlandse uitdrukking? Moet het niet “uit gulpen” zijn?
Bart Caron schreef:

4 september 2012 om 09:42

Ik vind graag nieuwe Nederlandse woorden uit. Maar dit is een beetje vreemd. En dus ja Jon, je hebt helemaal gelijk.